EEN AFSCHEIDSWOORD DOOR DS W. C. LAMAIN

(Overgenomen uit “De Saambinder”)

Terwijl deze regelen gelezen worden, door de vele vrienden in ons Vaderland, bevinden wij ons met ons gezin op den grooten Oceaan.

Gaarne had ik de vele verzoeken willen voldoen, om persoonlijk afscheid te nemen, doch vanwege den korten tijd moest ik mij beperken tot enkele gemeenten. Naast den Heere moge ik de gemeenten en vrienden hartelijk bedanken voor de vele blijken van liefde en waardeering ontmoet bij mijn bezoek voor mijn vertrek. Het meeleven was allerwege zeer groot. Nimmer hadden wij het kunnen denken, dat wij de groote reis naar Amerika zouden moeten maken. Gods gedachten zijn echter hooger dan onze gedachten en Zijn wegen hooger dan onze wegen. Gods weg is in het heiligdom en Zijn voetstappen worden niet gekend.

Voor den oorlog hadden wij viermaal een beroep ontvangen van de Amerikaansche gemeenten, doch steeds kunnen bedanken. Met blijmoedigheid mocht ik bijna 3 jaar werkzaam zijn in Leiden. Geheel onverwacht en ongedacht riep de Heere ons naar Rotterdam Zuid, aan welke gemeente wij onze krachten mochten geven. Zonder tegenspreken hebben wij de roeping naar die gemeente opgevolgd, en een groote plaats gaf God ons onder dat volk. Nooit zullen wij dat verblijf van ruim 11 jaar in die gemeente vergeten. Nauwe en innige banden heeft God daar gelegd, alsook in die geheele omgeving. Persoonlijk heeft de Heere daar vaak Zijn gunst betoond, en niet zonder zegen mochten wij daar arbeiden. Tranen heeft het ons gekost, toen wij “Zuid” verlaten moesten. Toch werden wij overreed van den wille Gods, dat wij de roeping naar Rijssen moesten opvolgen. Een groot arbeidsveld gaf God ons daar, en schier boven onze kracht hebben wij daar ongeveer 3½ jaar mogen arbeiden. Zondag aan Zondag hebben wij daar viermaal gepreekt behalve op tien andere plaatsen, die van de levendige bediening waren verstoken. Onvergetelijk waren de bange tijden toen zoovelen waren weggevoerd naar de IJsselinie, en wij daar preekten in schuren, zelfs van Roomschen te Elst, Herksem en Windesheim, alsook in Zwolle.

Met vele weldaden werden wij daar omringd, en vooral in de laatste jaren van den oorlog, was het voor ons gezin daar een “Pella”. Menigmaal hebben wij de zorge Gods moeten en mogen opmerken over de gemeenten in het Oosten en in ‘t Westen, die van leeraars ontbloot waren, toen alles was afgesloten en niemand der leeraren de reis kon maken tot vervulling in den dienst van Woord en Sacrament. Hoevele kinderen mochten wij daar uit het Westen en inzonderheid uit Rotterdam, een plaats bezorgen in den tijd van den “honger”. Wat hebben velen die kwamen vluchten uit Duitschland, of in die omgeving uit den trein ontsnapten, een onderdak mogen vinden onder dat gastvrije volk. Wat was ons huis vaak vol. Tranen zijn er geschreid, veel is er gezucht, doch wij hebben samen ook wel eens psalmen gezongen.

Vele herinneringen liggen er van ons in ‘t Oosten, alsook voor zoovele familien, die in Rijssen zoo vriendelijk werden ontvangen. Boven al dat uitwendige, Gods Woord keert nooit ledig weder, maar het zal doen wat God behaagt, ‘t zij tot een oordeel of tot een voordeel. Het zal zijn een reuke des doods ten doode of een reuke des levens ten leven.

De roeping naar Grand Rapids moesten wij opvolgen. Veel heb ik geredeneerd, veel gezucht en veel geworsteld, doch de Heere maakte mij los en verbond mij aan de gemeenten die mij riepen aan de overzijde van den Oceaan. Op een avond hoorde ik vanuit Amerika roepen: “Kom over en help ons.” Vele bezwaren rezen op; ik heb tegen veel bergen aangekeken doch God nam de bezwaren weg, en de bergen werden tot een vlak veld. Hetgeen God mij beloofde bij mijn vertrek uit Leiden naar Rotterdam:

En waar g’ u heen moogt spoeden
Zal eeuwig u behoeden,

kwam met kracht, maar ook met liefde terug.

Ook beloofde Hij mij uit Exodus 23:20, dat Hij een Engel voor mijn aangezicht zenden zou, die mij zou geleiden, enz. Daarenboven mocht ik de laatste dagen voor mijn vertrek gelooven, dat Gods aangezicht zelf mede zou gaan, om ons gerust te stellen.

De tijd van scheiden kwam. Sterke bemoedigingen gaf de Heere mij, doch ook vervulde weemoed soms mijn hart. Mijn gemeente verlaten, onze familie verlaten, zoovelen van Gods volk hier en daar in het land, verschillende van Gods knechten, ja, het vaderland verlaten. Voorwaar ‘t is geen kleine zaak. Ik zou veel te uitvoerig worden, wanneer ik het alles zou meedeelen, mijn afscheidswoord is al veel langer geworden dan ik gedacht had. Ik hoop gelegenheid te vinden om het voor de vrienden nog eens te beschrijven, alsook ‘n zeer bijzonderen en hartelijken brief van onzen geliefden oudsten dienstdoenden leeraar met welke ik de laatste jaren in een en dezelfde classis en Part. Synode mocht samenwerken.

De wetenschap dat God mij en mijn gezin vergezellen zou en geleiden, heeft mij veel kracht geschonken in het aanvaarden van de reis. Zoo God voor ons is, wie zal tegen ons zijn? Ook heeft mij zeer bemoedigd de groote liefde uit de verschillende gemeenten. Ik kan niet nalaten ook thans nog de verschillende Kerkeraden en gemeenten hartelijk te danken voor al het meeleven ons betoond in de laatste tijden. ‘t Was meer dan vorm, dat velen mij toespraken en toezongen in de laatste ure van scheiden. Wij zullen het nooit vergeten.

Vele verzuchtingen van leeraren en volk van God vergezellen ons op de reis. O, ‘t is niet uit te drukken, wat het zeggen wil gedragen te worden op de vleugelen des gebeds. Het gebed van dien grooten voorbidder Christus Jezus aan de Rechterhand des Vaders is het allergrootste en het allerhartelijkste. Maar geliefden, Mozes werd in den strijd tegen Amelek niet alleen op een steen gezet, wat zag op de voldoening en de voorbede van Christus, maar Aaron en Hur hebben zijn armen ondersteund. Paulus riep de Kerk toe: “Broeders bidt voor ons.” Het is niet klein in deze verwoestende tijden, dat er nog gebed voor en met elkander mag zijn.

God heeft onzen geringen arbeid in Nederland willen zegenen en met de hoop dat Hij het ook doen zal in Amerika, mochten wij de reis aanvaarden. God volvoert Zijn Raad, en het welbehagen des Heeren zal door de hand van Christus gelukkiglijk voortgaan.

Dat onze ziele zich daarin verlustigen en verblijden moge. De verheerlijking Gods, de verhoging van Christus en de vermeerdering, bewaring en bevestiging van de Kerk mocht onze blijdschap zijn. Bidt voor den vrede van Jeruzalem ! Wel moeten zij leeren dit te beminnen. God stelle de leeraars tot een rijken zegen en schenke hun samen, ook dengenen die gekomen zijn aan den avond van het leven een rijke bediening des Heiligen Geestes. De opleiding mocht met Gods gunst worden bekroond, zoowel de lesgevenden, als mede die het onderwijs ontvangen. Bij de uiterlijke gaven en vermeerdering van kennis, mocht de Koning der Kerk hun verleenen de onderwijzingen des Geestes, arm in zichzelf en rijk in God.

Kerkeraden en gemeenten, wij moesten noode van u scheiden, doch wat God gelegd heeft, zal het water van den Oceaan niet wegspoelen. Dat wij elkander in den gebede blijven gedenken. De nooden van ons en van ons gezin bevelen wij bij den voortduur in de verzuchtingen van Gods kinderen aan. Wij hopen ook ulieden niet te vergeten. “Dat de broederlijke liefde blijve.”

God verlate de gemeenten niet. Hij Beware bij de waarheid, zooals zij in Jezus is, en bevestige Zijn Kerk op het vaste fundament der Apostelen en Profeten, waarvan Jezus Christus de uiterste hoeksteen is.

‘t Zijn veelbeteekenende tijden die wij beleven en de bedieningen des Geestes zijn spaarzamelijk; de twistingen van Gods Geest weinig in de harten van Gods kinderen. Het oordeel van verharding neemt hoe langer hoe grooter afmetingen aan, en vele conciënties zijn niet meer te benaderen. Voorwaar ‘t zijn bange, ernstige tijden vanwege de droeve Godsverlating en Godsverachting.

Het mocht wel onze gedurige verzuchting zijn: “Och, dat Israels verlossing uit Sion kwame!” God bouwe de vervallen muren van Jeruzalem en stelle Zijn volk tot een lof op aarde.

Gods oog mocht zijn over en op onze mannen en jongens in Indië. Wij bevelen u ook Gode bij ons afscheid van Nederland. Verlaat de waarheid niet. Zoek den Heere en leef. God dekke u onder Zijne vleugelen.

Ten slotte, de Heere gedenke leeraars, ouderlingen, studenten, onderwijzers, ouders en kinderen. De Overal tegenwoordige, Almachtige, Onveranderlijke God des eeds en des Verbonds, zij en blijve met ons allen. Hij richtte onze harten tot de liefde Gods en tot de lijdzaamheid van Christus. God bereide ons door Zijn Geest voor en toe, om straks aan het einde van onze reis door de wereld, Gods aangezicht in gerechtigheid te aanschouwen, en verzadige ons dan met Zijn beeld. Dan is er geen scheiding meer. “En de zee was niet meer.”

Wanneer de tijd het toelaat, en God de krachten geeft, hoop ik aan het verzoek van den hoofdredacteur te kunnen voldoen, om van uit Amerika een en ander voor de “Saambinder” te zenden opdat de band tusschen de vrienden en ons moge bestendigd blijven.

Hem nu, Die machting is u van struikelen te bewaren en onstraffelijk te stellen voor Zijne heerlijkheid in vreugde. Den alleen wijzen God, onzen Zaligmaker, zij heerlijkheid en Majesteit, kracht en macht, beide nu en in alle eeuwigheid.

—Amen.

“Tot weerziens!”
Uw scheidende leeraar,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen