HET LEVEN VAN RUTH, DE MOABIETISCHE

Was Ruth, toen zij uit Moab ging, zich er van bewust dat zij de genade of vreeze Gods bezat, daar zij op de grens gekomen sprak tot Naomi: “Uw volk is mijn volk en uw God (is?) mijn God?” Dezer dagen zeide men ons dat Ruth alleen maar betrekking had op ‘t volk van Naomi. Daarom, zoo beweerde men, zeide Naomi tot haar: Zit stil mijn dochter totdat gij weet hoe de zaak zal vallen. Ruth zou pas veranderd zijn toen Boaz haar gelost had.

Dit is een vraag, die M. te S. ons stelt. Het volgende zij daarop geantwoord:

Allereerst vraagt u of Ruth toen zij uit Moab ging zich bewust was dat zij de genade of de vreeze Gods bezat. Dat God genade in haar verheerlijkt had bij aanvang, en dat zij de vreeze Gods bezat is duidelijk genoeg, doch dat zij daar bewustheid van had, dat is wat anders, en dat heeft Ruth daar gemist. Een onzer oud-vaders schreef eens, dat de eerste genade daarin bestaat, dat een ziel genade krijgt, en de tweede genade dat onze ziele daar bewustheid van krijgt. God verheerlijkt Zijne genade in de harten van Zijn uitverkorenen, om Christus’ wil. Zij worden der Goddelijke natuur deelachtig; van Adam afgesneden en ingeplant in Christus. En al wat God doet, zal juichen tot Zijn eer. Zeker, dat werk kan zeer bedekt, o zoo verborgen zijn, bestreden, bekampt, veroordeeld, doch toen het God behaagde Ruth door Zijn Geest te bewerken, op den tijd van eeuwigheid bepaald, kon zij het niet meer in Moab uithouden.

Mozes weigert een zoon van Farao’s dochter genaamd te worden, en Ruth gaat uit Moab. Ruth was al uit Moab, al was zij er nog in. Moab, en al wat daar was, was voor haar de dood geworden, zooals de wereld met al wat in haar is, dat wordt voor al degenen voor wie het uur der minne komt aan te breken. Er wordt een droefheid naar God gewerkt, die een onberouwelijke bekeering tot zaligheid werkt. Orpa gaat terug. Waarom? Omdat haar leven in Moab lag. De wezenlijke betrekking op God en Zijn volk heeft zij nooit gekend. Christus heeft van het tijdgeloof gezegd: “het had geen wortel.” En Job daarentegen kon zeggen in cap. 19:28: “Voorwaar, gij zoudt zeggen: waarom vervolgen wij Hem? Nademaal de wortel der zaak in mij gevonden wordt.” Ruth gaat over de grens. God zet haar er over, want alles wat geopenbaard wordt, is Gods werk. Zij wordt beproefd door haar schoonmoeder Naomi. Zou die oude schoonmoeder geen banden aan Ruth gehad hebben? Twijfel er maar niet aan. Doch ze was een moeder, die niet alles dadelijk de handen maar oplegde, en zegende: het zal wel goed met je afloopen, en je hoort er ook bij. enz. enz. Neen, Naomi, gaat Ruth beproeven; scherp zelfs beproeven. Het werk van God kan de beproeving doorstaan. En het is zooals in de natuur, hoe harder het stormt, hoe dieper de wortel van de boomen in den grond gaan.

Wat Ruth daar nu aan de grens uitdrukte was niet de bewustheid van de genade, doch dat was eenvoudig haar belijdenis, dat was haar leven; zij verklaarde in oprechtheid wat in haar hart lag. Haar keuze, haar verlangen was met dat volk van God te mogen leven en te sterven, en dien God van Israël tot haar deel te mogen ontvangen. En zoolang zij dat miste was zij ongelukkig in zichzelf. Zij heeft veel opgeraapt op Boaz’ velden, doch ‘t was gedurig weer op; ze stond gedurig met ledige handen en ledig hart, omdat ze God miste. En nu is Ruth in zichzelf een vreemde gebleven, totdat het oogenblik aanbrak, dat zij door Boaz gelost werd, en het huwelijk in de poort bevestigd.

En nu ten slotte: Te zeggen dat Ruth alleen maar betrekking had op het volk van Naomi, is een te kort doen aan het werk van God. Ruth had betrekking op het volk doch die betrekking vloeide uit de betrekking die zij op God had gekregen.

En dat Ruth pas zou veranderd zijn toen Boaz haar gelost had? Wat zal ik van zulke ideeën zeggen? Dan zoudt ge ook kunnen zeggen. Ruth was dood voor zij met Boaz trouwde. Doch zulke stellingen zijn tegen Gods Woord en krenken het werk Gods. Onze godzalige Justus Vermeer zegt bij de opening van de verlossing, dat God Zijn volk wel troost geeft, doch geen rust.

Rust voor een ziele is er alleen in God door Christus; alleen daar waar God de Vader Zelf in rust, en alleen in rust, en volmaaktelijk in rust, n.l. in Christus en in Zijn volbracht werk. Rust geven buiten Christus is zielmisleidend. Dat wij samen verlegen werden, bij aan- en voortgang om Dien Geest, Die in al de Waarheid leidt.

En dan leert Gods Geest de eene van Zijn volk, niet zoo, en een ander weer anders, neen, zij worden door éénen Geest geleid en die leiding is altijd naar Zijn Woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen