DS. M. BLOK OVERLEDEN

Op 20 Januari 1961 heeft Ds. M. Blok het tijdelijke met het eeuwige verwisseld.

Op 51 jarige leeftijd heeft de Heeren dien leeraar weg genomen uit de strijdende kerk en in doen gaan in de triumfeerende kerk daar boven.

Ruim 15 jaar heeft hij de gemeenten als leeraar mogen dienen (Zeist, Rotterdam, en Rijssen).

De Heere ondersteune de bedroefde weduwe met haar kinderen, en heilige de slag aan hunne harten.

Doch de Heere vervulle ook in de gemeente van Rijssen de ledige plaats met de man Zijns raads, en stootte arbeiders uit in Zijn wijngaard.

Ds. L.

1

Sterke dammen, sterke dijken
Voor den geest tijds bezwijken
D’een voor d’ander, hoeveel al?
Eigen kracht kan ‘t niet behouden.
O! hoeveel! daar wij op bouwden.
Zijn gekomen tot den val.

2

Zullen wij dan staande blijven,
Zullen wij niet mede afdrijven,
In ‘t aanbidden van dien God?
Knielen wij al mee niet neder,
Voor dien hoogen, trotschen ceder. Ezech. 31.
Hoe is ‘t met der kind’ren lot?

3

Welk een traagheid, welk een blindheid,
Welk een wereldsche gezindheid,
Breekt alom als ‘t water door,
t Is een zondvloed van ellenden;
En wij zijn nog niet aan ‘t ende,
Van dat onafzienbaar spoor.

4

God alleen, Die kan het stuiten,
Werpend al die Jona’s buiten
Boord, op Zijnen eigen tijd!
Eenen wind zal Hij ons zenden,
En geduchte legerbenden
En Zich mengen in den strijd.

5

s’ Heeren oordeel is aan ‘t nad’ren
Bij ‘t verwarren van de rad’ren,
En het stieten op elkaar!
Een wenk en wij zijn bedolven,
Onder groote watergolven,
‘t Staat al op Zijn wenken klaar.

6

Mogten Zijn genadestroomen
Ook in ‘t harte van ons komen,
Bij het nadren van den vloed!
Mogt Hij ons daartoe bewerken,
En ‘t geloof in ons versterken
Eer Hij ons alzoo ontmoet!

Het vogeltje op de kruk
En ‘t schaapje aan het blok;
Straks breekt het touwtje stuk,
Eu ‘t schaapje komt in ‘t hok.

1

Wonderlijk zijn ‘s Heeren wegen
Onbegrijp’lijk hoog gelegen,
Boven ‘teindige begrip,
Boven Engelen bevatting,
En wat dan in onze schatting?
‘t Sterkst geloof ziet slechts een stip.

2

Bukken, bukken, zwijgen leeren
Onder Zijne hand verneeren!
Blind te vallen Hem te voet,
Schreijend, weenend, snikkend klagen,
En Hem om vergeving vragen,
Hem, Die boven bidden doet.

3

Wijs en heilig’ zijn Zijn paden,
Boven ‘t peil van arme maden
En zoo goed is ‘s Vaders doen.
Zou Hij ook Zijn kind’ren vragen
Hoe Hij Zich heeft te gedragen,
Wier verstand ‘t niet kan bevroen?

4

Hoe Hij dus, niet anders, handelt,
En zoo’n vreemde pad bewandelt,
Dubbekl zegent, dubbeld slaat,
Bij ‘t verblijden komt bedroeven
Maar Hij weet, wat wij behoeven
Blijvend steeds uw Toeverlaat.

5

Brengt Hij ‘t ongeloof eens onder
Rijst ‘t geloove boven! wonder —
lijk is Hij in al Zijn doen.
O, dan zwijgt, aanbidt de ziele
Bij ‘t bedekkend nederknielen
Biddend: laat Uw wil mij voen!

6

Op dan! op dan! schild en wapen
Grijpt op nieuw! ‘t past Christi schapen
‘s Herders stappen na te gaan.
Trek mij, trek mij, bind mij Heere!
Vast aan Uw wil, U ter eere
Laat niets meer van mij bestaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen