PINKSTEREN

Met Pinksteren gedenkt de gemeente des Heeren de uitstorting des Heiligen Geestes, hetwelk een zeer belangrijk heilsfeit is. De Heere Jezus is daartoe hemelwaarts gegaan, opdat Hij, verhoogd aan Zijns Vaders rechterhand, die Geest zou nederzenden, om te wonen in het hart der uitverkorenen. Door lijdelijke en dadelijke gehoorzaamheid heeft Christus de zaligheid verworven en in de staat Zijner verhoging past Hij de zaligheid toe door Woord en Geest. Als de levende Verlosser wekt Hij al de Zijnen op uit het graf der zonden, want Hij leeft en zij zullen leven als Zijn mystieke lichaam. Hij hen representerende in de Vrederaad als Hoofd der uitverkorenen, eist op grond van Zijn eeuwig geldend offer, dat waar Hij is, ook die bij Hem zullen zijn, die Hem van de Vader gegeven zijn.

En wat de uitverkorenen in Christus hebben, dat moet hun dadelijk worden toegepast. Al wat Christus voor hen deed, en wat Hij voor hen verdiende, past Hij zeker onderwerpelijk aan hen toe door de zaligmakende bediening van de Heilige Geest. Van nature zijn ook zij kinderen des toorns, gelijk alle anderen, zij wandelen op de brede weg naar het verderf, dood zijnde in zonden en misdaden, dus moet aan hen een wonder Gods verheerlijkt worden, en dat is het werk des Heiligen Geestes. De drieenige God wordt verheerlijkt in de zaligheid van in zichzelf verloren zondaren. Het is des Vaders welbehagen dat zij zullen zalig worden uit soevereine genade, door de gerechtigheid van de Zoon Zijner liefde. En de Heilige Geest neemt het uit de volheid van Christus, om de door Zijn bloed van de aarde gekochten de zaligheid deelachtig te maken. Bij Zijn heengaan heeft de Heere Jezus de Heilig Geest beloofd en Zijn komst toegezegd: „En Ik zal de Vader bidden en Hij zal u een andere Trooster geven, opdat Hij bij u blijve in der eeuwigheid, namelijk de Geest der Waarheid, Welke de wereld niet kan ontvangen, want zij ziet Hem niet; maar gij kent Hem, want Hij blijft bij ulieden en zal in u zijn. Ik zal u geen wezen laten; Ik kom weder tot u”. Die belofte is vervuld met het Pinksterfeest, hetwelk de sluitsteen is van alle feesten. Eenmaal op de Pinksterdag te Jeruzalem is de derde Persoon in het aanbiddelijk en volzalig Goddelijk Wezen nedergedaald, om woningen bij Zijn volk te maken. Zulk een Pinksterdag was er tevoren nooit geweest, heeft ook nadien nimmermeer plaats gehad en zal ook nooit meer komen. Wij herdenken dus een ontzaglijk belangrijk feit, dat slechts eenmaal geschied is, al de rollende eeuwen door. Gelijk de Heere Jezus slechts eenmaal geboren is, zo is de Heilige Geest slechts eenmaal nedergekomen op do doorluchte Pinksterdag te Jeruzalem, tien dagen na de hemelvaart van Christus, en sindsdien woont de Heilige Geest in Zijn kerk en blijft Hij bij haar, alle de dagen tot de voleinding der wereld.

Dat is het grote heilsfeit, dat wij met Pinksteren herdenken, hoe onbegrijpelijk het alles moge zijn voor het natuurlijk verstand, dat wel een kind wil bewonderen in de kribbe te Bethlehem, en dat wel een Jezus wil zien, dragende Zijn kruis, gelijk de wenende dochteren van Jeruzalem, maar dat niet kan bevatten hetgeen alle begrip des mensen verre te boven gaat, namelijk de uitstorting des Heiligen Geestes. Het was toen een breken des harten tot verslagenheid toe, of het werd een spotten met de discipelen, zeggende: „Zij zijn vol zoeten wijns”. Zo zal ook het Pinksterevangelie een ieder onzer ten oordeel of ten voordeel zijn, of wij brute wereld-lingen of ingetogen belijders der waarheid zijn. De Heilige Geest moet in ons hart komen wonen om te overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel, om plaats te maken door vernedering en verbrijzeling des harten voor de openbaring van de Middelaar Gods en der mensen, de Mens Christus Jezus, want tenzij, dat iemand wedergeboren wordt, hij kan het Koninkrijk Gods niet zien. Gelijk de Heilige Geest kwam om te wonen in de harten der Pinksterlingen, zo moet Hij ook woning maken in ons hart, om ons te verklaren dat wij wel in onze diepe val allerhande ellendigheid, ja de verdoemenis zelf onderworpen zijn, maar anderzijds ook te verklaren, dat wij uit die jammerlijke ellende nog weer verlost kunnen worden. Niet door onze deugden en zogenaamde goede werken, maar alleen uit genade om Christus’ wil en door Zijn allesreinigende bloed.

Welk een wonder van Goddelijke wijsheid en barmhartigheid, dat er ruimte is om zalig te worden, zelfs voor de grootste der zondaren, in het dierbaar lijden en sterven van de Zoon Gods. Dat komt de Heilige Geest op de Pinksterdag te Jeruzalem te verklaren en aan de harten der discipelen te verzegelen. De Heilige Geest was vanzelf van eeuwigheid, als derde Persoon in het Wezen Gods. Hij is van eeuwigheid tot in alle eeuwigheid. Hij draagt ook Goddelijke namen, en heeft Goddelijke eigenschappen. Hij werkt Goddelijke werken en ontvangt Goddelijke eer. Hij is een dadelijk Persoon, hebbende verstand en wil, Hij gaat uit van de Vader en de Zoon. En gelijk Christus in de beloften en ceremonien in de wereld werd uitgedragen, en leefde in dat volk, dat door het geloof in Hem rust vond, alzo waren de werkingen des Heiligen Geestes al lang eer Hij in Zijn Persoon nederkwam. Zonder de werking des Heiligen Geestes is er geen geloof, geen hoop en geen liefde ooit gweest. Maar de werking des Geestes was voor de Pinksterdag meer spaarzamelijk, niet overvloedig. Wel was er een rijke belofte door Jesaja gedaan, in opdracht en onder inspiratie des Geestes: „Want Ik zal water gieten op de dorstigen, en stromen op het droge; Ik zal Mijn Geest op uw zaad gieten en Mijn zegen op uw nakomelingen”. En die belofte is heerlijk vervuld, want onder de tekenen van een geweldige gedreven wind en verdeelde tongen als van vuur, werd de Heilige Geest uitgestort.

Gelijk een stormwind niet te keren is, zo werkt de Heilige Geest onwederstandelijk in de waarachtige bekering des zondaars tot God. Hoe groot de vijandschap van de natuurlijke mens ook zijn moge, hoe fel de satan zich mag verzetten, Christus maakt door Zijn Geest Zijn volk zeer gewillig op de dag Zijner heirkracht.

Hoe heerlijk werd het Pinksterevangelie door de kracht des Heiligen Geestes uitgedragen door Petrus, die gewoonlijk de woordvoerder der discipelen was, die nu begonnen apostelen te zijn in ambtelijke werkzaamheden. Hoe sprak Petrus daar met ambtelijke macht en gezag. Hoe klaar zag hij nu al die heilgeheimen liggen. Hoe vrijmoedig sprak hij, ondanks dat Jeruzalem als opgevuld was met bittere vijanden. Zijn medebroeders geloofden met hem, dat zij deel hadden aan de verlossing, die in Christus is. Zij allen weten zich geroepen en gezonden om te prediken en zij gevoelen daartoe een krachtige, heilige aandrang. Zij bedoelen nu niet meer zichzelf, maar Hem, Die hen had liefgehad met een eeuwige liefde uit vrije genade. Hoe legt Petrus de profetie van Joel 2 uit, klaar en krachtig, in weerwil van spotters en twijfelmoedigen! Welk een Christusprediking vanuit het raadsbesluit Gods is beluisterd, en de opstanding van Christus verklaard met de 16e psalm. Hoe raak was de bestraffing, hoe ontdekkend was de preek, als Petrus betuigt dat Christus tot de Heere is gemaakt. Deze Jezus, zegt hij, als met verheffing van stem, Die gij gekruisigd hebt. Hoe wordt daar Wet en Evangelie gebracht in samenspel en onderling verband. Dat was geen inlegmaar uitlegkunde bij uitnemenheid. Daar werd de vrije genadeleer gebracht; eerst werd de mens diep vernederd, daarna werd gewezen op die Naam, die enige Naam, die onder de hemel gegeven is, door welke wij moeten zalig worden. Daar werd alle duisternis opgeklaard voor de apostelen, daar was opening, ja daar was God Zelf aan het woord; daar was het: „Zwijg alle vlees, voor het aangezicht des Heeren, want de Heere spreekt”. Daar was in ruime mate bij het spreken de zalving des Heiligen Geestes. Daar was een rechtstreekse aanval op de harten der hoorders, die door ontzetting werden aangegrepen. Twijfelmoedigheid, ongeloof, onzekerheid was niet genoeg, zij werden verslagen in het hart. Gewond, verbroken, verootmoedigd en overtuigd, werd er dringend om raad gevraagd, met hoogachting en erkenning: „Wat zullen wij doen, mannen broeders?” Bekommerd werd gevraagd op een gans andere toon, daarmee de apostelen erkennend als hun meerderen, of er nog een middel was om de welverdiende straf te ontgaan, en wederom tot genade te komen. En die het woord gaarne aannamen werden gedoopt en wel omtrent drie duizend zielen.

Dat alles geschiedde door de kracht des Geestes, waarvan wij helaas in onze dagen zo droevig weinig bemerken. Dat de Heere ook op de Pinksterdagen nog eens de kracht van die Geest wilde openbaren tot nederwerping der sterkten, die zich in onze harten verheffen tegenover Hem, opdat er nog werden toegebracht tot de gemeente, die zal zalig worden; en dat van verre staanden naderbij gebracht werden, en versterking des geloofs ontvangen mochten. En dat Gods volk meer en meer doortrokken door die Geest mocht toenemen in kennis en godzaligheid in de gemeenschap met Christus, opdat de wereld bekenne, dat zij door de Geest Gods geleid wordende, ook waarlijk kinderen Gods zijn. Dat de Heilige Geest met Zijn heiligende werking dat volk zo mocht doortrekken, dat zij tot eer des Heeren hier op de aarde mochten leven, om straks in te gaan in het hemelse Jeruzalem!

Werhendam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen