De moederbelofte

Deze bekende tekst wordt genoemd de moederbelofte, omdat deze de moeder is van al de beloften welke onder de oude bedeling of het oude verbond gegeven zijn betreffende de komende Messias. Het is de inhoud van de eerste EVANGELIE prediking, met als inhoud JEZUS CHRISTUS, het Zaad der vrouw. Deze rijke toezegging en belofte is door de HEERE niet rechtstreeks tot de mens gebracht, maar zijdelings. Immers, de Heere sprak tot de slang, de satan, deze woorden met het veroordelend vonnis over hem. Hoe wordt hierin getekend de verschrikkelijke val van het eerste mensenpaar en het gehele menselijk geslacht. In de Staat der rechtheid geschapen deelden ze in de nooit uit te drukken onmiddellijke gemeenschap Gods. Hij hun Schepper sprak met hen als een Vriend met Zijn vriend. Nu werden enkel veroordelende vragen gesteld.

Ze worden als schuldigen en ongehoorzamen voor hun Rechter gebracht om verantwoording af te leggen van wat zij gedaan hebben. Dat terwijl met hen in Adam het werkverbond was opgericht, met de belofte van gehoorzaamheid: het eeuwige leven! En de bedreiging van ongehoorzaamheid: de eeuwige dood! Vrezend en bevend, onder-vraagd, en hun schuld niet terstond erkennend, stonden ze daar toen God deze woorden sprak.

De mens, eenmaal gekroond met de sierlijke kroon van ware kennis, gerechtigheid, en heiligheid, heeft zichzelf ontkroond, als slaaf verkocht aan satan, de vijand Gods, de vorst van de duisternis en de leugen. Menend eigen meester en begerend als God te zijn, hebben onze voorouders zich met ons, behorend tot het ganse menselijk geslacht, moed-en vrijwillig gestort: van de top van eer in eeuwige verwoesting neer! Daarom is er nu vijandschap tussen God en de mens, dat is voor ons allen de geestelijke, de tijdelijke, en de eeuwige dood, omdat wij ons hebben losgescheurd van de BRON des Levens.

Nu het wonder, dat de Heere onze voorouders nog opzocht en hen riep: “Waar zijt gij?” en “Wat is dit, dat gij gedaan hebt?” Had de Heere de mens niet opgezocht, dan zou niemand van de mens ooit naar God teruggebracht zijn. Welk een onuitsprekelijke genade en nooit te begrijpen verantwoor-delijkheid, wanneer de Heere tot ons spreekt door Zijn daden en de middelen der genade. In het bijzonder, onder de verkondiging van Zijn Woord en het persoonlijk lezen van dat Woord.

Wij allen zijn gekomen door onze ongehoorzaamheid onder de heerschappij van hem die het geweld des doods had. Niemand onzer is bij machte zich uit de Staat der ellende te verlossen. Hoe kan iemand zijn schuld bij God betalen, zijn ongerechtigheid verzoenen, zijn banden des doods slaken? Sta er eens bij Stil, ook in deze adventstijd, dat de Heere door onze zonden en schuld, een vijand van ons is.

Hebben ook wij geleerd met Adam en Eva dat de schorten zelfgemaakt van vijgeboombladeren onze naaktheid en schande van de zonde voor God nimmermeer kunnen bedekken? Dan is zo nodig de schuld tegenover een Heilig en Rechtvaardig God, niet bespiegelend maar door God Zelf verklaard te belijden met Adam: “Ik heb gegeten,” of met David, de man naar Gods hart: “Ik heb gezondigd en gedaan dat kwaad was in Uw oog, dies ben ik, Heer’, Uw gramschap dubbel waardig.” Kent u ook, door het ontdekkend licht van de Geest des oordeels, dat u zonder God en zonder Christus zijt? Geboeid door de ketenen der zonde en ongerechtigheid, en dat uw ganse wezen en bestaan vijandschap tegen God en Zijn Gezalfde is?

In deze tekst wordt ons getekend de onbegrijpelijke opzoekende liefde Gods voor een zich in vijandschap van God afkerend mensenpaar. Daarom zal de verlossing uit ellende GODS werk zijn. Die verlossing is alleen mogelijk door Een Die sterker is dan de boze die de zondaar of zondares gevangen houdt. Een Die het geweld des doods te niet doet. Dat is Iemand Die aan de gerechtigheid Gods volkomen voldoening schenkt, want immers de bezoldiging der zonde is de dood. Maar ook de genadegift Gods, het eeuwige leven, door Jezus Christus, onze Heere. De reine prediking van Gods Woord bevatten altijd deze twee elementen: zonde en genade.

God in Zichzelf bewogen zijnde heeft in het Zaad der vrouw, in Christus, een weg gebaand om met behoud van Zijn deugden, door de diepte van de val, uit het menselijk geslacht de door Hem verkorenen tot Zijn kinderen aan te nemen, daar ze kinderen des toorns waren. Hier zegt de Heere Zelf: “Ik zal vijandschap zetten.” Wanneer u uzelf leert kennen als vriend van satan en als een vijand van God, dan kent u de strijd die in uw ziel begon om satan af te vallen en de Heere toe te vallen. Wanneer dat van uw kracht moest afhangen, gewis, de strijd zou verloren zijn. Maar de Heere kondigt satan aan: Ik zal uw toeleg verijdelen; Ik zal dat rampzalige bondgenoot-schap verbreken.

Straks, als de Heere wil en wij leven, zal weer, naar goede gewoonte en kerkelijk gebruik, een begin gemaakt worden met de gedenking van de heilsfeiten of christelijke feestdagen. Dat heilsfeit is de vervulling van deze belofte, nl.: de komst van de Verlosser, Christus, Die gekomen is om vrijwillig mens te worden, en Zieh de verzenen te laten vermorzelen in de Staat Zijner vernedering. Maar daardoor heeft Hij de Satan volkomen overwonnen, omdat Hij sterker was dan alle schepselen, nl., waarachtig GOD. Het Woord is vlees geworden!

De overwinning is hier klaar en duidelijk getekend: datzelve zal u de kop vermorzelen. Dan is overwonnen de macht om de mens te verleiden, Dat voorzichtig verdrag met de hel is dan te niet gedaan, dat heilloos verbond. Dan is de gemeenschap met satan verbroken, want Hij is gekomen om de werken des duivels te verbreken. In Hem, Die als hulpeloos Kind werd gelegd in de kribbe van Bethlehem, is de vervulling van de komst van die HELD, der Hulpe voor hen die hun boeien en banden van de zonden en ongerechtigheden niet kunnen breken, maar de schuld dagelijks groter en meerder maken en gedurig tot hun smart en droefheid moeten bekennen, totaal onbekwaam te zijn in de strijd tegen de machten der duisternis. In plaats van te overwinnen, liggen zij gedurig onder in de strijd, omdat zij geen kracht hebben.

Advent, een tijd van wachten en verwachten; uitzien naar de vervulling, een uitzien naar Hem en Zijn komst, Die alleen ons heil, dat is de zaligheid in de vergeving onzer zonden en die zoete herstelde vereniging met God in Zijn zalige gemeenschap, kan volmaken, d.i., vervullen. Hij heeft beloofd aan zulk uitziend en verwachtend volk: “Zo Hij vertoeft, verbeid Hem, want Hij zal gewisselijk komen, Hij zal niet achterblijven.” Hij komt, neen, niet meer in het teken van Zijn vernedering, maar Hij komt in het teken van Zijn heerlijkheid op die doorluchte dag des Heeren.

Zalig die door dezelfde genade als onze vader en moeder, Adam en Eva, worden opgezocht, en zich tot de troon der genade wendend met de dichter, afgebracht van een vermeend bezit, met een gemis in hun leven uitroepen: “En nu, wat verwacht ik, o Heere! Mijn hoop, die is op U” (Psalm 39:8).

Den Heer wil ik verwachten,
Mijn ziel Staat altijd voort
Op Hem; met ganse krachten
Hoop ik vast op Zijn Woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen