Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Wim

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Wim

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Wij hebben hem gekend. Wim is niet meer hier. Hij is al de eeuwige rust ingegaan. Hij is slechts 22 jaar oud geworden. Zijn leven werd plotseling afgesneden. Hij was vroeg thuis. Wim was anders dan de meeste mensen. Al spoedig na zijn geboorte bleek, dat hij een afwijking had in verstandelijk opzicht. Dat heeft de ouders veel strijd gekost, maar tenslotte heeft de Heere er voor ingewonnen om Wim zo uit Gods hand te ontvangen als Hij hem gaf. Wim was een mongool. Hij werd met veel liefde en zorg van de kant van zijn ouders omringd.

Hij was nog jong, toen wij met het gezin kennismaakten. Er waren toen al enkele broertjes bij gekomen. Het is ons altijd opgevallen met hoeveel liefde over Wim door zijn broers en anderen werd gewaakt. Ieder hield van Wim. Hij nam een grote plaats in het gezin in. Hij was een zegen in huis. Daarom was het ook zo leeg toen Wim er niet meer was. Hij ging al vroeg mee naar de kerk. Als hij dan thuis kwam, ging hij kerkje-spelen. Hij preekte op zijn manier en kondigde af, welke dominee er de volgende keer zou spreken. Hij had op bepaalde punten een zeer sterk geheugen. Van alle predikanten, die er kwamen preken, wist hij de verjaardag. Als je hem vroeg: Wim, wanneer ben ik hier voor het laatst op een zondag geweest? noemde hij precies de datum, ook al was het een jaar of langer geleden.

Hij volgde het onderwijs op een school voor buitengewoon lager onderwijs. Daar leerde hij nog wat lezen, schrijven en rekenen. Dat bleef zo doorgaan tot zijn 18e jaar. Toen moest hij van school af. Hij zou juist op een werkplaats voor nazorg-kinderen komen, toen de Heere hem wegnam.

Wim was al vroeg een trouwe catechisant. Hij ging graag naar de kerk en ook naar de catechisatie. Hij vreesde de Heere kinderlijk. Het is wel eens gebeurd, dat hij een kind des Heeren omarmde, toen deze over de wegen des Heeren gesproken had. Daarin vond hij zijn lust en zijn leven. Zijn lievelings-psalm was Psalm 25 : 10: Hoed mijn ziel, en red z’ uit noden enz.

Hij was ijverig op de catechisatie. Hij leerde zijn vragen of een psalmversje zo goed hij kon. Hij begon er al dadelijk mee als hij van de catechisatie thuis kwam. Hij deed elke dag zijn best. Het kostte hem heel wat inspanning, maar het resultaat was ook te merken. Hij was een voorbeeld voor andere kinderen, die meer gaven van verstand hebben. Zijn moeder vertelde ons, dat Wim eens uit de catechisatie thuis kwam en haar omhelsde en zei: de dominee heeft zo mooi over de Heere Jezus verteld. Hij was er helemaal vol an. Toen zijn moeder hem vroeg, of hij wel eens last van zijn zonden had, antwoordde hij, dat hij juist daarom de Heere Jezus zo liefhad.

Wim was vrijmoedig. Hij ging jarenlang met de bus naar school. In de bus werd Gods Naam wel misbruikt. Als Wim dit hoorde, waarschuwde hij. Het gebeurde eens, dat de bus-chauffeur zijn boterham wilde opeten zonder te bidden. Wim zag het en zei: je moet eerst bidden. Zo doen de varkens.

Hij waarschuwde zijn broers als het naar zijn mening op zijn plaats was. En zijn broers hadden allemaal ontzag voor Wim en zij luisterden naar hem. Als er eens één in bed wilde stappen zonder eerst zijn knieën te buigen, dan kon hij erop aan dat Wim vermaande: eerst bidden. En dan gebeurde het. Als er iemand overleden was, verkeerde hij onder de indruk daarvan. Hij zorgde er voor, dat een overlijdenskaart ten minste een week voor ieder zichtbaar op de schoorsteenmantel stond. In de omgeving haalde hij alle berichten van overlijden op en dan zei hij tot de mensen: je moet tot God bekeerd worden. Ds. Bakker van Driebergen was zijn vriend. Op zijn sterfbed gaf deze aan zijn moeder een bedrag om daarvoor een bijbeltje te kopen. Hij schreef met zwakke hand nog enkele woorden van herinnering. Deze zou Wim kunnen bewaren in het bijbeltje. Toen Wim het bijbeltje in zijn bezit had, was hij erg blij en schreef hij aan Ds. Bakker een briefje, waarin hij op eenvoudige wijze weergaf wat er leefde in zijn hart. Daaruit bleek, hoe sterk hij aan Ds. Bakker verbonden was.

Dit artikel werd u aangeboden door: Bewaar het Pand

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 juni 1966

Bewaar het pand | 4 Pagina's

Wim

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 juni 1966

Bewaar het pand | 4 Pagina's