Op een Rotssteen

Wat zou het een weldaad zijn indien in deze tijden van spanning en druk enveschrikking, overheid en volk eens terugkeerden tot der vaderen God, tot Davids God en Heere. Indien ons volk eens toevlucht zocht bij Hem, tot Wie David bidt: „leid mij op een rotssteen, die mij te hoog zou zijn”.

De Heere is de Rotssteen der heiligen, de Toevlucht Zijn volks. Het is de roem van Gods gunstgenoten: de Heere is mijn Steenrots en mijn Burcht, mijn Rots op Welke ik vertrouw. O, er is geen veiliger plaats dan in de schaduw van deze Rotssteen.

Ja waarlijk, de Heere is meer dan de sterkste steenrots dezer aarde. In Hem is verberging voor de schrik des nachts; voor de pijl, die des daags vliegt; voor de pestilentie, die in de donkerheid wandelt; voor het verderf, dat op de middag verwoest. Niets vermag tegen deze Rotssteen. Hier vloeien de wateren des levens om niet. Hier is hemels manna ter verzadiging. Hier vrede en blijdschap door de Heilige Geest.

O, wonder heerlijke Schuilplaats!

Maar wie zal klimmen op deze Rots?

Zij kan door vleselijke ogen niet gevonden worden. Zij kan in eigen kracht niet worden beklommen. Door zijn mogendheid kan niemand zich hier staande houden of zichzelf bewaren.

Dat leert al Gods volk.

Dat leerde ook David.

Daarom: „leid mij op een rotssteen, die mij te hoog zou zijn”.

Mij, David, die zo krachteloos ben in mijzelf; die door vele benauwdheden ben omgeven en door banden des doods omringd. Hij gevoelt zich onmachtig en krachteloos om die Rotssteen te bereiken en te beklimmen. Hij is te hoog en te steil. Zal hij Hem bereiken, dan is het nodig, dat de Heere Zelf door Zijn Geest en Woord tot hem afdaalt, hem grijpt en met sterke hand opvoert op dien Rotssteen des behouds.

Vandaar zijn worstelend smeekgebed: „Leid mij op een Rotssteen, die mij te hoog zou zijn”. Spurgeon vertelt, hoe de noordelijke kusten van Engeland bestaan uit steile rotsgevaarten, die uit zee opstijgen. Menig schip is op die rotsen stukgeslagen en de schepelingen kwamen om, wijl die rotsen te steil en te hoog zijn, om te beklimmen, inzonderheid wanneer de drenkelingen afgemat en uitgeput waren. Een predikant van een dier zeedorpen had daarom trappen laten uithouwen in de wand dier rotsen en die trappen leidden alle naar een spelonk, uitgehouwen in de krijtrots. Langs die trappen konden de schepelingen opklimmen en zo de veilige schuilplaats bereiken. Maar door ruwe stormen waren die trappen weer zó verwoest, dat die schuilplaats te hoog en onbereikbaar werd voor verongelukte schepelingen. Toen werd besloten ijzeren staven langs die rotswanden te maken, waaraan kettingladders werden bevestigd, en bij stormweer werden daar wachters bij geplaatst, die de ongelukkigen naar boven konden helpen.

Ziet ge daarin niet een treffend beeld?

Christus Jezus de Rotssteen des behouds en de Schuilplaats tegen de vloed. En ieder ontdekt zondaar, die zijn schuld en zonde leerde kennen, die al zijn leunsels en steunsels verloor, is als de schipbreukeling, die heen en weer geslingerd wordt in de zee van ramp en ellende. Het Woord Gods leert hem, dat er vrede en redding is in de Heere Jezus Christus, dat er in Hem verzoening en een schuilplaats is, een eeuwige verberging tegen de toorn Gods en tegen de machten de hel.

Maar ach, die Rotssteen der behoudenis is hem te hoog. Hij mist de kracht des geloofs om hem te beklimmen. Zal hij ooit die veilige plaats bereiken, dan moet er hulp opdagen, een machtige hand, die hem aangrijpt en leidt op die onbeklimbare Rots.

Welk een zalig voorrecht, daar heeft God nu voor gezorgd. Hij Zelf is de Wachter Israëls, Die niet slaapt of sluimert, maar waakt om te verlossen de nooddruftigen, mitsgaders de ellendige, die daar roept. Hij weet, dat het van hun kant een eeuwig omkomen is. Zie, de Heilige Geest is van de Vaderen de Zoon uitgegaan en in Gods Vrederaad gesteld, om af te dalen tot die in zichzelf verloren zielen. En Hij leidt ze Zelf langs de ladder des geloofs tot die Christus, die in Zijn kruisverdienste, in Zijn dood en opstanding een Rotssteen der behoudenis is voor verloren zondaren.

Daarom, al meent gij, ziende op uzelf, reddeloos verloren te zijn, uw roepen zal niet tevergeefs zijn. Zo moet geleerd, dat uit de werken der wet in der eeuwigheid geen vlees meei voor God gerechtvaardigd wordt.

Maar als alle kracht uitgeput is, zodat gij ei nooit zou komen, dan doet de Heere een volkomen werk en zet de ziel zelf op de Rotssteen, in Christus in.

En zo komen ze er, wijl die plaats voor henzelf te hoog zou zijn.

En op de Rots zijn ze eeuwig veilig.

In de Rots hebben ze een eeuwige verberging. O, wonder heerlijke Schuilplaats!

Sterke Rots en tegenweer!

Die in de Schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, die zal vernachten in de schaduw des Almachtigen.

Haast u dan, om uws levens wil!

Zoek nog schuiling in die enige Steenrots, Die behouden kan.

Dat de trage handen en de slappe knieën mochten worden opgericht. En de bede in het hart moge levendig zijn: „Leid mij op een Rotssteen, die mij te hoog zou zijn”.

Op de Rotssteen Christus is het eeuwig veilig! De bewoners zijn er rustig te midden van alle storm.

Ja, ze zingen er zelfs:

Hoe ’t ook nog stormen zal,
Straks ben ik thuis.
Vreemd’ling in ’t aardse dal,
Reis ik naar huls.
Daar is ’t geloei voorbij,
Van ’s levens stormgetij,
Eind’lijk toch wacht het mij,
’t Hemels tehuis.

Ook u, lezer?

Driebergen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen