Geen scheldbrief

Met deze indringende vraag komt de Heere tot Zijn Israël. Hij vraagt aan de kinderen Israëls of hun moeder — Israël — de scheidbrief wil tonen, die zij van de Heere ontvangen heeft. Een antwoord kan Israël niet geven op deze vraag. Nooit heeft de Heere een scheidbrief gegeven!

In Deuteronomium 24 : 1 lezen we van het geven van een scheidbrief door een man aan zijn vrouw. De Heere wilde niet, dat wat Hij samengevoegd heeft in het huwelijk van elkaar zou scheiden. Echter, Mozes had het toegelaten in bepaalde gevallen, dat een man zijn vrohw wegstuurde en een scheidbrief meegaf, n.l. wanneer die man iets schandelijks aan haar gevonden had. In de praktijk werd zelfs om het kleinste verzuim zo’n brief gegeven.

In die brief bezat de weggezonden vrouw een bewijs van de scheiding tussen haar en haar man. Er zat iets onherroepelijks in. Door het geven ervan sprak de man uit: het is afgelopen, de band met deze vrouw is doorgesneden. Voortaan zag hij niet meer naar haar om. Het is waar, dat de man haar later weer opnieuw mocht trouwen, wanneer zij van een andere man een scheidbrief gekregen had of weduwe geworden was. Doch deze voorwaarden laten juist zien hoe groot van betekenis het geven van de scheidbrief was.

En nu had God Zich aan Israël verbonden. Het beeld van het huwelijk is niet vreemd om de betrekking tussen de Heere en Zijn volk voor te stellen. Denk b.v. aan de eerste hoofdstukken van Hosea, waarin zo ontroerend ernstig de ontucht van Israël wordt voorgesteld. De Heere had Zijn bemoeienissen ruim aan dat volk besteed. Zijn Woord had Hij gegeven. Welmenend had Hij Zijn liefde betoond. Naar recht kon de Heere daarom de scheidbrief geven aan Israël. Wanneer de kinderen Israëls niet wandelden in Zijn inzettingen, niet luisterden naar Zijn Woord, vreemd bleven aan de bekering tot God.....

Wonder van lankmoedigheid! Duizendmaal had dat volk het er naar gemaakt, dat het die scheidbrief ontvangen zou. Door de mond van Jesaja laat de Heere het zeggen: „Zie, om uw ongerechtigheden zijt gij verkocht, en om uw overtredingen is uw moeder weggezonden”. De moeder had zelf om de scheidbrief geroepen door haar vele en zware ongerechtigheden.

Geheel tegen de geest en de eis van ’s Heeren Wet in gebeurde het in Israël maar al te vaak, dat een man om een kleinigheid zijn vrouw wegzond. We zien het ook in onze tijd. De wetgeving op de echtscheiding wordt „verruimd” tegen de eisen van Gods Wet. De begeerten van het vlees worden gesteld boven Gods inzettingen. Om de minste reden wordt een huwelijk ontbonden. Het aantal echtscheidingen neemt onrustbarend toe.

De Heere behoefde niet naar een reden te zoeken om Israël weg te sturen en onherroepelijk van deze moeder af te zien. Zij had daartoe alle reden gegeven. Schandelijk had zij zich betoond tegenover Hem, Die haar nagewandeld had van ogenblik tot ogenblik. Telkens weer had zij haar ontucht betoond. Andere mannen had zij nagelopen door de afgoden te dienen. Een goeddoend God de rug toegekeerd. Niets zou zij er tegen in kunnen brengen, als Hij haar de scheidbrief gaf.

Daarom: een wonder van lankmoedigheid. Wei heeft Hij Israël doen gaan in ballingschap onder Zijn tuchtigende hand, maar geen scheidbrief. Nog blijft Israël Zijn Israël ondanks alles wat zij gedaan heeft om van Hem af te komen.

Spreekt het niet? Hoe lang heeft de Heere u al nagewandeld met Zijn welmenende roepstemmen? Hoe lang al gehouden in de tijd der bekering en genade? Wij hebben God moedwillig de scheidbrief gegeven in het paradijs, gezegd dat we geen lust hebben in de kennis van Hem. En hoe vaak hebt ge het daarna gedaan, ondanks Zijn opzoekende beloften? En nog: terwijl ge zijt in de tijd, dat God geen lust in uw dood hebt, maar in uw bekering en leven, heeft Hij nog niet onherroepelijk een einde gemaakt. Weet u voor wie dat groot wordt, een wonder van lankmoedigheid? Voor wie vemederd wordt onder de grootheid van Gods goedheid en zichzelf leert kennen voor God. Dan heb ik het verdiend door de talloze malen, dat ik Hem onteerd heb, een scheidbrief te krijgen. Rechtvaardig verdiend en dat voorgoed.

Maar hier spreekt Gods Woord beschamend en vertroostend voor het overblijfsel naar de verkiezing van Gods genade in Israël. Israël was niet weggestuurd, maar wel naar Babel gebracht wegens de vele ongerechtigheden. Daar in Babel klinkt de klacht: „De Heere heeft mij verlaten en de Heere heeft mij vergeten”. Sion denkt, dat het aan zichzelf is overgegeven. Door eigen schuld is het terechtgekomen in die gevangenis. Het levend Sion weet daarvan.

Het lijkt wel alsof de Heere in het geheel niet meer aan haar denkt en zij in de gevangenis moet omkomen.

Doch neen: de Heere betuigt het, dat het niet waar is. Hij buigt Zich over: „Laat het bewijs dan eens zien, dat Ik u voorgoed heb weggestuurd?” Waar is de scheidbrief? Nooit heeft God die gegeven. Hij heeft de betrekking op haar niet opgezegd. Hij heeft niet verstoten. Met die vraag komt God in Christus tot Zijn Sion. Hij draagt de smaad van de verdiende schuldbrief op Golgotha ’s heuvel. De last van de schuld en ongerechtigheid van een Sion, dat Hem de rug heeft toegekeerd.

Daarin ligt de waarborg van de wederkeer van Sion. Wat een ontferming ligt daarin. Enkel vrije ontferming. God wil van Zijn Sion niet af, hoe vaak of ze dat verdiend hebben.

Als het oog des geloofs daarvoor ontsloten wordt, dan wordt het enkel genade, dat God nog aan een onwaardig zondaarsvolk denkt en Zijn liefde wegschenkt. Hoe vaak wordt het in hun leven bedorven door hun afmakingen. In de tijd der eerste liefde kreeg de wereld de scheidbrief en wandelden zij de Heere na. Zijn beloften deden kracht in hun leven en de liefde van het hart ging uit naar Hem. Het wonder leefde in hun ziel, dat de Heere naar hen wilde omzien. Doch wat kwamen er ongerechtigheden tussen, verkoelde de liefde. Eigen bestaan werd meer ontdekt. Langs de weg der ontdekking wordt het zo’n nameloos wonder: geen scheidbrief. Geen scheidbrief, hoewel naar recht verdiend, in Zijn Goddelijke genadehand. Waard om als een ontuchtige vrouw verstoten te worden, maar nu uit genade aangenomen in gerechtigheid en gericht, in goedertierenheden en barmhartigheden. Om de Heere te dienen uit kracht van Zijn genade door de Geest in heiligmaking.

Eenmaal zal het openbaar komen, dat de Heere een einde maakt aan de tijd der genade. Dan is er in die zin wel een scheidbrief voor wie de wereld en de zonde geen scheidbrief gaven. Voortleven in onbekeerlijkheid tegenover de Heere en dat tegen Zijn roepstemmen in, die vermanen om met de wereld te breken, is ontzettend. De Heere spreekt: Zoek Mij en leef. Met uw afkerig hart onderGod te buigen is nog nooit tegengevallen.

Dit Woord blijft zijn kracht houden. Voor alle nooddruftigen klinkt er de bemoediging in door: veracht Gods goedheid niet, nooit zal Hij Zijn gevangenen begeven. Zijn hand is nog niet verkort om te verlossen. In de weg des geloofs doet Hij delen in Zijn gemeenschap. Hij blijft de Getrouwe tot het laatste toe. Geen scheidbrief, want niets zal hen scheiden van de liefde Gods in Christus Jezus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen