Een kloppende Petrus

Binnen zonder kloppen-, dit kan alleen indien de deur niet op slot is. In het tegenovergestelde geval moet men kloppen of aanbellen.

Eens stond de apostel Petrus te kloppen op een gesloten deur. ’t Was de huisdeur van de woning van Maria de moeder van Johannes Markus. In haar huis was de Jeruzalemse gemeente samengekomen. We kunnen hier dus spreken van kerkdeur. Petrus was aan het kloppen op een gesloten kerkdeur. Dat is al wonderlijk! Immers hebt u ooit gehoord van een dominee die moest kloppen om in de kerk te komen? U zegt: maar ’t was midden in de nacht. U hebt gelijk. Veiligheidshalve was de deur gesloten. Evenwel Petrus moest maar blijven kloppen. Daarbinnen liet men hem wachten. Men had gebeden om zijn komst, maar men verwachtte hem niet.

Die kloppende Petrus aan die gesloten kerkdeur spreekt ons allereerst van

de almacht van de Koning der Kerk.

’t Is in het jaar 44. De Jeruzalemse gemeente ontstaan op de pinksterdag door de uitstorting van de Heilige Geest, is er door de trouwe bewaring van haar Koning al bijna 11 jaar.

Evenwel satan - Gods wederpartijder - heeft niet stil gezeten. Hij is de draak die op de aarde geworpen is, en die de Vrouw, Die het Jongske gebaard heeft, vervolgt. Ook nu heeft hij weer een Herodes, een afstammeling van Ezau als instrument. Het is Herodes Agrippa, een kleinzoon van de moordenaar van de kinderen van Bethlehem. Hij is door keizer Claudius in Rome aangesteld tot koning over Israël.

Deze Herodes had heel wat schulden. Om daarvan af te komen had hij de belastingdruk zeer verzwaard. dat maakte hem niet bemind bij de joden. Terwille nu van de volksgunst liet hij de apostel Petrus arresteren, wetende dat hij juist hierdoor het volk op zijn hand zou krijgen. Zo kwam Petrus opnieuw in de gevangenis terecht.

Het was de laatste dag van het Paasfeest. De volgende dag zou het proces gehouden worden, ’t Was reeds een uitgemaakte zaak: Petrus zou ter dood gebracht worden. Het is nacht. Petrus ligt op de harde vloer. Hij is gebonden met 2 ketenen. Aan weerskanten is een soldaat. Bij de deur houden er nog eens twee de wacht. Petrus slaapt. U zegt: noe is dat nu mogelijk? Inderdaad. Met de dood voor ogen, en dan rustig slapen. Hier ziet u wat het geloof vermag. ’t Is nu een geoefend geloof. Ziende op Jezus gaat hij over de golven. De Heere is bij hem. Daarom: „Ik lag en sliep gerust, van ’s Heeren trouw bewust”. Kent u dat geloof? Door dat geloof is zelfs in de grootste smarten het hart gerust.

Plotseling is er een fel licht in de gevangenis. Het is een engel gezonden door Koning Jezus. Hij port Petrus in de zij om hem wakker te maken, en geeft hem bevel om met haast op te staan. Wonderlijk: de twee sterke boeien vallen zo maar af. Petrus moet zijn kleed opschorten, zijn schoenen aantrekken en zijn opperkleed omslaan. Dan gaat hij achter de engel aan. De soldaten zijn in diepe slaap. Ze horen en zien niets. Daar is de ijzeren poort. Op hetzelfde moment dat de engel met Petrus daar komt, zwaait die poort zo maar open. Dan zijn ze buiten. De engel gaat nog een straat ver mee, en Petrus denkt dat hij droomt. Pas als de engel is heengegaan, komt de bezinning, ziet hij de verlossing als werkelijkheid. U hoort hem dan eerst in het holst van de nacht de Heere een loflied zingen. Nu kan hij niet slapen. Hij moet het eerst uitzingen: wie zijn Koning is, en wat Zijn Koning is.

Op rijke wijze openbaart hier de Koning Zijn almacht. Is er voor Hem iets te wonderlijks? Neen toch! In nood gezeten? Alles om U heen nacht? Er zijn bij Hem uitkomsten, zelfs tegen de dood! Onbekeerde, van nature in de kerker van de dood, gebonden door de banden van dood en zonde. Hier is de Koning, Die banden verbreekt, Die in vrijheid stelt. Om uws levens wil laat Hem niet voorbijgaan; roep Hem aan, Hem Die machtig en gewillig is.

Die zingende Petrus wordt even later een kloppende Petrus, en dit spreekt ons in de tweede plaats van

gebedsverhoring door de Koning der Kerk.

De verloste Petrus spoedt zich naar een huis waar de gemeente is samengekomen. We lezen: van de Gemeente werd een gedurig gebed tot God voor hem gedaan. Het Paasfeest duurt in Israël 8 dagen, en Herodes wilde Petrus niet in die tijd berechten. Dan zou hij de joden juist tegen zich in het harnas jagen. De gemeente was dus al heel wat dagen samen; zelfs ook in de nacht. Immers als Petrus aan de deur staat te kloppen, is het diep in de nacht. Dit dag en nacht bidden, dit voortdurend bidden om de verlossing van Petrus spreekt een duidelijke taal omtrent de geestelijke gesteldheid van de gemeente. Hier is een gemeente die hunkert naar de voortgang van de Woordbediening. Neen - ze zijn niet samen, ze offeren hun nachtrust er niet voor op omdat Petrus zo’n lieve man is, maar omdat hij dienaar van het Evangelie is. Kent u ook die geestelijke gesteldheid, die hunkering? Zie - dan bent u niet verbaasd om te horen dat zelf de nachtrust wordt opgeofferd om tot de Heere te bidden, ’t Zou vandaag echter wel veel verbazing geven als een gemeente ook in de nacht samen is .... Petrus staat aan de kerkdeur en hij klopt om binnen gelaten te worden. Maria geeft haar dienstmeisje Rhode, dat is Roosje, de opdracht om te kijken wie er is. Ze spoedt zich naar de deur; ze vraagt: wie is daar; en ze krijgt als antwoord: Ik ben het, Petrus! Op datzelfde moment stroomt de blijdschap in haar hart. Ik durf u te zeggen: dat lieve kind is bekeerd. Dat kan niet anders. Ze is zo blij dat haar dominee weer terug is, dat ze vergeet om de deur open te doen. Ze snelt terug naar het vertrek waar de gemeente samen is, en ze gooit het eruit: ’t is Petrus, hij staat aan de deur!

Arme Petrus, hij moet maar wachten; hij moet maar blijven kloppen; de kerkdeur blijft voorlopig nog dicht. Want daarbinnen wordt het niet geloofd! Een hele discussie breekt los. Arme Roosje, ze krijgt naar haar hoofd geslingerd dat ze raast. Echter ze houdt stand. Ze blijft roepen: Hij is het wel! Dan komt de gemeente met een andere oplossing; ze zeggen: het zal zijn engel wel zijn. Daarmee bedoelen ze de geest van Petrus. O, o, wat zijn ze nu ongeestelijk! Als Herodes Petrus had gedood, dan zou zijn ziel niet een ronddwalende geest zijn geworden. Dan was zijn ziel opgevaren. Die na kortstondig ongeneugt mij eindeloos verheugt!

Leer het hier maar goed, dat de grond van gebedsverhoring nooit in ons ligt. Al zou je heel de nacht doorbidden, al zou je een week lang bidden, zou de Heere ons kunnen horen om ons bidden? Ja maar als de Geest mij leert bidden .... Nu dan nog niet! Want elk gebed wordt uitgesproken met zondige lippen! Hoeveel ongeloof, hoeveel wantrouwen kleeft er niet aan mijn bidden?

Leer hier ook: in de weg van het gebed; niet zonder het gebed! Wat een troost, wat een bemoediging is hier: de Koning hoort het gebed! Satan zegt het tegendeel. Maar het Woord zegt zo duidelijk dat de Heere is de Hoorder der gebeên. Houd dan aan, en grijp moed, en versta dat de Heere elke grond in ons, zelfs in ons bidden wegneemt, opdat wanneer de Heere het gebed verhoort, we slechts zouden roemen in Hem.

Een kloppende Petrus zegt nog meer. Dit spreekt ons in de derde plaats van

voortgaande arbeid in opdracht van de Koning der Kerk.

Wonderlijk is de tegenstelling in het tekst-hoofdstuk. Petrus verlost en Jakobus door het zwaard gedood. Gods weg is in het heiligdom. Jakobus had zijn arbeid volbracht. Hij mocht ingaan in de vreugde des Heeren. Herodes was slechts middel in de hand van de Koning om hem thuis te brengen. Evenwel hij heeft Jakobus niet lang overleefd. Het oordeel Gods trof hem. Vreselijk was zijn sterven. Maar daarna nog meer! Welk een tegenstelling!

Petrus’ arbeid was nog niet ten einde. De opdracht had hij eens van de Koning Zelf ontvangen: „Predik het Evangelie aan alle creaturen”. Het Evangelie waarvoor de Heere Zelf had gezorgd. Het Evangelie van de Gekruisigde, dat goddelozen om niet gerechtvaardigd, vijanden om niet met God verzoend worden.

Weet u-, een kloppende Petrus spreekt mij van een blijvende - kloppende Christus. Dat is hier het diepste geheim van die Petrus die daar midden in de nacht aan die gesloten kerkdeur staat te kloppen. Satan begeert dat er geen Evangeliedienaar meer overblijft. Echter de Koning der Kerk waakt ervoor dat de Evangeliebediening voortgang heeft. Nu kunt u tegenwerpen: Petrus moest toch maar vluchten. Ja. Maar dat was - dacht ik -, omdat

Petrus een kloppende Christus wilde houden binnen de muren van Jeruzalem. Nu werd het een kloppende Christus door Simon Petrus in Samaria, en zelfs verder; en de Koning der Kerk heeft er zelfs voor gezorgd dat het werd een kloppende Christus tot aan de einden der aarde.

Is het wel eens een wonder geworden te mogen zitten onder de Evangeliebediening? Hoort u die kloppende Christus? Gelijkt u op Rhode, of gelijkt u op die ongelovige gemeente? Hij, Hij is het waarlijk! Christus, Die in de gevangenis des doods is geweest om gevangenen vrijheid uit te roepen en gebondenen opening der gevangenis!

Zalig waar Hij binnenkomt!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen