Een geopend hart en een luisterend oor

Welk een rijke genade is Lydia ten deel gevallen. De Heere heeft haar hart geopend. Zij was een heidin van afkomst. Geboren in Thyatira, gelegen in Klein-Azië.

Van die plaats was zij verhuisd naar Filippi. In Filippi dreef zij een handelszaak in purperkleding. Zij moet een welgestelde vrouw geweest zijn. Te Filippi gevoelde zij zich aangetrokken tot de joodse godsdienst. Zij werd een proselite. Zij ging behoren tot degenen, die God dienden. Op zichzelf groot, wanneer een heidin breekt met haar leven. Zo is het vandaag ook groot, wanneer iemand met de wereld breekt. Echter moet er meer in het leven plaatsvinden. Onze ouden zeiden een bekering van de kroeg naar de kerk, van de zonde tot de deugd is niet genoegzaam tot zaligheid.

Hartvernieuwende genade is noodzakelijk. Die genade is ook noodzakelijk voor elke kerkganger. Laten we goed onthouden: er kan veel vorm zijn, zonder wezen. Echter is er geen wezen zonder vorm. Hart en leven, leven en hart moeten samen gaan. Nu kunnen we ook aan woorden genoeg hebben, of aan het voor de waarheid zijn. We kunnen daarin opgaan, zonder de zaak te kennen waar het op aankomt. Nu werkt de Heere naar Zijn welbehagen middellijk. De kerkgang maakt de Heere uit genade tot een gezegende, vruchtbare kerkgang. Onder de prediking des Woords gebeuren er naar het welbehagen des Heeren wonderen. Het Godswonder is, dat de Heere uit vrije genade het hart opent. Het hart van Lydia was, evenals ons aller hart, hermetisch gesloten naar de zijde van God. Naar de zijde van vrije genade. Geen enkele lichtstraal der genade kan er in doordringen. Alle roepstemmen tot bekering stuiten af op de door de zonde vastgeroeste poort des harten. Het hart staat open voor de wereldse en onheilige dingen. Voor de zonde en eigenwillige godsdienst. Het hart openbreken voor de Heere en Zijn dienst, voor Christus en Zijn heil is uitgesloten.

Alhoewel de Heere jaar uit, jaar in, klopt op de hartedeur en toeroept: „mijn zoon, mijn dochter, geef Mij uw hart.” Wat nu de mens niet kan noch wil, doet de Heere. Hij opent het hart. Door Zijn almachtige kracht verbreekt Hij de grendels van het mensenhart. De herscheppende kracht van Zijn Geest laat Hij werken in het hart. In het verborgen van het mensenleven voltrekt zich het Gods-wonder. Dat wonder aller wonderen kwam tot stand in het leven van Lydia. Wordt dit wonder gemist, dan kan de mens veel belijden, veel geloven, veel hopen, maar hij zal eenmaal beschaamd, bedrogen met zichzelf uitkomen.

De Heere zegt zo nadrukkelijk: „tenzij iemand wederom geboren wordt; hij kan het koninkrijk Gods niet zien.” Waar nu een geopend hart is, daar wordt het hart gesloten naar de zijde van de wereld, zonde en eigengerechtigheid. Waar een geopend hart is, is ook een luisterend oor. Een luisterend oor. Lydia ging luisteren. Ze ging niet direct spreken. Laten we op dit kenmerk van genade achtgeven. Laten we onszelf daaraan toetsen. Laten we niet naast ons neerleggen, wat geschreven staat van Lydia. De Heilige Geest getuigt: „zij nam acht op hetgeen van Paulus gesproken werd.” Paulus was een dienstknecht van de Heere.

Geroepen om het Woord Gods te verkondigen. Wet en evangelie heeft hij naar voren gebracht. Zonde en genade. De weg ten dode en de weg ten leven. De verlorenheid van de mens en de verlossende liefde Gods in Christus, gewerkt door de Heilige Geest.

Daar luisterde zij naar. Daar gaf zij acht op. Daar had zij een oor en een hart voor. Zij was één en al aandacht. Zij heeft dfe vrucht van de prediking mogen wegdragen. Het was voor haar een gezegende kerkgang. Dat het ons om dit achtgeven op te doen zij. Er zijn er die de bediening des Woords met een critisch oor beluisteren. Zij horen of er niet wat aan ontbreekt. Weer anderen luisteren met een vleselijk oor of zij wel een schone rede uit des dienaars mond ontvangen. Maar wie zo luistert, luistert nog verkeerd.

Luistert met een ongeopend hart. Het geopend hart vraagt, wat God de Heere door de prediking des Woords te zeggen heeft. Het geeft zich gevangen onder het Woord. Het luistert begerig; opmerkzaam. Wie zo neder- zit onder de prediking, hoort niet meer spreken van de zonde, maar van eigen zonde. Niet van de verlorenheid des mensen, maar eigen verlorenheid.

Niet van de genade, maar van de particuliere genade Gods in Christus. Waar een geopend hart is, is droefheid over eigen zonde en schuld, maar ook de droefheid naar God.

De begeerte naar onderwijs is de weg der zaligheid. De begeerte naar persoonlijke kennis en leiding des Heeren. Daar is het: „Ik zal horen, wat God de Heere spreken zal.” Daar wordt gebeden: „Heere, spreek, Gij, o Heere, door de bediening des Woords tot mijn ziel.” En geschiedt dit, dan eindigt men niet in het middel, het instrument, maar in de Heere. Dat de bede zij om een geopend hart en een luisterend oor te ontvangen. En nu is dit groot, die genade wil de Heere steeds geven. Ook wanneer we na betoonde genade moeten klagen: mijn hart is gesloten voor de Heere en m’n oor luistert zo naar de stemmen van beneden.

De getrouwe God in Christus wil bij de voortduur zijn alvermogende kracht laten werken tot Zijn eer en tot blijdschap van de zondaar. Zalig de mens die dit bemerken mag onder de lezing en verkondiging van Zijn Woord. Zulkeen kan en mag spreken van de daden en leidingen des Heeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen