Gods Woord in eigen taal

Veertien dagen geleden was ik als voorzitter van de bestuurscommissie van de scholengemeenschap Quido de Bres bij de diplomauitreiking aanwezig. Een bijzonder moment voor vele jongelui. Men was geslaagd voor het examen en nu ontving men daar het bewijs van. Een belangrijk bewijs voor het verdere leven. Het is ook een stuk van bekroning op een aantal jaren van studie. Tijdens de bijeenkomst werd ook aan elke geslaagde een bijbel gegeven. Een bijbel naar keus. Men kon kiezen uit een Franse, een Duitse of een Engelse bijbel. Een goede zaak ook bij het verlaten van deze school een bijbel mee te geven. Een bijbel in een moderne taal. Een taal, waarvan men wat weet. Nu was de bijbel, geschreven in eigen taal reeds in het bezit. Ontvangen bij schoolverlating. Hetzij lagere school of de zondagsschool. In die taal kunnen wij allen de bijbel lezen. Immers wie kan een Hollandse bijbel niet lezen? Hollands is onze landstaal. Nu wordt er over het bezit van de bijbel in onze landstaal niet zoveel nagedacht. Misschien staan we er zelf ook weinig bij stil. We kunnen het als een gewone zaak vinden nl. het bezit van de bijbel en toch is dat niet zo. Het is een Gods geschenk. De Heere heeft het gewild, dat wij Zijn Woord zouden bezitten. En dat bezit is er al vele eeuwen. In 1477 verscheen te Delft het eerste gedrukte Oude Testament en omstreeks 1480 te Keulen de eerste volledige Nederlandse Bijbel. Toen de Hervorming in ons land haar intrede deed begon men de Bijbel te vertalen. Bijbelgedeelten verschenen er in de jaren 1523 en 1524. In 1526 kwam de eerste volledige Bijbel op de markt. De zgn. van Liesveldtbijbel. Een Bijbel die vele herdrukken kreeg en door zeer velen werd gebruikt. Na 1526 ging men door met het laten verschijnen van vertaalde gedeelten van het Oude en Nieuwe Testament, totdat in 1637 de bekende en nog gebruikte Staten-vertaling verscheen. Een juweel, geschonken aan ons volk. Welk een rijke bemoeienissen van de Heere met ons volk: de schenking van Zijn Woord in onze taal. In de Bijbel zelf lezen van het spreken in eigen taal. Op de Pinksterdag hoorde men de apostelen spreken in landstalen. Het spreek wonder voltrok zich op die grote dag. De Heere liet spreken. De ene in deze taal en de ander in die taal.

Ook was er op die dag het gehoor wonder. Men hoorde spreken in eigen taal. De taal maakte geen scheiding. De taal gaf verbinding. Er ontstond een eenheid. Hoe anders hier te Jeruzalem, dan te Babel. Daar was verwarring en we weten hoe die verwarring ontstaan is. De mensheid zocht eigen eer en roem. Men bouwde gezamenlijk, eendrachtelijk een toren. Een toren waarvan de top de hemel moest bereiken. Men wilde komen op Gods plaats. De doorwerking van de paradijszonde bleek. Echter God de Heere verstoorde de mensheid. Hij verwarde hun spraak. In Babel kwam grote verdeeldheid met al de gevolgen van dien. Talen werd taalmuren, waarachter de volken van elkaar vervreemden. De eenheid werd tweedracht. Nu het wonder des Heeren te Jeruzalem. In Gods stad werd de tweedracht gemaakt tot eendracht. De sprekers en de hoorders kenden, gevoelden een eenheid, een eenheid ontstaan door de Heilige Geest. De sprekers kenden een band aan de luisteraars. En de hoorders aan de sprekers. Wat groot en wat rijk. Dit nieuwe nu, dit door de Heere gewilde en gewerkte, hield perspectief in voor de volgende eeuwen.

Het Woord Gods zal komen tot volken. Men zal het horen, men zal het geloven en men zal het belijden. Voor het Woord gaan landsdeuren open. Zelfs kerkdeuren, hoe sterk ook, kunnen het Woord niet tegenhouden. De loop van het Woord zal niet te stuiten zijn. Het Woord komt overal. Moet overal komen, want naar Christus’ woord moet het Woord overal zijn voor het aanbreken van de grote Dag. Hiertoe werkt mee de Bijbelvertaling. Met het vertaalwerk wordt ook vandaag nog doorgegaan. Dit werk vraagt van vertalers veel. en wel bijzonder de juiste weergave van de grondtekst. U weet dat het Woord van de Heere geschreven is in het Hebreeuws en het Grieks. Nu geeft de Heere wijsheid, inzicht en godsvrucht om Zijn Woord vanuit de grondtekst over te zetten in een andere taal. Dat kan nu ook gezegd worden van onze eigen vertaling nl. de Statenvertaling. Vandaar dat we deze vertaling Gods Woord kunnen noemen. Immers we mogen een vertaling, die de grondtekst juist en verantwoord weergeeft, Gods Woord noemen.

Opvallend is het dat er geweest zijn, die meenden dat de Bijbel niet vertaald mocht worden. In de achttiende eeuw spoorde ds. Pontiaan van Hattem zijn gemeenteleden aan de grondtalen te leren. Want, zo zei hij, Hebreeuws en Grieks zijn de voertalen in de hemel. Vandaar dat de Bijbel hier in die talen gelezen moet worden. Dit ging te ver en daarvoor is geen enkele grond te vinden in Gods Woord zelf. Het tegendeel ligt gegrond in de Schrift. Immers wanneer de Heere het zendingsbevel laat horen, wijst dit vanzelf al op de vertaling van het Woord en laten we niet vergeten Handelingen 2. De proselyten hoorden de grote daden van de Heere verkondigd in eigen taal. Nu kunnen wij in onze eigen taal Gods lezen en Gods Woord horen. In huis mag het bezit zijn van Gods Woord. Het zij de grootste schat van ons leven. In een oud boek las ik het volgende over Gods Woord: “dierbare bijbel! Geschenk van onberekenbare waarde! Geschenk, waarbij al het goud van Peru en alle topazen van Morenland, op geen ene dag te noemen zijn. Mijn bijbel! Schathuis van vertroostingen! Kostbaar boek, dat mij gronden van bemoediging aan de hand geeft, die leven in mijn hart brengen en een omwending verwekken, die men wel gevoelen, maar niet beschrijven kan. Mijn bijbel waren uw spreuken niet dikwijls mijn vertroostingen geweest in het land van mijn vreemdelingschap, lang, lang ware ik in mijn druk vergaan! Mijn Bijbel! Rijke verzamelplaats, die de ene voorraad voor, de andere na, uitgeeft, die melk heeft voor zuigelingen, vaste spijze voor volwassenen; hartsterking voor bezwijkenden. Ogenzalf voor blinden. Kortom: elk kan bij U terecht. Mijn bijbel, mijn wapenhuis en mijn wapen tevens. Wondere samenvoeging, mijn wapen, mijn aanvallend zowel al mijn verwerend wapen. Mijn zwaard! Mijn Bijbel! Gij zijt tegelijk mijn wapenhuis. Gij geeft mij de gordel der waarheid, het borstwapen der gerechtigheid. Het schild des geloofs, de helm der zaligheid. Gij leert mij, hoe ik de wapens aangorden, hoe ik ze gebruiken moet. Als ik u doorblader, dan ontmoet ik de nagelatene bidschetsen en het noodgeschrei, dat de heiligen van vroegere en latere tijd in een aanmerkelijke verscheidenheid van noden en gevaren tot God hebben opgezonden.

Een biddende David, een biddende Paulus bestieren mij, als ik U, miin dierbare Bijbel in handen neme. Dan ga ik tot God spreken met woorden, die de Geest, eeuwen lang geleden aan Zijn Jacobs, Zijn Mozessen, Zijn Davids, Zijn Paulussen in het hart en op de lippen gaf. Zo spreek ik de taal des Geestes. Dierbare Bijbel! Mijn toetssteen, onfeilbare toetssteen! Aan U beproef ik alles, wat de godsdienst betreft. Hier toets ik mijn gedachten, mijn neigingen, aan U verblijf ik de uitspraak. Alle andere schriften, hoe uitnemend ook, hoe zeer ook te schatten op hun waarde, zinken laag in mijn schatting, wanneer ik U in vergelijking breng. Al wat er in menselijke geschriften, die tot bestiering van mijn geloof en wandel geschreven zijn, uitnemend is, die in een reeks van eeuwen geleefd en gearbeid hebben. Al het heilig vuur, dat in hun opstellen blaakt, is in vergelijking met Uw gloed niet meer dan het koude noorderlicht. Aan U toets ik hun stellingen en hun vermaningen. Zodra zij U verlaten, verlaat ik ze. In zover ze met U overeenstemmen, omhels ik ze en hoe zij ook mogen zijn, gij mijn bijbel, gij behoudt de voorrang en als ik U lees gevoel ik dikwijls iets, dat ik in het lezen ook der uitnemendste van menselijke schriften, nimmer voelde, in U lees ik Gods eigen taal. In dat gezag rust mijn geloof. Dierbare bijbel! Wat ik lezen moge, van U ben ik nooit verzadigd!

Gij houdt mijn graagte gaande! Gij doet mij van het eten honger krijgen! Zo dikwijls geen bijzondere ongesteldheid mijn geestelijke zintuigen in hun bezigheden en ervaringen belemmert, zijt gij mij telkens zo smakelijk, zo welkom, alsof ik U voor de eerste maal in handen nam. Mijn Bijbel! Gij zijt Gods eigen Woord.

Aansluitend hierop denk ik aan een gedicht van Da Costa, getiteld: “de Bijbel”.

Bij ’t openslaan van ’t Boek der boeken
Gedenk, o Christen, dag aan dag,
Dat wie dat Woord wil onderzoeken,
Geen eigen licht vertrouwen mag.
Geen mensenwijsheid zou hier baten,
Geen vlijtige arbeid hier volstaan;
Alle eigenwijsheid dient verlaten-
Een ander oog moet opengaan.
Voordat ge u dan begeejt tot lezen.
Val, Christen! val uw God te voet!
En dal een heilig, heilzaam vrezen
Zich meester maak’ van uw gemoed!
Vraag, eer gij verder gaat, een zegen! Vraag ogen, oren en een hart!
En - Jezus Zelve kome u tegen
In dit Zijn Woord bij vreugd en smart.

En tenslotte denk ik aan de kostelijke psalm, psalm 119. Hoe belicht de dichter niet het Woord in zijn lied. Wat zoekt hij niet bij en in het Woord. Wat verwacht hij niet van het Woord. Hoe roept hij niet tot en hoopt hij niet op de God van het Woord. Dit alles nu schenkt de Heere uit genade. Ook nu. Het kan, want we bezitten Zijn Woord in onze eigen taal. Het lezen kan worden een gezegend lezen. Het horen een gezegend horen. Zo zij het bij ons allen. Wat zijn we dan rijk met Gods Woord. Een geschenk van de Heere aan ons in onze eigen taal.

(Overgenomen uit hel Kerkblad van Sliedrecht-centrum).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen