Uit het land van de Bijbel 45.

C. HET BEDRIJFSLEVEN.

IIIb. Het handelsleven (vervolg).

Zoals u, waarde lezer(es), hier op dit kleine afbeeldingkje ziet, zijn dat de “denarius” en de “stater”.

De “denarius” was een zilvere munt uit de regeringsjaren van keizer Tiberius, de zoon van keizer Augustus. Op de voorzijde draagt zij de beeltenis van Tiberius, terwijl de achterzijde van deze munt een vrouwenfiguur, met een speer in de ene hand en een olijftak in de andere hand.

Zoals we reeds opmerkten in het vorige artikel, was deze “denarius” de “penning” ter waarde van 40 cent. We willen hier nog even herinneren aan het feit, toen de Farizeën, vergezeld van de Herodianen met een strikvraag tot Jezus kwamen met de vraag: “Is het geoorloofd de keizer schatting te geven of niet?” en waarop Christus hen antwoordde: “Gij geveinsden, wat verzoekt gij Mij? Toont Mij de schattingpenning”. En zij brachten Hem een penning. En Hij zeide tot hen: wiens is dit beeld en het opschrift? Zij zeiden tot Hem: des keizers. Toen zeide Hij tot hen: geeft dan de keizer wat des keizers is, en Gode wat Gods is. Zo lezen wij in Mattheüs 22 vs. 17-21.

En nu iets over de “stater”, de “tetradrachme” ter waarde van ƒ 1,60. Deze munt was van Griekse oorsprong en in Kanaan gangbaar, door sommigen ook wel “penning” genoemd.

We denken hier aan de “stater”, die Petrus ving uit de mond van de vis en waarmede hij de “tempelbelasting” kon betalen.

De voorzijde van de stater vertoont het beeld van keizer Augustus, zoals ge op het plaatje kunt zien. Ge ziet dan daarnaast (de keerzijde van deze munt) een gekroonde figuur, welke de stad Antiochië voorstelde, liggend aan de rivier, de Orontes.

Dan nog iets over de “sikkel”. Zij betekende letterlijk: “gewicht”. De Hebreeuwse naam was: “sjègel”. Het was een echt Joodse munt. We zien haar hier afgebeeld.

Ge ziet dan op de ene zijde een “beker”, als een herinnering aan “de gouden kruik met manna”, welke in de “Ark” bewaard werd, terwijl we op de keerzijde afgebeeld zien een “drievoudige lelie”, welke naar de staf van Aaron heenwees en die ook in de Ark bewaard werd. Aan de “rand” van de beker stond: “De sikkel van Israël”, terwijl öp de rand van de beker stond: “het heilig Jeruzalem”, uitbeeldend dus de echt Joodse munt.

Deze zilveren sikkels werden gemunt door Simon, de Maccabeër. De waarde van een sikkel was ƒ 1,50.

Elke Israëliet werd tot de tempelschatting verplicht en wel met een halve sikkel. En waarom mochten alleen in déze munt de tempelbelasting worden afgedragen? Omdat betaling met elke andere munt, met beeld en randschrift van heidense voorwerpen, verboden was.

Vandaar de aanwezigheid van “geldwisselaars” in de voorhof, die ten behoeve van de tempelgangers vreemde munten voor “heilige sikkels” inwisselden.

We denken met ontroering ook aan de dertig zilverlingen, waarvoor Judas de Heere Jezus aan de Joodse Raad overleverde. Men meent, dat het sikkelen waren, welke uit de schatkist van de Tempel genomen waren.

Voor wij echter overgaan tot de bespreking van verdere onderwerpen, willen we nog even stilstaan bij de gelijkenis van de “verloren penning”, welke ons een treffend voorbeeld geeft van de waarde van een penningske.

We lezen eerst de gelijkenis. Lukas 15 vs. 8 t/m 10:

“Of wat vrouw, hebbende tien penningen, indien zij een penning verliest, ontsteekt niet een kaars, en keert het huis met bezemen, en zoekt naarstiglijk, totdat zij die vindt?

En als zij die gevonden heeft, roept zij de vriendinnen en de geburinnen tezamen, zeggende: Weest blijde met mij; want ik heb de penning gevonden, die ik verloren had.”

“Alzo, zeg Ik ulieden, is er blijdschap voor de engelen Gods over een zondaar die zich bekeert.”

Zo, oppervlakkig bezien, zouden we dus vanzelf kunnen denken: was dat niet een eigenaardig geval: slechts voor zulk een luttig geldstukje het hele huisraad onderste boven te keren? En dan, na de penning gevonden te hebben, meliefst al haar vriendinnen en geburinnen bij elkaar te roepen, om hun haar blijdschap te kennen te geven, ja, met haar in haar blijdschap te delen!

Maar - gezien de waarde van zulk een penningske - was dat zoeken en vinden van zulk een gering geldstukje toch wel alleszins verklaarbaar!

Want dat penningske was haar “dagloon”!

Welnu! blijkt dan ook niet heel duidelijk de bedoeling van Christus met deze zo eenvoudige gelijkenis? En is haar “strekking” niet alleszins bemoedigend en vertroostend voor “missende” en “zoekende” harten om de Heere te mogen vinden, ja, om in Hem alles te bezitten, wat zulke missende harten nodig hebben! Ja, meert Is het dan ook niet duidelijk, waarom er zelfs “blijdschap” in den hemel is voor de engelen Gods over een zondaar, die zich bekeert! Wèèr een zondaar of zondares, die uit de macht van de zonde en van satan verlost is en toegebracht tot de gemeente, die zalig wordt!

O gel. lezer(es)! Mag dit ook van ü gezegd kunnen worden? Smeek om de toepassende werking van de Heilige Geest, Die dode en verloren zondaren bekeert en tot “beelddragers Gods” vernieuwt!

O, eeuwig wonder van genade: “Ik ben gevonden van hen, die naar Mij niet vraagden, Ik ben gevonden van degenen, die Mij niet zochten; tot een volk, dat naar Mijn Naam niet genoemd was, heb Ik gezegd: Zie, hier ben Ik, zie, hier ben Ik,” Jesaja 65 vs. 1.

Dr.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen