Voor de jeugd

Beste jongelui!

Hier zijn we weer. In verband met het schrijven van andere artikelen, is de geschiedenis van Nehemia even blijven liggen. Ik hoop echter niet dat de belangstelling daardoor bij jullie er voor verminderd is. We hebben nu een nieuw hoofdstuk voor ons. Als je jezelf het laatste herinnert, zou je denken, dat het onder de bouwers aan de muur nu een goed geregelde zaak was. Nehemia had door zijn optreden getoond een man te zijn bekwaam tot zijn taak, namelijk om het volk te leiden en te richten. We zouden daarom maar graag hebben vernomen, dat het bouwen van de muur zonder verdere problemen zou zijn voltooid. Men heeft er in het geheel, volgens Nehemia 6:15, twee en vijftig dagen over gedaan. Het werk op zich is dus betrekkelijk vlot verlopen.

Nu is de bijbel een eerlijk boek. Het vertelt niet alleen, om het zo eens te zeggen, mooie dingen, maar ook minder mooie dingen worden ons medegedeeld. Daar is Nehemia 5 een voorbeeld van. Want dat laat ons horen dat de bouwers geen engelen waren, maar dat er ook bengelen onder hen zich bevonden. We gebruiken het woord “bengelen” terwille van de woordspeling. Doch ik vermoed dat de lezers wel zullen begrijpen wat er met dit woord bedoeld wordt. Je zoudt het ook kunnen omschrijven als “deugnieten”. Dat zijn mensen die niet deugen. Je komt ze in de wereld tegen. Je komt ze in de kerk ook tegen. En wie geen vreemdeling in zijn hart is, komt dat soort ook bij zichzelf tegen. Van nature zijn alle mensen zo. Want in de ogen van God, is er niemand die goed doet, ook niet tot één toe. Het is een voorrecht als men daar aan ontdekt is. Dan zal men niet in hoogmoed wandelen, doch in ootmoed zijn weg zoeken te vervolgen. En dat is altijd een aan te bevelen zaak.

Wat toch was het geval? Wanneer jullie de eerst vijf verzen lezen van dit hoofdstuk dan zou je er het woord “klachten” boven kunnen zetten. Er waren sociale misstanden. Die zijn er natuurlijk niet in die twee en vijftig dagen gekomen. Die waren er al veel langer, doch in die twee en vijftig bouwdagen kwamen de misstanden aan het licht.

Het volk vormde een eenheid rondom de muur. En toen bleek de verscheidenheid. Zij werkten met elkaar en praatten ook met elkaar. Hoe gaat dat zo in het leven. Als je alleen staat en met weinig of geen mensen in aanraking komt, dan blijft er veel ellende, die er in het leven is, verborgen. Doch als men samen praat, komen de gedachten los. Het resultaat daarvan kunnen jullie lezen in het eerste vers: Maar het geroep des volks en hunner vrouwen was groot tegen hunne broederen, de Joden.

Als je het vervolg leest, dan gaat het eigenlijk nergens anders om, dan om brood. Brood is een zeer belangrijke zaak. Als je werken moet, is het broodvraagstuk elke dag urgent. Want als er niet of niet voldoende te eten is, dan valt het werken zwaar. Ja, het wordt op de duur onmogelijk. Wie niet werkt, zal niet eten. Om te eten moet je werken. Je moet werken voor je brood. Zo heet dat. Ik denk hier natuurlijk ook aan mensen die niet werken kunnen, of geen werk hebben. De sociale kant van het leven, die ook een kant is, die we niet mogen vergeten, is een uitgebreid terrein. Daar kunnen we hier niet dieper op mgaan. Want dat zou een boekdeel apart worden.

Ik gebruikte hierboven het woord “verscheidenheid”. Dat is een woord waar je veel kanten mee uit kan. Er is verscheidenheid in de gezinnen. Daar zijn grote, ook kleine gezinnen. In de gezinnen is er onder de personen, die tot dat gezin behoren, ook verscheidenheid. Het ene gezinslid is anders dan het andere. Ieder die uit een gezin komt, weet daar van mee te praten.

Er is ook verscheidenheid in de maatschappij. Alle mensen zijn geen bazen. Het zijn ook niet allemaal knechten. Daar zijn rangen en standen. De een brengt het in het leven verder dan de ander. Het gevolg daarvan is weer dat de een met meer goederen bedeeld is dan de ander. Rijken en armen ontmoeten elkander. De Heere heeft hen beiden gemaakt.

Verscheidenheid is er ook in het kerkelijk leven. Daar wordt in deze tijd nog al eens over gesproken en geschreven. De één denkt anders dan de ander. Je moet een ieder vrij laten, zegt men dan. Jij moet niet denken dat je het alleen weet, weet een ander je weer te vertellen. Door zo te redeneren geeft men er blijk van de verscheidenheid graag te willen opheffen. Het resulaat is dat de verschei-denheid er alleen maar groter door wordt. Nu geven we toe dat er een zondige verscheidenheid is. Mensen die beslist denken het alleen te weten, en anderen daardoor niets achten, hebben Gods Woord niet aan hun kant.

Verscheidenheid is zelfs een bijbels gegeven. Denk maar aan het lichaam, waar de kerk bij vergeleken wordt. Het oog is het oor niet. De hand is de voet niet. Daar is zonder meer verschil tussen. Doch zij moeten elkander dienen. Ik geloof dat dit een punt is, wat nog al eens uit het gezichtsveld verdwijnt. In plaats van dat men elkander zoekt te dienen, verbijt en vereet men elkander. Dat is natuurlijk een heel kwalijke zaak. Als de verscheidenheid bijbels aanvaard en beleefd wordt, is de eenheid er door gediend. Want dan acht de een de ander uitnemender dan zichzelf. Heel mooi gezegd. Het staat zelfs in de bijbel. Doch te weten wat er in de bijbel staat, en te doen wat er geschreven staat, dat zijn nog wel twee dingen. De praktijk blijkt altijd nog moeilijk!

We keren terug tot de bouwers van de muur. Maar het geroep des volks en hunner vrouwen was groot tegen hunne broederen, de Joden. Er wordt in dit vers niet alleen over het geroep van het volk gesproken, maar ook van hunne vrouwen. We moeten hier denken aan de minder bedeelden: Mannen en vrouwen, die samen waren getrouwd, een gezin hadden gevormd en elke dag moesten eten. Als het over eten gaat, nemen de vrouwen een voorname plaats in. Want de man moet het geld verdienen, en de vrouw moet voor het eten zorgen. Ik weet natuurlijk ook wel dat we in een veranderende samenleving verkeren. Dat zijn de gevolgen van wat men met een vreemd woord “Emancipatie” noemt. De mannen moeten voor zichzelf zien te zorgen. De vrouwen moeten het ook doen. Samen probeert men het dan voor de kinderen te doen, als men die nog begeert en heeft. Verder moeten die kinderen ook zo gauw mogelijk zichzelf maar zien te redden. Het resultaat is: Een ontwrichte maatschappij. Wie niet blind wil zijn in dit leven anno 1987, kan dit zonder meer zien.

Als er gebrek is dan wordt het voor de mannen moeilijk. Want dat zijn de eerst en meest verantwoordelijken in normale gevallen. Dat de vrouwen dan een woordje mee gaan spreken zal een ieder kunnen begrijpen. Zo was het onder die bouwers. De mannen klaagden en de vrouwen versterkten de klachten. Ze trokken gezamenlijk op. Eendracht maakt macht! Hun geroep was groot. Je moet er maar niet zo’n simpele voorstelling van hebben.

Wat men alleen niet zou aangedurfd hebben, ondernam men gezamenlijk. Het ging tegen hun broederen, de Joden. Met de Joden worden de beter gesitueerden bedoeld. Niet dat de klagers geen Joden waren, want het waren hun broederen. Zij behoorden tot hetzelfde volk. De Joden dan, die het beter hadden dan hun broederen maakten van hun positie misbruik. De minderen werden onderdrukt, uitgebuit, door de beter bedeelden. En dat namen ze niet meer.

Men moet God lief hebben boven alles, en de naaste als zichzelf. Dat eerste gebod is het voornaamste. Doch het tweede is er aan gelijk. Dat wil zeggen: Het heeft dezelfde waarde. Het is ook een gebod van God. En als het over de geboden van God gaat, wegen alle geboden even zwaar. Daar moet niet slechts een gebod worden onderhouden, doch dat moet men alle geboden doen. En dan komt het in het onderhouden van de geboden eigenlijk maar op één woord aan. En dat ene woord is LIEFDE. Wie God liefheeft heeft ook de naaste lief. En wie de naaste niet liefheeft, heeft God ook niet lief. Dat is duidelijke taal. Wie lief heeft, werkelijk lief heeft, heeft de ganse wet vervuld. Want de liefde is de vervulling der wet.

Daar wilde ik het voor deze keer maar bij laten. Doch niet voor dat de vraag gesteld is, hoe het met de liefde staat bij ons, in onze verhouding tegenover God en de mensen? In de wereld kom je overal de haat tegen, zelfs onder de dekmantel van de liefde. Doch in de kerk is het weinig beter. De eerlijkheid gebiedt ons wel om dit te zeggen. We kunnen lief praten en ook lief doen, maar lief zijn, is wat anders. Elk mens is van nature geneigd om Goden de naaste te haten. Wie door Gods Geest ontdekt wordt, onderschrijft dit. De liefde is niet uit ons. De liefde is uit God. Zo heeft Johannes het geschreven. Want God is liefde! Wie door de Geest Gods wederom geboren wordt, krijgt het beginsel van de liefde in zich hersteld. Doch het is aan deze zijde van het graf altijd maar een beginsel! En leeft dat beginsel nu ook in ons? Hierin is de liefde openbaar, dat wij Zijn geboden bewaren. En Zijn geboden zijn niet zwaar. Gelukkig is hij, die dit mag leren belijden. Je kunt het beginsel der liefde dan vergelijken bij een ontluikende bloem. Die zal tenvolle eerst ontsloten worden in de eeuwigheid, om dan een aangename geur te verspreiden. Een geur, waarin God Zich zal verblijden. Beste vrienden, bekijk het eens. Als ik het met een barometer vergelijk, kan deze op het vriespunt staan. Hij kan er onder staan en ook er boven. Dat zijn drie mogelijkheden, waaraan een ieder zich zal hebben te toetsen. De volgende keer hopen we verder te gaan.

Jullie aller vriend,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen