Het is wèl

9.

De vruchten van onderwerping (4)

Nog eens: “Mijn kind is niet verloren, hoewel het afwezig is: ik zal tot hem gaan” en waarin blijkt iets hard te zijn, als iemand die van boven geboren is, wiens schat boven is, wiens hart en wiens verkeer boven zijn, als God op eens aan elke verlangen voldeed en hem toch Zich nam? “Het is wèl”, het is weggenomen om met Christus te zijn, wat verreweg beter is dan hier te zijn. Zijn loop is spoedig gelopen, zijn weg is spoedig geëindigd. Als hij hier niet zo spoedig rijp geweest zou zijn, zou hij niet zo spoedig ingezameld zijn. Het is wel voor hem en het is wel voor mij, want God zal nu meer van mijn hart hebben, van mijn liefde, mijn vertrouwen, lofprijzing. Het schepsel stal ze weg en ik bemerkte het niet. Nu het schepsel is weggenomen gevoel ik het, lieve HEERE, ik stem het toe. Zo worden de stromen van het verdriet van de Christen gestopt, ze worden tenminste langs een andere weg geleid, want als hij treurt dan is het eerder wegens zijn zonden dan om zijn tegenheden. En hier is er altijd oorzaak om te wenen en er is slechts weinig gevaar er te ver in te gaan.

Ten vierde. Deze gesteldheid voorkomt ook harteloze klachten. De Sunamietische in mijn tekst ziet helemaal over alle tweede oorzaken heen en gaat dadelijk naar de eerste. God heeft het gedaan. Alle gebeurtenissen zijn door Hem bepaald en verordend. “Mijn tijden”, zegt de Psalmist, “zijn in Uw hand”, Psalm 31 : 15. Gij hebt de zorg over alles wat mij betreft en Gij zult die nakomen. Er is niets waarin gelovigen een ootmoediger geest tonen en maar weinig zonden bezetten hem gemakkelijker dan een angstige bekommering en verterende zorg omtrent sommige uitwendige dingen, die op zichzelf geen kracht hebben om goed of kwaad te doen, op geen andere wijze dan als middelen in Gods handen om Zij doel te bereiken. Zullen we twisten met het zwaard, omdat het duldt dat het getrokken wordt? Of boos zijn op de lucht, omdat zij bezoedeld is? Geen tweede oorzaak kan handelen zonder aanwijzing van de eerste. Er is geen doel in het middel, als een instrument dat handelt, maar als bestuurd door Hem Die het gebruikt.

Het heeft mij pijn gedaan te moeten horen dat Christenen hun beproevingen verzwaren en hun belijdenis miskennen door terug te kijken op deze en die omstandigheid en erover uit te wijden. Wat aan de hele bezoeking verzwaring geeft. ”0, had ik maar zo’n raad gehad! - Had ik maar nagedacht! - Dat ik mijn kind kon toestemmen naar zo’n plaats te gaan! - Dat ik het tevoren had gezien! En toch gelooft de mens nog altijd in Gods oogmerken en voorzienigheid en dat Hij alle dingen werkt naar de raad van Zijn eigen wil. Hoe is dat bij een Christen! Kunt u de goddelijke besluiten ter zijde stellen? Of zou u een welgeordineerd verbond willen veranderen? Gebruik de middelen, maar leef bij Gods kracht, wijsheid en getrouwheid, die hen zegent of vervloekt zoals het Hem behaagt. Anders te handelen is uw last duizend maal zwaarder te maken dan zij is. “Het is wèl!” Dit is het enige standhoudende beginsel onder de zwaarste beproevingen. En zelfs onder lichter slagen, die voor ons zuiver toevallig voorkomen, kan de ziel geen rust hebben voor zij voor dit punt aandacht heeft. Ik heb geleerd dat onbetekenende dingen zeer kwellend en bedroevend zijn. En des te meer, wanneer men denkt dat ze gemakkelijk hadden kunnen worden voorkomen. Maar de beste weg tot rust voor de ziel is Gods hand te zien. ’Tk ben verstomd, ik zal mijn mond niet opendoen, want Gij hebt het gedaan”, Psalm 39 : 10. Welnu, deze kwaden worden voorkomen door de gesteldheid in mijn tekst.

Er zijn ook vier werkelijk positieve zegeningen die zij teweeg brengt.

Ten eerste. Zij geeft innerlijk vrede, wat de last of beproeving ook moge zijn. “Zo ik niet had geloofd, dat ik het goede des HEEREN zou zien in het land der levenden, ik ware vergaan”, Psalm 27:13. Maar dit bemoedigde hem, deed hem herleven, kalmeerde hem en deed hem vaststellen, dat God aan zijn zijde stond en zijn zaak zou richten tegenover de menigte die wrevel uitblies, vers 12. Eveneens Jes. 26 : 3: “Het is een bevestigd voornemen, Gij zult allerlei vrede bewaren, want men heeft op U vertrouwd”. Er is in zo’n tijd niets dan vrede, omdat hij een God heeft om elke moeite te overwinnen. Vertrouwen komt in het binnenste van zijn hart. Zijn gedachten zijn er vol van. Hij staat zichzelf niet toe eerst te gaan overdenken, maar hij begint met vertrouwen en blijft zich aan zijn God toevertrouwen. En er is genoeg in God om op Hem te zien.

Kan een ziel verzinken, die almachtigheid, eeuwigdurende kracht en getrouwheid heeft om op te leunen? Die een rots onder zich heeft, die het uitgehouden heeft tegen alle stormen en nooit zal falen voordat het eeuwigdurende leven komt? Vandaar is het dat David bidt: “Als mijn hart overstelpt is, leid mij op een rotssteen die mij te hoog zou zijn”, Psalm 61 : 2. Dit geeft volmaakte vrede, wat voor beproeving er ook komt. Deze moge hem schokken, maar ontstelt hem niet. Zijn hart is vastgesteld, vertrouwende op de HEERE. “0, hoe diep zijn Zijn oordelen, hoe wijs Zijn gedachten!” Zijn gedachten zijn niet als onze gedachten. Onze gedachten zijn van gisteren, maar de Zijne zijn van ouds, ja van eeuwigheid. Wij zien slechts sommige ruwe schetsen van Zijn werk, maar geloof werpt er een schoonheid op, omdat het een vaste grond heeft aan de dingen waarop men hoopt en een overtuigend bewijs zelfs is van de dingen die men niet ziet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen