Uit het hart

Toen ik na mijn thuiskomst op woensdagmorgen 25 juli j.1. het vorige nummer van ons blad ter hand nam vond ik daarin tot mijn grote verbazing en verrassing een artikel van de hand van ds. Van der Ent. Door mijn verblijf in Canada was ik niet in staat om dat nummer volledig te verzorgen. Dat vroeg de medewerking van genoemde vriend, die daarvoor al jaren geleden door de commissie van redactie is aangezocht. Het was niét in mij opgekomen dat hij aandacht zou schenken aan het feit dat ik op 18 juli j .1. de leeftijd van 85 jaar bereikte. Ik ben er echter ten volle van overtuigd, dat het uit zijn hart voortkwam wat hij schreef en dat hij vertolkte wat ook bij de andere leden van de commissie van redactie leeft. Het deed me goed het artikeltje te lezen. Daarom gevoel ik me gedrongen om nu te zeggen tot hen en tot allen die er mee instemmen: waarde vrienden, van harte dank voor uw woorden vol waardering en goede wensen. Alleen: er is veel te veel goeds van mij gezegd, want wie ben ik! Van deze gelegenheid wil ik gebruik maken om de velen die mij op allerlei wijze geluk wensten hartelijk te bedanken.

De ambtelijke arbeid is mij lief. Ik vind het een groot voorrecht, dat ik op mijn hoge leeftijd nog in actieve dienst werkzaam mag zijn. Dat heb ik in de weken die ik in Canada bij mijn kinderen doorbracht sterk gevoeld. En ik ben er mij van bewust dat ook hier geldt, wat de Heere in Zijn Woord zegt: Wat hebt gij dat gij niet ontvangen hebt. De indrukken daarvan in het hart doen met David zeggen: wie ben ik en wat is mijn huis....

Mijn verjaardag bracht ik in familiekring door. We kregen ook bezoek van ds. Procee van Hamilton en van ds. K. Hoefnagel en zijn echtgenote van Dundas. In die dagen in Canada was ik omringd van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, samen boven de veertig.

De eerste zondag zat ik onder het gehoor van ds. Hoefnagel, die toen in Hamilton preekte. De twee zondagen daarop was ik in een andere streek en kerkte ik te Norwich in de gemeente van ds. Spaans. Die gemeente is erg groot. Het kerkgebouw moest verschillende keren worden uitgebreid. De gemeente groeit nog, mede door nieuwe immigranten. We kregen de indruk, dat dit ook het geval is met de gemeente van Hamilton. Er zijn jaren geweest, dat het kerkgebouw onder de diensten lang niet gevuld was, maar nu is dat anders. De vierde zondag zaten we onder het gehoor van ds. Procee, die sinds september vorig jaar die gemeente dient.

Op de dag na mijn verjaardag had ik de leiding van een samenkomst van bejaarden uit Dundas en Hamilton in het basement van het kerkgebouw van Hamilton. Onder de bejaarden was een trouwe bezoekster - wat ook van anderen geldt, dat ze trouw op zo’n middag komen - die op dezelfde dag geboren is als ik. Ze weet ook van levensleed en verdriet. De predikanten Hoefnagel en Procee toonden hun belangstelling. Het was weer een fijne middag.

De volgende dag, dus de 20e juli, zou het huwelijk van Cathy en Adrian te Norwich plaats vinden. Cathy, een kleindochter, had al een jaar geleden, toen we daar waren, gevraagd of ik op die dag zou willen spreken bij de huwelijksbevestiging. Ik beloofde het, maar onder voorbehoud. Er zou zoveel kunnen gebeuren, alleen al gezien mijn leeftijd. Maar de maanden gingen heen en de Heere spaarde. Er werd een reis besproken. We gingen samen, mijn oudste dochter en ik, voor de zoveelste keer naar het verre land. Nu ging het via Ijsland. Het vliegtuig dat voor de reis bestemd was, was onklaar en zo werd een kleiner vliegtuig ingeschakeld, of liever twee kleinere vliegtuigen, om de vele reizigers naar hun bestemming te brengen. Daardoor kwamen we over IJsland, waar benzine moest worden ingenomen. Wat is het daar een bar en woest land. We landden te Toronto en werden door een dochter afgehaald en kwamen zo aan ons eerste logeeradres. De dagen gingen heen en de dag van het huwelijk brak aan.

Ds. Spaans had de leiding van de dienst. Ik kreeg gelegenheid om 15 minuten een toespraak in het hollands te houden. Er waren velen bij de dienst aanwezig die het hollands goed verstaan, sommigen zelfs beter dan het engels.

Het ging wonderlijk met mijn toespraak. Ik had enkele maanden geleden in eigen gemeente een huwelijk bevestigd en toen gesproken over de woorden: Zo gingen zij beiden tezamen, Genesis 22 : 8b. De gedachte kwam toen bij me op: als Cathy trouwt spreek ik over dezelfde woorden. Ik kon er echter niet in komen, ook niet in andere teksten, waarover ik bij andere huwelijksbevestigingen gesproken had. Het heeft me vele uren van denken en overdenken gekost. Aan de avond voor de trouwdag was ik nog even ver als toen ik in Canada kwam. Maar toen kwam me voor de aandacht de tekst, waarover ik vorig jaar bij een huwelijk in mijn gemeente gesproken had - ook bij de huwelijksbevestiging van een kleinzoon in Rotterdam-west - namelijk Psalm 81 : 11b: doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen. De inhoud van de preek kwam voor mijn aandacht. Het kwam voor me vast te staan dat ik daarover zou mogen spreken. Ik kwam tot rust.

Na de toespraak van ds. Spaans kreeg ik gelegenheid om te spreken. Ik las de tekst voor en ging toen terstond op mijn doel af. De vijftien minuten waren zo voorbij. Het deed me erg goed aan mijn kleinkinderen dit woord van de Heere aan hen ook persoonlijk mee te geven.

Ds. Spaans las het huwelijksformulier en handelde ook namens de burgerlijke overheid. Na het volbrengen van alle formaliteiten werd het jonge paar aan de aanwezigen voorgesteld als Mr. en Mrs. Kok.

Er was een maaltijd bereid in een gebouw te Mount Elgin, een kleine 20 km. naar het westen. Daar kwamen meer dan honderd gasten samen. Onder de aanwezigen waren vele kerkeraadsleden en hun echtgenoten. Ds. Spaans opende de maaltijd met gebed. Aan het einde las de bruidegom een gedeelte van Psalm 37. Ik mocht de maaltijd met gebed sluiten. Daarna was er nog een rustig samenzijn, waarin ik gelegenheid had om met deze en gene te spreken.

Bij het heengaan kwamen velen me de hand drukken. Onder hen was ook een oudere vriend, die zei: dominee, u hebt deze preek voor mij moeten houden. Met deze woorden had de Heere krachtdadig tot zijn hart gesproken. Hij vertelde in het kort wat de Heere verder aan zijn ziel gedaan had. Toen werd het me duidelijk waarom ik niet over die andere teksten kon spreken. De Heere had alles bestuurd. In de kerkeraadskamer had de dienstdoende ouderling o.a. gebeden of de Heere ook deze dienst zou willen zegenen. Dat gebed was verhoord. Ook hier was het: doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen. Het werd een wonder in mijn ogen. Dat is niet in woorden uit te drukken. Ik kan alleen zeggen dat het me zeer bemoedigd heeft en de begeerte versterkt heeft om nog een poosje in de dienst des Heeren te mogen arbeiden.

De dagen in Canada zijn omgevlogen. We hebben velen ontmoet en ook van velen afscheid moeten nemen, van kinderen en verdere familieleden, en van vrienden en bekenden. En nu zijn we al weer enkele dagen thuis en hebben we een begin gemaakt met de ambtelijke arbeid en met het werk voor ons blad.

Tenslotte: we willen allen hartelijk danken voor hun medeleven en goede wensen en wederkerig van harte de onmisbare zegen des Heeren toewensen. De Heere zegene ons allen uit Zion, uit genade, om Christus wil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen