Voor de jeugd

Beste vrienden,

De Samaritaanse vrouw heeft gesproken. Zij heeft dat gedaan met een hart vol liefde. Liefde tot God en liefde tot de naaste. Die twee gaan altijd samen. Wie God lief krijgt, krijgt ook de naaste lief. Zij sprak niet koud. Zoals b.v. een notaris dat kan doen, die een testament voorleest. Hij doet dat beroepshalve. Hij is zelf geen erfgenaam. Het kan een rijk testament zijn. Het is mogelijk dat de erfgenamen straatarm zijn. Zij luisteren met aandacht. De inhoud gaat hen aan. Zij zijn er bij betrokken. Hoeveel zouden zij krijgen? Het kan tegenvallen. Het kan ook meevallen. Ieder begrijpt dat de erfgenamen onder een zekere spanning leven. Alzo niet direkt de notaris. Hij verdient zijn geld met zijn notariële arbeid. Doch bij de inhoud van het testament heeft hij als zodanig geen belang. Zo zijn er ook predikers. Zij spreken. Zij zeggen de waarheid. O zeker, het klopt allemaal. Exegetisch is er geen speld tussen te krijgen. Doch de waarheid zelf heeft hen nog nooit gegrepen. Het zijn koude boodschappers. Van alles wat zij zeggen, worden ze zelf niet koud of heet. Dode wegwijzers. Ik zeg niet dat ze zonder betekenis zijn. God kan ze gebruiken. Wat dat betreft staat de Heere niets in de weg.

Doch iemand die oren gekregen heeft om te horen, die hoort het of de predi ker zelf beleefd heeft, wat hij anderen verkondigt, dan wel of het voor hem vreemde zaken zijn. Zij hebben geen “bevinding” van wat zij zeggen. Dat is heel erg.

Over het woord “bevinding” gesproken. Dat is, zegt men, een ouderwets woord. Dat wordt weinig of niet meer gebruikt. Ik vind het jammer dat men er zo over denkt. Ik vrees dat met het woord de inhoud daarvan ook verdwijnt. Met als gevolg, dat als je nog over bevinding spreekt, men niet eens meer weet wat er mee bedoeld wordt. Ik wil het daarom maar graag blijven gebruiken. De betekenis is toch niet zo moeilijk, dacht ik. Het wil heel eenvoudig zeggen, dat men persoonlijk heeft beleefd, bevonden, ervaren wat God in Zijn woord omtrent Zichzelf zegt. Wat Hij omtrent de zondaar zegt. Dat hij een door en door ongelukkig mens is. Een mens met een hemelhoge schuld. Een mens met een doods-schuld. En dat hij die schuld, die dure prijs der ziele, dat rantsoen, aan God in tijd noch eeuwigheid kan voldoen. Doch de mens die van “bevinding” weet te spreken, komt er ook achter, dat hetgeen bij mensen onmogelijk is, mogelijk is bij God. Want God heeft er Zelf zorg voor gedragen, dat er voor gans verloren mensen een Verlosser is, in de Persoon van de Heere Jezus Christus. Hij heeft met de prijs van Zijn leven al de schuld betaald, die een mens nooit betalen kan. En dat niet alleen. Hij heeft door Zelf geen schuld te hebben, door Zelf de wet volkomen te gehoorzamen, de weg naar de hemel gebaand. Hij heeft voor een ieder, die in Hem gelooft, een recht op het eeuwige leven verworven. Dat brengt de ware gelovige in diepe verwondering. Dat geeft degene die gelooft, echt gelooft, een onuitsprekelijke blijdschap in het hart. Hij kan niet anders dan met blijdschap daar over spreken.

Als dat gebeurt, dan gaat er iets van uit. We spreken dan van een “levende verkondiging” van het Woord van God. De prediker die zo preken mag, zoekt dan een ander tot jaloersheid te verwekken. Hij zoekt hem te bewegen tot het geloof.

Hij kan hen het geloof niet geven. Dat is en blijft een vrijvallend Gods geschenk. Doch het zoeken te bewegen, daar zit een “hartelijke aanprijzing” in. Aanprijzen is iets anders dan aanpraten. Dat laatste komt ook voor. Men zegt dan dat men moet geloven dat men gelooft. En als men nu maar gelooft dat men gelooft, dan is men een gelovige. Men houdt het er dan voor, dat het met hen in orde is, terwijl men nooit op een “levendige manier” met God in aanraking gekomen is. Het einde van dezulken is “bedrog”. Als men voor het tijdelijke bedrogen wordt, dan is dat heel erg. Doch als men voor de eeuwigheid bedrogen wordt, dan is dit het ergste wat zich denken laat.

Die Samaritaanse vrouw, daar ben ik zeker van, heeft met overtuiging gesproken. En de mensen luisterden. Zij luisterden met verwondering. Zij hoorden het, wat die vrouw zegt, dat zijn geen praatjes. Dat is werkelijkheid. Daar wilden ze meer van weten. Te meer, daar die vrouw hen opwekte, zeggende: Komt en ziet een mens, die mij gezegd heeft, alles wat ik gedaan heb. Is deze niet de Christus?!

Velen van de Samaritanen gingen de stad uit. Zij wilden zelf “die mens” wel zien en horen.

“Als dan de Samaritanen tot Hem gekomen waren, baden zij Hem dat Hij bij hen bleef; en Hij bleef aldaar twee dagen.”

Johannes vertelt ons niet wat er in die twee dagen gebeurd is. Waarom hij dat niet doet, daar legt hij aan het einde van zijn evangelie verantwoording van af. Luister maar: “Jezus heeft nog wel vele andere tekenen in de tegenwoordigheid Zijner discipelen gedaan, die niet zijn beschreven in dit boek; maar deze zijn beschreven, opdat gij gelooft, dat Jezus is de Christus, de Zone Gods, en dat gij gelovende het leven hebt in Zijn Naam.” Joh. 40:30,31.

Daar Johannes in zijn schrijven gedreven is door de Heilige Geest, heeft het de Heilige Geest niet goed gedacht, Johannes te laten beschrijven, wat er in die twee dagen gebeurd is.

Als Hij twee dagen bij hen gebleven is, is er natuurlijk meer gebeurd dan niets. Hij is altijd bezig geweest in de dingen

van Zijn Vader. En daarom geloof ik, op grond van Johannes’ woorden, dat Jezus gesproken heeft over Zijn Vader. Want Johannes zegt in het begin van zijn evangelie: “Niemand heeft ooit God gezien, dan de Eniggeboren Zoon, Die in de Schoot des Vaders is, en Die heeft Hem ons verklaard.” Hij heeft dus aan de Samaritanen verteld, Wie zijn Vader is. Namelijk de almachtige Schepper van hemel en aarde. Hij heeft hen ook verteld dat Zijn Vader de mensen goed geschapen heeft en dat zij van God zijn afgevallen. Dat zij vanwege eigen schuld verloren liggen. Dat zij zichzelf uit hun verlorenheid nooit kunnen redden. En dat God nu van eeuwigheid gedachten des vredes heeft gehad en niet des kwaads. En dat Hij daarom Zijn Eniggeboren Zoon gegeven heeft. Dat deze is de Christus. De van God Gezalfde tot Profeet, Priester en Koning. Om ook de Samaritanen als Profeet kennis bij te brengen aangaande de weg der zaligheid. Ook om als Priester voor hen de weg tot de zaligheid te banen, om hen als Koning op de weg der zaligheid te brengen en te houden. Opdat zij door het geloof in Hem het eeuwige leven zouden verkrijgen. Kortom, Hij heeft hen met nog veel meer andere woorden, het Evangelie verkondigd. Twee dagen lang hebben zij in de gemeenschap met de Heere Jezus mogen verkeren. Hij heeft in die twee dagen niet één ijdel woord gesproken. Zijn woorden waren woorden des “eeuwigen levens”. Dat wil zeggen: Door het geloof in Zijn woorden zouden zij het eeuwige leven kunnen verkrijgen. Twee dagen! Dat zijn geen twee uren. En dan in gemeenschap met Jezus te mogen verkeren. Zij hebben zich beslist niet verveeld.

Zij hebben niet gezegd: Wat duurt die kerkdienst weer lang. Zij waren heilbegerige zielen. Zij waren dorstige zielen, naar “het water des levens”. Zijn wij dat ook? Ik moet weer geen eindigen. Vergeet echter deze vraag niet. Het zou je “zaligheid” tot gevolg kunnen hebben. Want wie in de Zoon gelooft, heeft het eeuwige leven.... Jullie aller vriend

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen