Sibbes (7)

“...de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen...”. Juist een woord als dit uit de mond van de Zaligmaker dient een krachtige aansporing te zijn voor het gebruiken van de middelen der genade, om de geestelijke oefeningen niet na te laten en om niet slordig te worden als het gaat om de vruchten van het nieuwe leven. En dat allemaal vanuit de verlammende gedachte: “het is toch allemaal niets, alles onvolkomen en met zonde bevlekt”. Niet dat het laatste niet waar zou zijn, maar de conclusie die we er aan verbinden is onjuist, namelijk dal we het eigenlijk net zo goed allemaal kunnen laten: “wat heeft de Heere er aan? Niets! Het zijn allemaal stinkende vruchten”. Ach, wie kent deze verlammende gedachten niet- hoe vleugellam het geloof terneer ligt.... Toch, zo zegt

Sibbes, heeft Christus deze vruchten lief, al ruiken ze allemaal nog naar de walm van de oude mens. En moeten we ook niet steeds weer en ook steeds meer leren dat de ‘vruchten van het nieuwe leven’ geen vruchten zijn van een nieuw leven als zodanig, maar ten diepste vruchten van Christus Zelf zijn: “Uw vrucht wordt uit MIJ gevonden”?! We luisteren deze keer verder naar een aantal heel praktische-vertroostende en vermanende- opmerkingen m.b.t. de ontmoedigingen, de bestrijdingen en de zwakheden, die er zijn als het gaat om het vervullen van onze geestelijke plichten. Plichten, waarvan trouwens geldt dat het onnoemelijke voorrechten zijn!

tegen de stroom in

Deze uitdrukking geldt dan allereerst en allermeest van het eigen hart. Ons hart heeft de neiging om ‘vrij’ te willen zijn en het kost moeite om het te brengen onder het juk van het doen van onze plicht. “Onze verdorvenheid blijkt het meest uit wat we niét doen”! Over zonde van nalatigheid gesproken.... Maar juist in het ons zetten tot onze plicht - al voelt u niets en al hebt u niets- wil God hetgeen HIJ in ons werkte versterken. Juist zo maakt Hij Zijn werk des te duidelijker en laat Hij ook zien dat Hem alle eer toekomt van het werk in zo’n ongeschikt hart. “De wind blaast waarheen hij wil...”

(Joh.3:8): de Heilige Geest werkt vrijmachtig. Maar zijn wel alle zeilen gehesen? Al hebt u nog zo’n koud en gevoelloos hart: als dan de wind des Geestes gaat waaien..., dan komt er de warmte, de kracht, dan stroomt het bloed weer door de aderen!

met lijdzaamheid lopen

Sibbes wijst er op dat een van de oorzaken van onze ontmoedigingen in het lijden ons ongeduld is. “O, dit kruis, ik kom er nooit door”. Maar als God ons een kruis oplegt, dan zal Hij met ons zijn in dat kruis en uiteindelijk ons er gelouterd uit doen te voorschijn komen. Wat we verliezen is alleen maar het schuim! (Zach.l3:9), zo schrijft Sibbes. “In eigen kracht kunnen we niet de minst moeite dragen, maar met de “bijstand des Geestes” zelfs de grootste”. De Geest wil er Zijn schouders onder zetten om zo onze zwakheden te dragen. “Gij hebt de verdraagzaamheid van Job gehoord” (Jac.5:11). Zo heel treffend wijst Sibbes er dan op dat wij óók gehoord hebben van Jobs- niet-meer-willen-dragen! Zijn ongeduld. “Maar het behaagt de Heere dat genadig voorbij te zien”. Vergeet in uw lijden niet dat “Christus’ genadetroon vlak naast uw bed staat, en Hij uw tranen en uw zuchten telt”. In dit verband wijst Sibbes ook op de betekenis van het sacrament ( en daarbij heeft hij m.n. het Heilig Avondmaal op het oog). Voor engelen? Nee! Voor volmaakte (of bijnavolmaakte) mensen? Nee! Voor de zwakken! Zwakken, die de zonde en hun verdorvenheid haten en daartegen strijden, en begeren naar al de geboden Gods te leven.

ontmoedigden bemoedigd

Als er dan zoveel dingen zijn die moedbenemend zijn, mis-moedig maken, waar komt dit dan uit voort?

Als Sibbes deze vraag onder ogen ziet noemt hij een heel aantal dingen, die ik kort doorgeef om er onze winst mee te doen:

1. De oorzaak ligt niet in God! Is er immers reden in God om ons te laten ontmoedigen? Nee, noch in de Vader, noch in de Zoon, noch in de Heilige Geest. Hoe heeft de Drie-enige God Zich geopenbaard?

a. De Vader stelde Zichzelf in een verbond “om Zich te ontfermen gelijk een vader zich ontfermt over de kinderen” (Ps. 103:13). Zó handelt Hij met onze zwakke pogingen, ons gebrek aan kracht enz.

b. De Zoon wil krachtens Zijn ambt de rokende vlaswiek niet uitblussen. Bedenk aan wie Hij de vruchten van Zijn liefde schenkt. We zien Abraham, de vader der gelovigen, in Hebr. 11 geflankeerd door Rachab, Gideon en Simson.

c. De Geest is krachtens Zijn ambt Trooster, en Hij komt onze zwakheden mede te hulp.

2. Oorzaken kunnen liggen in de ziekte en zwakte van het lichaam, waarbij de satan in zijn boosaardigheid stof in de ogen strooit, zodat we geen weg meer zien.

3. De belangrijkste oorzaak is onze onwetendheid, die net als duisternis vrees met zich meebrengt. Veel valse vrees komt voort, zo schrijft Sibbes, vanuit de onwetendheid van de genadige gezindheid van Christus. “Ze hebben een denkbeeld van Hem gevormd alsof Hij iemand is die ons probeert te vangen op allerlei dingen die Hij tegen ons kan gebruiken”.

“Als Christus niet genadig zou zijn ten aanzien van onze zwakheden, dan zou Hij geen volk hebben om Hem te dienen”.

Dit alles wil niet zeggen dat we onze zwakheden in bescherming mogen nemen. “Nu ja, je bent nu eenmaal en je blijft nu eenmaal altijd een mens”. Nee, onze zwakheden dienen ons dagelijks voor God te verootmoedigen, ze zijn het voorwerp van het dagelijks ‘in de dood geven’, opdat het leven van Christus in ons sterfelijk vlees geopenbaard zou worden.

Nadrukkelijk waarschuwt Sibbes tegen het zondigen tegen beter weten in, het bewust toegeven aan onze zwakheden. Als de worsteling van Paulus, zoals hij die verwoord in Rom.7, gaat ontbreken: “Maar ik zie een andere wet in mijn leden, welke strijdt tegen de wet mijns gemoeds ...,”En dat terwijl hij een vermaak in de wet Gods heeft naar de inwendige mens. Als deze strijd gaat ontbreken en metterdaad ontbreekt, dan verdwijnt de vrede uit het hart, moet God Zijn Aangezicht verbergen en benemen we onszelf elke troost. Dat ligt dan niet aan de Heere, maar aan onze toegeeflijkheid, onze lusteloosheid, ons vriendschap sluiten met de zonde. Als u moet klagen over gebrek aan ‘leven aan uw ziel’..., is er geen oorzaak?

Dat is niet het laatste woord wat gezegd hoeft te worden. “Als wij somtijds uit zwakheid in zonde vallen zo moeten wij aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen...” Veroordeel uzelf en werp u op Gods genade in Christus, herinner u de mildheid van Christus die de rokende vlaswiek niet zal uitblussen.

Graag eindig ik dit keer met een citaat, enkele regels die hij in dit verband schrijft: “Wij moeten tot onze troost weten dat Christus niet alleen gezalfd is tot Zijn grote werk om Middelaar te zijn wat betreft onze ‘kleinere’ zonden, maar voor de grootste! Als we maar een vonkje waarachtig geloof hebben om Hem zo aan te grijpen. Daarom, als er een gekrookt riet is, laat hij zich niet uitzonderen, als Christus hem niet uitzondert: “Komt allen tot Mij, die vermoeid en belast zijt...”, Matth. 11:28.

Waarom zouden we niet gebruik maken van deze genadige gezindheid? Alleen daarom zijn we arm, omdat we onze rijkdom in Christus niet kennen! Geloof Christus in tijden van verzoeking, van aanvechting, en niet de duivel; geloof de waarheid als zodanig, luister niet naar een leugenaar en een moordenaar”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen