Brieven van Rutherford (3)

De schoonheid van Christus.

Om de schoonheid van Christus te beschrijven haalt Rutherford in zijn brieven het Hooglied aan. In Hooglied 5: 16 lezen we: “Al wat aan Hem is gans begeerlijk.” Dat mag de bruid van Christus in bewondering en aanbidding uitroepen. De schoonheid van Christus gaat alle aardse schoonheid te boven. Woorden schieten ten diepste tekort om de schoonheid van Christus te omschrijven. Er kan slechts in verwondering en aanbidding van gestameld worden wat de schoonheid van Christus is. We geven een citaat van blz. 112: “Voeg de schoonheid van tienduizend maal duizend werelden van paradijzen zoals de hof van Eden bij elkaar; voeg alle bomen, alle bloemen, alle geuren, alle kleuren, alle smaken, alle vreugden, alle zoetheid, alle lieflijkheid bijeen! O, welk een schoon en uitnemend iets zou dat zijn! En toch zou het minder zijn vergeleken met die schone en allerbeminnelijkste Christus dan een druppel regen tegenover het totaal aan zeeen, rivieren, meren en fonteinen van hemel en aarde!” Rutherford betreurt het dat er zo weinig over Christus gedacht en geschreven wordt en dat er zoveel gedacht en geschreven wordt over de ijdelheid van het schepsel. Wat staat bovenaan in onze gedachten? Hebben wij de woorden van de bruid uit het Hooglied al mogen nastamelen? Schieten onze woorden ook tekort om de schoonheid van Christus te omschrijven?

Onwaardigheid.

Ware kinderen Gods beleven hun onwaardigheid. De geringste weldaad is verbeurd en verzondigd. Gods kind kan nergens aanspraak op maken. Hij kan nergens rechten op laten gelden. Maar dat niet alleen. Het is ook onverdiende goedheid Gods als er gestreden mag worden onder Hem, Die de banier draagt boven tienduizend. Van nature strijden we onder de vorst der duisternis. De gevallen mens voelt zich thuis in het leger van de satan en heeft er geen moeite mee de bevelen van de satan uit de voeren. Uit eigen beweging wil een mens zich niet onderwerpen aan Christus. Door de diepe val in Adam is hij juist een strijder tegen Christus. De vraag moet eerlijk onder ogen gezien onder wiens aanvoering wij strijden. Indien we nog strijden onder aanvoering van de satan, dan zijn wij op weg naar de eeuwige ondergang. Of mag u al strijden onder Christus? Dat is een wonder van God. Dat is nooit vanuit de mens te verklaren. Hoe langer er onder aanvoering van Christus gestreden mag worden, hoe meer eigen zwakheid en zondigheid ingeleefd moet worden, hoe groter wonder het wordt dat zo’n slechte strijder niet wordt weggezonden door de grote Legeraanvoerder. Het is dan ook te verstaan wat Rutherford schrijft op blz. 120 over zijn eigen onwaardigheid: “Ik acht mijzelf hoogst onwaardig om in het legerkamp van zo’n waardige en vermaarde Overste als Christus is, te dienen. Ik heb reden om bedroefd te zijn, dat de mensen iets van zulk een ellendige als ik ben verwachten. Het is me een wonder als Christus enige waarde kan hechten aan mijn nietswaardige, gebrekkige en geringe liefde tot Hem: die is zeker het aanzien niet waard.” Verstaat u deze woorden?

Doden van lusten.

Rutherford wijst er in zijn brieven op dat er velen in zijn dagen zijn die Jezus wel als Zaligmaker begeren en als zodanig op Hem willen vertrouwen, maar dat zij Hem niet willen erkennen als ‘Heere.’ Zij schuwen de gehoorzaamheid aan Hem. Zij willen niet doen wat Hij gebiedt en nalaten wat Hij verbiedt. Het leven der heiligmaking staat hen niet aan. Zij willen zalig worden zonder te leven naar de wil van God. Zou het in onze dagen anders zijn? Er wordt een roemen in Christus met de mond gevonden, maar er is geen begeerte te doen wat Hij wil. Men spaart de lusten van het oude bestaan. Het is alleen genade werkelijk tegen de lusten van het oude bestaan te mogen strijden. Echte kinderen van God kennen de begeerte tegen alle boze lusten te strijden en te leven naar de wil van God. Is het uw begeerte al geworden? Mag het uw gebed zijn: Leer mij naar Uw wil te handelen? Is het uw vraag: Wat wilt Gij dat ik doen zal?

Vermoeid van de zonde.

Op blz. 125 schrijft Rutherford dat God niet eist te vertrouwen op Christus als Verlosser zonder dat men vermoeid is van de zonde. Hij noemt het vertrouwen op Christus en het niet vermoeid zijn vanwege de zonde vermetelheid en geen geloof. Het is onmogelijk op Christus in waarheid te vertrouwen zonder vermoeid te zijn van de zonde en de ongerechtigheid. “Het geloof gaat altijd gepaard met een verbroken en verslagen geest; en het is onmogelijk dat er geloof kan zijn, waar niet enigermate een verslagen en berouwvol hart is over de zonde.” Rutherford schrijft dat verworpenen niet wordt bevolen te geloven dat Christus voor hen gestorven is. We lezen op blz. 126: “hun wordt bevolen te geloven dat Christus voor hen gestorven is, als zij eerst vermoeid, beladen, zondeziek en veroordeeld zijn in hun consciëntie en als zij dodelijk verwond en gedood zijn door het vonnis der wet, en metterdaad Hem Die hun aangeboden wordt omhelzen.”

Liefde tot kinderen.

Rutherford behandelt de vraag welke plaats kinderen in het hart van ouders dienen in te nemen. Rechtgeaarde ouders zullen aan hun kinderen in het hart een grote plaats toekennen. Dat staat uiteraard buiten kijf. Daar kan geen meningsverschil over zijn. Kinderen dienen evenwel niet de belangrijkste plaats in het hart in te nemen. Rutherford wijst er terecht op dat Christus het middelpunt van het hart dient te zijn. Als kinderen het middelpunt van het hart vormen zijn het afgoden. Het kan gebeuren dat kinderen van de zijde van de ouders worden weggenomen. Hetzij door een ziekte, hetzij door een ongeval. Hoe dient de houding van ouders te zijn als dit plaatsvindt? Het is genade te beleven wat Rutherford dienaangaande schrijft: “Als de Heere enigen van hen bij Zich opneemt in Zijn huis voordat de storm er aan komt, neem dat niet verkeerd op. De eigenaar van de boomgaard mag toch enkele appels van zijn eigen bomen afplukken voor het volop zomer is en eer de herfstzon hen beschijnt? En het zou niet betamelijk zijn dat zijn knecht, de tuinman, hem daarover zou berispen. Laat de Heere Zijn eigen vruchten plukken in elk jaarseizoen dat het Hem behaagt. Zij zijn voor u niet verloren, maar zij zijn even goed weggelegd als dat zij zijn aangeboden in de hemel, waar de beste juwelen des Heeren liggen.”

Overblijvende onreinheid.

De beste wedergeborenen hebben nog last van hun overblijvende onreinheid. Vleselijkheid wordt bij hen nog aangetroffen. Zij zijn niet vrij van afgoderij. Met een scheef oog wordt soms naar een afgod gekeken, zo schrijft Rutherford op blz. 135. Wie de Heere mag vrezen zal dit niet kunnen ontkennen. Wie is vrij van zondige gedachten? Wie is vrij van onreine begeerten? Wie spreekt geen zondige woorden uit? Wiens daden zijn volmaakt in overeenstemming met de eis van Gods heilige wet? De volmaaktheid zal pas na dit leven gevonden worden. Kennen wij de smart over de overblijvende ongerechtigheid? Voor al Gods kinderen geldt dat aan de overblijvende onreinheid een einde komt. Dat is verworven door Christus in de weg van lijden en sterven en in de weg van volkomen gehoorzaamheid aan de geboden van God. Christus is de volkomen Zaligmaker van volkomen zondaren. Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden. Daartoe is Hij op aarde gekomen. Zijn ziel heeft Zich tot een schuldoffer gesteld en daarom zal Hij zaad zien. De Kerk des Heeren zal de eeuwige zaligheid verkrijgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen