Dominee voor het leven?

Een tijdschrift voor predikanten, met de Hebreeuwse naam “Michsjoi” (struikelblok) deed een onderzoek onder 110 dienstdoende predikanten binnen de SoW-kerken; Nederlands Hervormde, Gereformeerde en Lutherse pastores, die zoals u langzamerhand wel weet. Samen op Weg zijn om één grote protestantse kerk in Nederland te vormen. Veel (SoW)predikanten zitten blijkbaar niet echt lekker in hun vel.

De uitslag van de enquête werd gepresenteerd onder de kop: “Predikant, voor even of voor het leven.”

U voelt het al. De vraag is: Moet je altijd dominee blijven of mag een predikant ook wel eens uitzien naar een andere “baan”? Want het is duidelijk, dat er in Nederlandse pastorieën heel wat problemen zijn.

De dominee heeft evenals de dokter en de notaris niet meer de status, die hi j in het verleden had. De zeer geleerde heren spraken deftig en dus niet te vlug. Zij liepen niet maar schreden door de straat en droegen hun glimmende hoge hoed. Ze kregen veel cadeautjes en de mensen namen met een lichte buiging hun pet voor hen af. Ja. veel dominees lieten zich door de gemeente heerlijk verwennen en vonden zichzelf in de regel niet onbelangrijk. Dat is nu in veel gevallen over. De mensen hebben ontdekt dat de dominee ook maar een gewoon mens is, die hoe hoog hij staat, heel diep kan vallen. Dat draagt aan zijn populariteit natuurlijk niet bij. De schaal is nu naar de andere kant doorgeslagen.

Dominees krijgen in de krant en op de TV ongenadig de wind van voren en worden nauwelijks meer voor vol aangezien. Dat is uiteraard niet aantrekkelijk. Hoelang houdt hij dat vol?

Tegelijkertijd zien veel predikanten hun gemeente en het bredere kerkelijke leven afbrokkelen. Vooral jongeren houden het voor gezien. Ze gaan de wereld in. Als zij in de spiegel kijken, zien ze niet meer dat ze een gedoopt voorhoofd hebben. Leve de lol. Laat ons eten, drinken en vrolijk zijn, want morgen sterven wij. Hoe houd je dat als predikant nog tegen?

Een dominee is nooit klaar. In mijn vorige gemeente, Alphen aan den Rijn, zei de oudste ouderling, onze geliefde broeder Joh. van der Lee, die zeer ijverig was in de dienst van God, meermalen tegen mij: “ik word niet moe van wat ik doe, maar van wat ik niet doe”. Nooit klaar. Altijd tekort. Overal schuld. De dominee wordt geslingerd. Hij krijgt allerlei “adviezen” vanuit de gemeente. Het gemeen-telid-met-de-oogkleppen-voor weet precies wat hij moet doen. Hij zou eens wat meer moeten studeren en ook wat meer aan het pastoraat moeten doen. Hij zou eens wat meer bij de zieken moeten komen en wat meer bij de bejaarden en wat meer aan de jeugd moeten doen en wat meer........ Hij doet gewoon altijd te weinig. En als die dominee dan ook nog een geweten heeft en een gevoelig hart, dan kunt u zich wel voorstellen dat hij het niet breed heeft in deze 21 ste eeuw.

De dominee moet het liefst topprestaties leveren. Hij moet zich kunnen meten met college X die het zo goed, zo mooi kan zeggen. Want die heeft “gaven”. Als de eigen dominee geen gaven heeft, zoals Paulus bijvoorbeeld, wiens rede verachtelijk was, dan wordt hij door menigeen afgeschreven. Niet door Gods volk, want dat zucht voor hem. De gemeente stelt hoge eisen. Hoe minder liefde, hoe hoger de lat wordt gelegd. Van de vermaning van de Heere Jezus: “Weest dan barmhartig, gelijk uw Vader barmhartig is”, schijnt men nooit gehoord te hebben. En als de dominee bovendien jarenlang op een beroep zit te wachten, dan wordt het natuurlijk helemaal pijnlijk. Op de grafsteen van een predikant stond eens te lezen: Hij ging heen, zonder begeerd te zijn. Wat een verdriet voor hem, voor zijn vrouw en voor zijn kinderen.

De kerkelijke wereld is echt altijd zo lief niet.

En dan slaat ook nog eens de vermoeidheid toe. De predikant brandt op. Hij wordt een soort “rokende vlaswiek”. Meer rook dan vuur en licht. Waar doet hij het allemaal nog voor?

Kan hij niet beter iets anders gaan doen? Maar wie wil hem nog hebben, als hij in een midlifecrisis verkeert? Dan is zijn laatste uur geslagen. Met de computer kan hij niet eens omgaan. Wie wil een “oude man” van 45 jaar nog omscholen? Dus denkt de dominee, met een diepe zucht: “het is met mij gebeurd”. Moet deze ongemotiveerde herder en leraar nog doorgaan? Dat is de vraag die veel predikanten, gelukkig niet alle, dag en nacht achtervolgt. Moet hij een gemeente leiden, die in veel opzichten in een geloofscrisis verkeert? Veel gemeenteleden zijn onzeker. Niet gegrepen door het Evangelie. Onbekeerd. Onervaren in de Schriften. Een speelbal van de publieke opinie. Onder invloed van TV en Internet, die dagelijks de menselijke nieuwsgierigheid bevredigen. Maar laat de dominee dan eens wat flinker zijn. Waarom kan hij hen dan niet wat meer inspireren? Enzovoort. Dus vandaar de vraag: “Predikant voor even of voor het leven?” Wat zegt u? Arme dominee? Wat mij betreft voor het leven!

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen