HOE IS HET BIJ ONS?

Wanneer we Nehemia 13 lezen, komen we weer gemengde huwelijken tegen. Tot twee maal, had de oth teruggekeerde gemeente gezworen, dat er geen gemengde huwelijken meer zouden voorkomen. In Ezra 10:5 lezen we dat Ezra de oversten van de priesters, de levieten en gans Israel deed zweren, te handelen naar het gesproken woord en zij zwoeren. In Nehemia 10:29 en 30 staat, dat zij zich verplichten onder ede en zelfs vervloeking, dat zij hun dochters niet zouden geven aan de volken van het land en hun dochters niet zouden nemen voor hun zonen. Toch kwam de bedreven zonde weer voor. De vermenging vond plaats. Wat is de zonde toch aantrekkelijk. De Heere kan waarschuwen en wijzen op de gevolgen, maar men kan doorgaan. Beloften kunnen onder ede afgelegd zijn, maar kunnen makkelijk verbroken worden en zelfs tot het verleden gaan behoren, alsof er geen Heere bestaat, Die weet en niet vergeet. Achter de tijdssituatie kan men zich verschuilen of met de verschuiving van het tijdsbeeld meegaan. De Heere laat zich niet meetrekken. Zijn wil blijft wet! En Zijn wil staat in Zijn Woord. Daar dienen wij ook vandaag aan te denken en rekening mee te houden. Wee onzer wanneer we uitgaan van of stellen een aangepast woord. We zullen in ons doen en laten dan de Heere niet meekrijgen. Integendeel. De gevolgen van onze houding, van onze levenswijze blijven niet uit. Het werd gezien bij Nehemia’s terugkeer uit Babel. Joodse mannen waren getrouwd met vrouwen uit Ammon, Moab en uit de filistijnse stad Asdod. Deze kinderen spraken filistijns. De joodse taal, het hebreeeuws was hun onbekend. En dan dient niet slechts gedacht te worden aan de taal op zich, maar ook aan de taal van het woord van de Heere. Hun opvoeding kreeg een heidense kleur. Er werd ook niets van de Heere, Zijn woord en Zijn wet, Zijn dienst, Zijn leiding met Zijn volk bijgebracht. Het eigen karakter van het joodse volk, het volk dat de God van de patriarchen had uitverkoren, bleef hen vreemd. Zo ook de ceremoniën, de schaduwachtige dienst. Ze hoorden ook niet van zonde en genade, van verlorenheid en verlossing. Van Adam en Christus. Van het vrezen van de Heere, wat dit inhield en bracht in en voor het leven, bleef geheel onbekend. Wat erg! Dat het daartoe kwam . waren de joodse ouders die bij de huwelijkssluiting betrokken waren, schuldig alsmede de bruidegom. Nu was een gemend huwelijk niet uitgesloten, wanneer men de belijdenis van Ruth uitsprak, of wanneer men instemde met wat door Rachab werd uitgesproken en beleden: de Heere uw God is een God boven in de hemel en beneden op de aarde. Door zulk een verbintenis zouden de kinderen opgevoed worden naar de wil van de Heere. In hun spreken en in hun doen en laten zou dit gemerkt worden. Maar nu was er het tegendeel. Een teken aan de wand voor ons. In onze tijd gaan de grenzen tussen kerk en wereld almeer vervagen. De taal van de wereld kan als het water zo damloos in het leven vloeien. Het is niet overdreven, wanneer we zeggen dat het Asdodisch spreken vandaag ’in’ is. Het meedoen, het mee kunnen spreken wordt overal gehoord. De taal van de media, het thuis zijn in de popmuziek, in de voetbalwereld zijn geen onbekende dingen. De sporttermen worden gekend en de resultaten van de clubs, bijzonder die van de eredivisie worden besproken. De maandag ochtendkrant wordt gretig gelezen. De gevaren die er zijn mogen we niet onderschatten. Welk een lectuur is verkrijgbaar. Wat wordt er via de tv en het internet geboden. Het oog kan veel zien en het oor horen. Het denken wordt vertroebeld en de onreinheid kan in het hart werken. De stelling dat de bijbel een moeilijk boek is, ontbreekt niet. Vele eeuwen geleden geschreven.

De kerkdiensten worden gevuld met terminologieën en de catechisaties zouden totaal anders moeten zijn. Het moet zijn confereren en discussiëren en niet onderwijzen en zeker geen lesjes leren. Van dit alles horen de jongeren. Laten we niet onderschatten in welk een tijd zij leven en welk een tijdsbeelden er zijn in de kerken. De ouders hebben een niet te onderschatten taak. Hun voorbeeldfunctie was altijd geboden. De Heere wijst daarop in Zijn woord, maar bijzonder vandaag komt het daarop aan. Hoe hoog staat het Woord van de Heere in het leven aangeschreven. Wat is het voornaamste?. Zien jongeren dat ook bij de ouders? Horen ze dat? Is er naast stimulerend bezig zijn, de steun en het gebed voor de kinderen en is er tijd voor hen? Neemt men de tijd voor hen? Bidt men met hen? Geeft het onderwijzend personeel, geven de predikanten en ouderlingen zoveel mee, dat kan dienen voor leiding en bijstand in de opvoeding?. Dit zijn dingen waar niet aan voorbij mag worden gegaan. Ik vrees dat het samenspel gering is. Erg was het, een joods vader liet alles toe en zelfs gaan. Ontzettend is het, wanneer wij vandaag de wereld laten werken in het leven van de jongen of het meisje. Of dat men alleen waarschuwend, vermanend optreedt en niet naast het kind, de kinderen staat. Als het beloofde bij het doopvont onbesproken blijft. Ons ja-woord verdwijnt niet. Gode zij dank, ook ’s Heeren ja en amen niet. Is het een steun? Wordt er een beroep op gedaan door u en door jou?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen