POSITIEBEPALING T.O.V. DE VRIJGEMAAKTEN, TOEGESPITST OP DE PREDIKING (3)

De vorige keer noemden we enkele voorbeelden uit de praktijk, waaruit we een indruk kunnen krijgen van het gevoelen onder Vrijgemaakten en Nederlands Gereformeerden omtrent de prediking. We noemen hier Vrijgemaakten en Nederlands Gereformeerden in één adem, omdat er geen wezenlijke verschillen zijn tussen beiden op dit punt. Vreemd is het dan ook niet dat de Vrijgemaakte synode onlangs uitsprak heel dicht bij de Nederlands Gereformeerden te staan en dat de weg naar eenheid met deze kerken wellicht veel korter zal zijn dan het traject dat met onze kerken zal moeten worden afgelegd. Wel vreemd is dat de Vrijgemaakten al tientallen jaren als bezwaar tegen vereniging met onze kerken hebben aangevoerd, dat wij met de Nederlands Gereformeerden intensieve contacten onderhielden. Het kerkelijk getij kan soms snel keren! We geven nu nog twee voorbeelden.

Het slot van de preek Meerdere keren is me gebleken dat gemeenteleden van een goede preek verwachten dat die “goed”, d.w.z. geruststellend eindigt. Met name het laatste deel van de preek moet je een blij gevoel geven. Juist onder ouderen kwam ik de reactie tegen: „dominee, ik ben soms helemaal niet blij als u amen zegt.” Dit doet denken aan de jeugd die van spannende boeken houdt. In die boeken mogen de ergste dingen gebeuren, als ze maar een “happy end” hebben. Zo’n reactie geeft te denken. Zit hier niet een bepaalde verbondsvisie achter, waarin het oordeel van de Heere bestemd is voor buitenkerkelijken en het verloren gaan als bondeling een onmogelijke mogelijkheid is?

Wanneer de Heere met Zijn Woord ontdekkend gaat werken in het hart en door Zijn Geest van zonde overtuigt, laat Hij onze onbetaalde en ook onbetaalbare rekeningen zien. Wie de schuldbrief persoonlijk thuiskrijgt, is nog niet op hetzelfde moment gerechtvaardigd. Alleen waar de Heilige Geest tot Christus leidt en de toevlucht doet nemen tot Zijn gerechtigheid, wordt de vrijspraak van schuld ontvangen en zo de vrede met God gesmaakt. Maar er is ook een algemene ontdekking van schuld, die niet verder komt dan spijt. Kaïn, Ezau en Saul zijn hier voorbeelden van. De Heere Jezus spreekt zalig die treuren, want zij zullen vertroost worden. Dat is een daadwerkelijk bedroefd zijn over de zonde en een bedroefd zijn naar God. Daar zal ook bekering zijn tot zaligheid. Al deze zaken werkt de Heere wel door middel van de prediking, maar niet alleen onder de preek. Evenmin als ons voedsel alleen maar z’n nut zou doen tijdens de maaltijd. De reine dieren herkauwen.

Wat is een wonder?

Een predikant betoogde eens dat het uitzonderlijk is wanneer je als verbondskind verloren gaat. Normaal is het dat je behouden wordt. Want in het verbond zijn, is als het varen op een schip. Normaal gesproken bereik je de bestemming. Je kunt alleen de haven missen door overboord te springen. Deze voorstelling wekt wel heel sterk de indruk dat de heilsbelofte en de toe-eigening ervan nauwelijks te onderscheiden zijn. Nu zal niemand zeggen dat er zaligheid is te verkrijgen zonder geloof. Maar in deze benadering wordt het geloof als vanzelfsprekend gezien en verondersteld. Als de Heere Jezus tot Nicodemus zegt dat niemand het Koninkrijk der hemelen zal binnengaan tenzij hij wederom geboren wordt, dan is dit een wonder van Godswege: onmogelijk bij ons mensen, maar mogelijk bij God. Als zalig worden een Godswonder is, dan is verloren gaan dat niet! Dan blijven we onder Gods toorn, waar we al als kinderen des toorns ontvangen en geboren zijn.

Kerkvisitatie

De kerk staat wel op het fundament van Schrift en Belijdenis, maar wordt mede beoordeeld op het functioneren daarvan in de prediking en in de vrucht daarvan. Te denken valt aan de zeven brieven van de grote Kerkvisitator, de verhoogde Christus, aan de gemeenten in Klein-Azië (Openbaring 2 en 3). In de eerste brief aan Efeze is sprake van het niet kunnen verdragen van de kwaden en het beproeven van degenen die uitgeven dat zij apostelen zijn en zij zijn het niet. Ze hebben hen leugenaars bevonden., In Efeze werd gewaakt bij het gepredikte Woord. Waarheid en leugen werden goed onderscheiden. Toch is daarmee niet alles gezegd. Er is meer dat tot het kerkzijn behoort. De levenswandel van de christenen wordt er ook bij betrokken. De Efeziërs haatten de werken der Nicolaïeten. Dat wil zeggen: ze keerden zich tegen een werelds leven onder een christelijke dekmantel. Ze hielden de wacht bij de grens tussen goed en kwaad. De kerkelijke tucht functioneerde. De rechte prediking van zonde en genade gaat doorgaans gepaard met uitoefening van de tucht. Ze is dat als zodanig al. Leer en leven behoren één te zijn. Daarmee is de eer van de Heere gemoeid en tevens de zaligheid Het komt aan op volharding in de leer en in een dienovereenkomstig leven. Besluit niet elk van de zeven brieven in Openbaring met de woorden: „Die overwint...”? Alle zeven gemeenten worden ten slotte met ernst gewezen op het horen van wat de Geest tot de gemeenten zegt. En de Heilige Geest bedient Zich bij uitstek van de prediking van het Evangelie. Deze prediking is bediening van de sleutels van het Koninkrijk der hemelen. Christus regeert en vergadert Zijn gemeente met het tweesnijdend scherpe zwaard uit Zijn mond en Hij heeft de sleutels van dood en hel (Openb. 1 vers 16 en 18). Hij bedient Zich daarbij van het ambtelijk spreken van de kerk. Waar dit getrouw gebeurt, geldt het zowel op aarde als in de hemel (zie Matth. 18 vers 18). Hoe nauw komt het bij de bediening van het Woord en van de tucht. We kunnen daar niet genoeg over waken en die niet ernstig genoeg nemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen