GEDACHTEN NAAR AANLEIDING VAN

Als de Heere het wil geven, mag een emeritus-predikant regelmatig voorgaan in een gemeente. Hij heeft van de kerken daartoe het recht en de bevoegdheid na zijn emeritering behouden. Wanneer kerkenraden vragen wordt er dan hier en dan daar gepreekt. Men komt in gemeenten, die men gediend heeft als predikant. In gemeenten, die men al jaren kent. Daar het dagelijkse werk in de gemeente niet meer roept komt het voor dat er gedacht wordt aan gemeenten van nu en een aantal jaren gelden. Naast verblijdende, zijn er ook pijnlijke situaties. Op de laatste wil ik niet ingaan. Op de eerste wel. Na de avonddienst mag de weg huiswaarts zijn. Onderweg kunnen er heel wat overdenkingen zijn. Van één wil ik iets zeggen. Misschien niet onbelangrijk, althans voor mij niet. Een paar weken geleden was er in de gemeente, die gediend werd, avondmaal. Het is op zich een zegen, wanneer een emeritus naast Woordbediening ook gevraagd wordt voor sacramentsbediening. Nu was dit weer het geval. In Zijn goedheid en trouw gaf de Heere een gezegende zondag. De Heere liet Zich niet onbetuigd. In de dienst en na de dienst. Het is op zich een zegen, wanneer er in de consistorie gesproken wordt over het werk van ’s Heeren genade. Het is erg, dat het niet meer zoveel voorkomt als een aantal jaren geleden. Er mochten leesbare brieven van de Heere zijn. Maar nu was het ook goed. Onderweg had ik een C.D. aan staan. Op een gegeven moment werd het koraal van Psalm 84 vers 1 gespeeld. Hoe lief’lijk, hoe vol heilgenot, o Heer’ der legerscharen God, zijn mij Uw huis en tempelzangen! Die overbekende regels gingen me beheersen en elke regel ging rijk open. Prof. V.d. Schuit zei eens: het is rijk, wanneer woorden zaken bevatten en de zaken van de woorden inhoudvol zijn. Zo was het onderweg. Het eerste woordje ‘hoe’ wijst op het vervuld zijn met en het pogen om te verwoorden wat men beleeft. Hoe lieflijk, hoe aangenaam, hoe vol heilgenot zijn ’s Heeren huis en tempelzangen.

Wordt dit gekend, dan wordt men ootmoedig, want het is een gave van de Heere. Hij opent oog, oor en hart voor Zijn huis en tempelzangen. Genade verbindt aan de dienst en daarom bijzonder aan de dag van de Heere.

De zondag is het rijke geschenk van de Heere en Hij laat ons opgaan naar Zijn huis. Elke dag zorgt de Heere driemaal voor eten en op de zondag voor wat we nodig hebben voor hart en leven. Rijk is het als we daar behoefte aan hebben. Dan wordt al het gediscussieer over wat geoorloofd zou zijn op die dag gestaakt. De oeverloze gesprekken zijn er nog en het resultaat is meestal kerkretourgang. Het begin is er wanneer na de morgendienst de kerkdeur wordt dichtgetrokken.

Het blijkt dat sommigen nog avondmaalganger willen blijven. Het is te vatten dat dan ondermeer bij jongeren de vraagtekens toenemen. Ik hoop dat ook u staat naar wat in zondag 38 van de catechismus is vastgelegd. Dat is geen stuk traditie, maar levensechtheid, geworteld in de Heilige Schrift, gewerkt door de Heilige Geest.

Het woord ‘tempelzangen’ bracht ook veel voor de aandacht. De Psalmen die de Heere heeft gegeven. Zeker weet ik dat berijmen mensenwerk is, maar de Psalmen op zich zijn een geschenk van de Heere. Hoe meer men er zich in verdiept, hoe meer de rijkdom ervan opengaat. Jaren heeft die gedachte geleefd in de kerken. Nu zijn er zelfs kerkenraden die menen het lied nodig te hebben om geestelijke leiding te kunnen geven.

Vandaar dat men regelmatig grijpt naar het rode boek en het een plaats geeft in de eredienst. De liturg kan zijn gang gaan. In het dagblad R.D. van zaterdag 15 juni staat, als het gaat over de behandeling van het kerklied op de vrijgemaakte synode te Zuidhorn: “als nieuwtestamentische christenen moeten we niet biblicistisch denken dat de psalmen een meerwaarde hebben boven het nieuwtestamentische vrije lied.

Wij kunnen met wel duizend liederen overvloediger getuigen dan met de Psalmen.”

Met ondermeer deze woorden onderbouwde deputaat prof dr. M. te Velde de voorgestelde koerswijziging in de kerken. Hoe hautain, hoe hooghartig! Onze Generale Synode van 2001 geeft in haar besluit aan: dat de besluiten van de synodes van 1983 en 1995 inzake het lied niet de eenheid in de kerken gebracht heeft die men gehoopt had. Het tegendeel blijkt. Men gaat zijn gang. Art. 69 van de kerkorde wordt terzijde geschoven. In overleg met de kerkenraad mag de predikant een gewijzigde liturgie vaststellen. Wat moet geconcludeerd worden uit het besluit van de Generale Synode? Er moet verruiming komen. Zal dit de eenheid bevorderen? Ik vrees het tegendeel. Bij alle veranderingen die gekomen zijn, wordt geen verbetering geconstateerd. Geestelijke bloei zou toch moeten blijken. Althans dit wilde men door verandering of verruiming bereiken. Laten we blijven bij de kerkelijk vastgelegde liturgie. Mijns inziens gaat we dan een vaste koers en een veilige weg. Natuurlijk mag er geen gelatenheid zijn of menselijke berusting.

Maar het zoeken en het kennen wat Christus volkomen kende, namelijk de band aan de Schriften en daarom ook aan de Psalmen. Als de Christus der Schriften, moet Hij ook genoemd worden de Christus der Psalmen. In heel Zijn levensgang wordt het gezien, gehoord. In leven en sterven. De Geest des Heeren beziele ons. De waarde van de zondag, van ’s Heeren huis en de tempelzangen gaat dan al meer leven. Met de toevoeging: Mijn hart roept uit tot God, Die leeft en aan mijn ziel het leven geeft! De Godzoeker weet dat God de Heere leeft en dat Hij het leven geeft. Zingt u ook zo mee?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen