VRAGENRUBRIEK

De geschiedenis van Mozes begint zo: “En een man van het huis van Levi ging, en nam een dochter van Levi. En de vrouw werd zwanger en baarde een zoon. Toen zij hem zag, dat hij schoon was, zo verborg zij hem drie maanden”.

We zouden uit deze mededeling kunnen opmaken dat Mozes de oudste was, hun eerste kindje. Maar dat is niet juist. Even later blijkt dat Mirjam de oudste was en dat Mozes ook nog een driejaar oudere broer had, Aaron. Het wordt echter op deze manier beschreven, omdat het in het vervolg over dit kind gaat. Het licht valt met name op dit kind.

Van dit kind wordt gezegd dat het schoon was, knap, bevallig, lief. Welnu, dat zal de moeder ook van haar eerste twee kinderen gedacht hebben! Er is voor een vrouw die het wonder van het moederschap mag ervaren, geen liever en knapper kind dan het hare! Wat zijn vader en moeder verwonderd als ze hun kindje, in liefde verwacht, mogen zien. Als dan alles goed mag zijn, is de blijdschap groot. De ouders moesten ermee in de grote Weldoener eindigen! Want nieuw leven is toch zulk een wonder! Geheel en al een geschenk van de Heere! En toch ook: eigen vlees en bloed. Dat maakt het wonder nog groter, als blijkt dat het kind uiterlijk en wat karakter betreft lijkt op vader of moeder. Helaas geldt dat ook voor wat de zonde betreft. De zonde, die leeft in het hart van de ouders, leeft ook in het hart van hun kind. Juist daarom is een tweede geboorte zo nodig!

Juist omdat elke moeder haar kind ‘schoon’ vindt, moet ons deze expliciete vermelding in Gods heilig Woord opvallen. Zeker ook, omdat de Schrift Mozes’ schoonheid op andere plaatsen opnieuw vermeldt en duidelijk onderstreept. Denk aan de rede van Stefanus in Handelingen 7. Daar lezen wij: “In welke tijd Mozes werd geboren, en was uitnemend schoon, welke drie maanden opgevoed werd in het huis zijns vaders”. We lezen hier zelfs dat Mozes uitnemend schoon was! Tenslotte vermeldt ook Hebr. 11:23 zijn schoonheid: “Door het geloof werd Mozes, toen hij geboren was, drie maanden lang van zijn ouders verborgen, overmits zij zagen dat het kindeke schoon was; en zij vreesden het gebod des konings niet”.

U voelt wel dat Gods Woord ons duidelijk maakt dat het hier niet om een uitwendige schoonheid en aantrekkelijkheid gaat. In de rede van Stefanus lezen we, zo zagen we, dat Mozes uitnemend schoon was. In het grieks staat zelfs: schoon voor God! De kanttekeningen bij de Statenvertaling zeggen: “Gode schoon; dat is, goddelijk of uitnemend”. De ouders van Mozes hebben dus iets bijzonders in hun kind gezien. Zij hebben, zo zegt ons Hebr. 11, door het geloof iets mogen zien, dat voor het natuurlijk oog verborgen was. Als wij een kind krijgen, weten we niet wat daaruit worden zal. Dat is voor ons verborgen. Een veelbelovend kind kan groot verdriet en teleurstelling bij de ouders veroorzaken. Laten we altijd voorzichtig zijn met hooggespannen verwachtingen wat onze kinderen betreft. En het liefste en meest meegaande kind moet ook nog bekeerd worden!

Maar in het hart van Amram en Jochebed was meer dan aardse verwachting. God schonk die ouders geloof! Geloof in God! God had met dat kind iets bijzonders voor! Dat kind was dus niet bijzonder, maar de Heere had er iets bijzonders mee voor! De geboorte van dat kind schonk blijde verwachting. Wat de Heere met dit kind voorhad, nee, dat wisten zij niet. Maar dat Hij er wat mee voor had, dat wisten zij door het geloof zeker! De uitroep bij de geboorte van Johannes de Doper, “Wat zal toch dit kindeke wezen?”, was ook de uitroep van hun hart!

Welnu, hun natuurlijke liefde zou hen reeds weerhouden dit kind aan te geven bij de overheid. Zij achtten de (goddeloze) wet van de koning niet! Zij zagen op de wil des Heeren. Door het geloof leert een mens Gode meer gehoorzaam te zijn dan de mensen. Hun geloof hield wel beproeving, gevaar in! De moeder heeft het kind dan ook verborgen. Het geloof is niet onrealistisch. We hebben ook onze verantwoordelijkheid. En toen zij haar kind niet langer verborgen kon houden, heeft zij het in een biezen mandje in de Nijl gelegd. Lees: heeft zij het in Gods handen gelegd En dat wonderlijk geloof zal de Heere nooit en te nimmer beschamen. We weten hoe het verder ging immers! Wij kennen de hele geschiedenis. Wat Mozes’ ouders reeds van verre hebben gezien, hebben wij in werkelijkheid mogen zien. Dit kind is een door God gezonden en aangewezen verlosser geweest!

Wat was nu dat geloof in de harten van die ouders? Dit, dat God op Zijn tijd en wijze verlossing zou geven! Hoe kwamen zij daarbij, was dat geen ijdele droom? Nee, de Heere had het hun vaderen reeds voorgehouden dat er een benauwde tijd zou aanbreken, maar dat er ook een tijd van verlossing zou zijn! In dat geloof was Jozef gestorven. Bij dat geloof mochten Gods kinderen leven. Amram en Jochebed, en al Gods kinderen, zijn met de Heere, de belovende God, de God des verbonds, niet beschaamd uitgekomen.

Tenslotte: Mozes is een duidelijk type van de Heere Jezus, de Verlosser. Maria en Jozef, de herders en de wijzen, Simeon en Anna, zij allen hebben in dat Kindeke een heerlijke schoonheid gezien. Met ogen des geloofs. Zij zijn niet beschaamd uitgekomen! Ik moet er geen preek of meditatie van maken, van onze vragenrubriek. Maar ik kan de verleiding toch niet weerstaan om u te vragen of ook u reeds schoonheid mocht zien in Hem? Hij zal Israel verlossen van al zijn ongerechtigheden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen