TROUW AAN ISRAEL

Er verscheen een inhoudsrijk boek over actuele en theologische vragen betreffende de bijbelse positie van Israel en het Joodse volk. Meerdere vragen komen aan de orde zoals: Is Israel nog Gods (uitverkoren) volk, geldt de landbelofte nog, hebben de ceremoniën nog betekenis, wat betekent ‘geheel Israel’ in de brief van de apostel Paulus aan de Romeinen? De geschiedenis van de ‘Jodenzending’ komt aan de orde en het dilemma van dialoog met en evangelieverkondiging onder Israel. Centraal in dit boek staat dat de erkenning van Jezus als de gekomen Messias beslissend is voor Jood en heiden. Het is ons voornemen in enkele artikelen de inhoud van dit boek te bespreken.

Inhoud

Ds. C. Sonnevelt schrijft drie hoofdstukken in het begin van het boek: Israel en de christelijke kerk: de geschiedenis van een broedertwist. Is Israel nog steeds Gods volk? Het ‘geheel Israel’ in Paulus’ brief aan de Romeinen.

Ds. IV. Silfhout schrijft over:

Geldt de landbelofte nog steeds?

Ds. C. Neele schrijft twee hoofdstukken: De waarde van de Joodse ceremoniën. Evangelieverkondiging onder het Joodse volk in Nederland vanaf de Reformatie tot de Tweede Wereldoorlog.

Dan volgen twee hoofdstukken van G. Roos:

Omslag na Auschwitz.

Verscheidenheid in visie.

Ds. C.J. Meeuse schrijft over;

De geschiedenis van het chiliasme.

Ds. C. Sonnevelt over:

Chiliasme in bijbels licht.

G Roos: Chiliasme als vluchtweg.

Ds. C.J. Meeuse:

Toekomst.. .voor wie?

Woord vooraf

Hierin komt naar voren dat de Generale Synode van de Gereformeerde Gemeenten op 10 januari 1996 opdracht gaf aan het toen in het leven geroepen Deputaatschap voor Israel tot ‘Voortgaande bezinning op de plaats van het volk Israel in het licht van de Heilige Schrift en op onze kerkelijke opdracht ten aanzien van dit volk.’ Ook werd als doel geformuleerd: ‘Het wekken van liefde tot het volk Israel binnen onze gemeenten, het stimuleren van belangstelling voor onze kerkelijke opdracht en het bestrijden van antisemitisme vanuit christelijk perspectief.’ Het nu verschenen boek wil een bijdrage geven aan het hierboven geformuleerde. De titel van het boek “Trouw aan Israel” wil drie zaken tot uitdrukking brengen: In de eerste plaats is het een belijden van Gods trouw aan Israel, in de tweede plaats verwoordt de titel de intentie van het werk: de begeerte daarin trouw te zijn aan Israel en in de derde plaats is het een blijvende vraag aan de gemeenten: blijf trouw aan Israel.

Een broedertwist

In dit hoofdstuk wordt geschreven over het schisma (de scheiding) tussen kerk en synagoge. Deze breuk wordt wel genoemd het grote schisma in onderscheid met het uitééngaan van de westerse en de oosterse kerk in 1054. Deze broedertwist tussen kerk en synagoge laat zien het verzet van vele Joden tegen het Evangelie van vrije genade en de hoogmoed en liefdeloosheid binnen de christenheid ten opzichte van het Joodse volk. De vraag wordt onder ogen gezien wat antisemitisme is. Antisemitisme bewerkt scheiding tussen Sem en Jafeth. God heeft de heidenen de bekering gegeven ten leven. Zo werden zij ingelijfd in Sem. Achter het antisemistisme wordt gezien de poging van de satan te verijdelen dat Joden (Sem) en niet- joden (Jafeth) samenwonen. De verhouding tussen Jodendom en Christendom valt inderdaad te zien als de verhouding tussen twee broeders, de oudste broeder en een jongere broeder. We willen u en citaat geven waarin uitkomt hoe het huidige Jodendom moet gewaardeerd worden: “Het huidige Jodendom is, historisch gesproken, de erfgenaam van het Farizeïsme uit Jezus’ tijd. Het heeft een ontwikkeling doorgemaakt die zijn neerslag vindt in Misjna (betekent mondelinge wet, naam van een verzameling Joodse godsdienstige wetten die in de 3e eeuw is bijeengebracht - aldus Van Dale) en Talmoed (interpretatie van en aanvulling op de misjna; tussen 200 en 500 na Christus ontstaan verzamelwerk, waarin al die aanvullingen op het OT te vinden zijn, die het maatschappelijke, burgerlijke en godsdienstige leven van de israëlieten regelen: er zijn twee talmoeds: de Jeruzalemse of Palestijnse (uit 400) en de Babylonische (uit500)- aldus Van Dale).. Het heeft zich gevormd vanuit een antithese tot de jonge christelijke kerk. Het huidige rabbijnse Jodendom kan daarom niet als vader van het Christendom worden gezien. Kerk en synagoge zijn als twee broeders die strijden om de erfenis van het Oude Testament. De kerk leest de Schriften (het Oude Testament) door de bril van het Nieuwe Testament; de synagoge leest diezelfde Schriften (de Tenach) door de bril van de Talmoed en rabbijnse commentaren.”

Scheiding

De Bijbel toont ons de diepste wortels van de broedertwist tussen Israel en de kerk. In de gelijkenis van de verloren zonen worden ons twee zonen getekend: de jongste zoon was goddeloos verloren en de oudste zoon vroom verloren. De oudste zoon snijdt de band met zijn jongere broer door. In de eerste tijd na Pinksteren vinden we de oudste en de jongste zoon nog dicht bij elkaar. Joden die Jezus als de Messias beleden en Joden die dat niet deden gingen beiden op naar de tempel. Van een breuk was aanvankelijk nog geen sprake. De tegenstand van de Joodse leidslieden tegen de zaak van Christus is van het begin af aan fel geweest. Er worden apostelen gevangen genomen en gegeseld, Stefenus wordt gestenigd. Er breekt vervolging uit. De diepste oorzaak van dit alles is de Persoon en het werk van Jezus Christus. Ook de prediking en het optreden van de apostel Paulus hebben bijgedragen aan een groeiende verwijdering tussen de oudste en de jongste zoon. Paulus heeft beleefd en gepredikt onder Joden en heidenen dat de wet niet zalig maakt, maar alleen Christus en Zijn borgwerk. De verwijdering tussen kerk en synagoge groeit. De vervreemding tussen Jood en heiden groeide doordat vlak voor de val van Jeruzalem in het jaar 70 veel Joodse christenen uitweken naar Pella in het Overjordaanse. De Joden voelden zich in de steek gelaten. In de jaren 132 tot 135 werd de leider van de tweede Joodse opstand, Bar Kochba, uitgeroepen tot Messias. Hieraan konden de christenen niet meedoen zonder de Zaligmaker te verloochenen. Nog een belangrijk element is dat in een bekend Joods gebed in het jaar 90 een spreuk werd opgenomen waarin ketters werden vervloekt. Er staat onder andere in: “Laten de christenen en de ketters in een oogwenk vergaan. Laten zij uitgewist worden uit het boek des levens en niet met de rechtvaardigen worden opgeschreven.” Dit konden christenen niet meebidden in de synagoge. Zo stonden ze voor de keus: hun geloof afzweren of te verdwijnen uit de synagoge. Zo is de breuk tussen kerk en synagoge in de eerste eeuw en in het begin van de tweede eeuw ontstaan.

De vervangingstheologie

Na 135 ontstaat de zogenaamde vervangingstheologie. Deze theologie houdt in dat de kerk in de plaats van Israel is gekomen. Het oude bondsvolk heeft afgedaan. God ziet er niet meer naar om. Nu heeft God een volk uit de heidenen aangenomen in plaats van Israel. Dat nieuwe volk ontvangt nu de zegeningen en voor het oude volk gelden alleen nog maar de vervloekingen van het verbond. Door de verwerping van Jezus heeft het Joodse volk opgehouden volk van God te zijn. De beloften van het Oude Testament zijn overgegaan op het nieuwe volk uit de heidenen, het ‘nieuwe Israel’. Israel heeft afgedaan. De Joden worden beledigd, uitgescholden en gekleineerd. Een man als Chrysostomus heeft tegen het einde van de vierde eeuw in Antiochië preken tegen de Joden gehouden. Hij maakte de synagoge uit voor een bordeel, een satansburcht, een afgrond van alle onheil. Joden noemde hij roofzuchtig, gierig en bedrieglijk, ze zijn een gemeenschappelijk verderf en een ziekte voor de hele wereld. Dit roept een beeld op van joden als Godsmoordenaars en bloeddorstige wezens. Door dit alles kwamen de Joden in de verdrukking terecht. Het concilie van Nicea bepaalde in 325 dat de christelijke paasdatum en de Joodse niet langer mochten samenvallen. In de Middeleeuwen zien we vervolging van het Joodse volk. Kruisvaarders richtten bloedbaden aan onder Joodse gemeenschappen. In paaspreken wordt het volk opgejut zich te wreken op de ‘moordenaars van Christus.’ In de twintigste eeuw zijn zes miljoen Joden om het leven gebracht in Europa, het werelddeel waar het christendom diepe sporen had getrokken. De Heere heeft de totale verdelging van het Joodse volk verhoed. Gezien dit alles is het te begrijpen dat de Joodse medemens wantrouwend staat tegenover pogingen hem te winnen voor het Evangelie van Jezus Christus. Er is ook een groot verschil tussen christelijk geloof en talmoedisch Jodendom. Voor een Jood zijn God en mens partners. Een middelaar is niet nodig. Het komt aan op het doen van de geboden. Een mens kan dit, als hij zich maar voldoende inzet. Toch is er verwachting omdat er een levende God is. Dit blijkt uit Romeinen 9- 11. Onder Israel is het Evangelie niet geheel zonder vruchten. De Heere zal Zich opnieuw tot Israel wenden. Samuel Rutherford wilde er wel honderd jaar voor uit de hemel blijven om dat mee te mogen maken.

N.a.v. ds. C.J. Meeuse, G. Roos en ds. C. Sonnevelt (red.), Trouw aan Israel, 239 blz., € 17,50, Uitgave Den Hertog- Houten m samenwerking met het deputaatschap Israel van de Gereformeerde Gemeenten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen