MEDITATIE

“En heeft ons geboden den volke te prediken en te betuigen dat Hij is Degene Die van God verordend is tot een Rechter van levenden en doden!” Dat is de prediking van de apostel Petrus in het huis van Cornelius. Hij verkondigt Christus als de Rechter van levenden en doden. Het gericht aan het eind van de tijd is door de Vader in handen van Christus gegeven. Hij Die Zelf onder het oordeel is geweest en Die de straf over de zonde heeft gedragen. Hij is ook opgestaan en Hij is ten hemel gevaren. Gods Kerk heeft haar Hoofd in de hemel. Waar Hij is in de troon van Zijn Vader, haar ten goede.

Petrus vervolgt zijn preek voor het gehoor van Cornelius en de zijnen. Hij verkondigt de boodschap die de Heere hem bevolen heeft. Zo zegt hij het ook. Hij verantwoordt zich als het ware bij voorbaat. Zijn prediking is Christusprediking. Christus als Rechter. Maar nu ook Christus als Redder, als Zaligmaker! “Van Hem geven getuigenis al de profeten, dat een iegelijk die in Hem gelooft, vergeving der zonden ontvangen zal door Zijn Naam”, aldus de apostel. Dat is adventsprediking.

Want Petrus verwijst allereerst naar de prediking van de profeten in het Oude Testament. We kennen hen wel: Elia en Elisa, Jesaja en Jeremia, Hosea en Amos... En ook Cornelius weet over wie Petrus het heeft. De Schriften van Israel, die heeft hij bestudeerd, ongetwijfeld! Hij heeft het goddelijk gezag ervan erkend. En voor hun woorden heeft hij leren buigen! En nu mag hij van Petrus vernemen dat diezelfde profeten al getuigden van deze zelfde Christus. Die hem nu door Petrus verkondigd wordt. Veel later zal Petrus het schrijven aan de verstrooide en vervolgde christenen: “Wij hebben het profetisch Woord. En gij doet wel, dat ge daarop acht geeft, als op een licht, schijnende in een duistere plaats!” En wat zegt dat profetische Woord? Wel, dat er in deze Christus en door het geloof in Zijn Naam vergeving van zonden is!

Vergeving! Dat is even een weldaad! Dat is vrijspraak van schuld en straf. Dat is kwijtschelding van wat ik misdreef. Dat is uitwissing van wat er in Gods boek was opgetekend. Dat is wegwerping van het pak der zonden. Dat is schenking en toerekening van de gerechtigheid van een Ander! Dat is uitzicht op het eeuwig, zalig leven!

Mijn beste lezer - bedenk dat vergeving “vergeving van zonden(!)” is. Wat ik daarmee bedoel? Wel, degene wiens zonden vergeven worden, dat is iemand die voor de Rechter staat. Dat is iemand die erkennen moet dat hij of zij tegen al de geboden van de Heere gezondigd heeft en geen daarvan heeft gehouden. Ja, dat hij tot alle boosheid geneigd is. Dat hij geheel onbekwaam is tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Iemand die erkennen moet dat zijn zonden hem buiten de Heere brachten en hem buiten de Heere houden. Tot in eeuwigheid! Door eigen schuld! Hier is niet sprake van een braaf en deugdzaam mens, welwillend tot het goede en redelijk succesvol in de bestrijding van de neiging tot het zondigen. Nee, over wie het hier gaat, is een goddeloos mens, in wie geen vezel gerechtigheid is. Althans, niet die gerechtigheid die bij de Heere geldt. Gerechtigheid die voor Gods rechterstoel geldig is. Het is iemand die niet in staat is en ook niet gewillig is om zich zo te fatsoeneren dat de Heere hem of haar aannemen kan. Het is een mens die dat alles ook erkent. Zoals die man die uit de diepte tot de Heere roept: “Zo Gij, Heere, de ongerechtigheden gadeslaat, Heer, wie zal bestaan?!” (Psalm 130).

En nu is het diezelfde dichter die vervolgt: “... maar bij U is vergeving!” Hoe is dat nu mogelijk? Dat kan toch niet! Want zonde is toch opstand tegen de Heere?! En die opstand is toch overtreding van Gods Wet?! En wie Gods Wet overtreedt, die wordt toch veroordeeld?! En die veroordeling, dat is toch de dood, de eeuwige dood?! Hoe kan er nu vergeving zijn?

Op die vraag geeft de apostel Petrus een antwoord. Een dubbel antwoord! Hij wijst allereerst op de grond van de vergeving: “... door Zijn Naam!” Dat is: door de Naam van Christus. De grond van de vergeving der zonden is in Hem. Hij die geen zonde gekend heeft, die ook nooit enige zonde gedaan heeft, die rechtvaardig voor God geweest en gebleven is, die heeft Hij tot zonde gemaakt. Opdat goddelozen vergeving van zonden zouden ontvangen. Verzoening door voldoening! Dat is de grond van de vergeving. En hoe zal dat nu mijn deel zijn? Hoe zullen mijn (!) zonden vergeven worden? Op die vraag geeft Petrus ook een antwoord: “een iegelijk die in Hem gelooft! Diens zonden zullen vergeven worden!” Petrus herhaalt hier eigenlijk een woord van de Heere Jezus Zelf. Gesproken in de nacht tot Nicodemus. Misschien is Petrus er wel bij geweest. Wat zei de Heere Jezus toen? “Gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, alzo moet de Zoon des mensen verhoogd worden. Opdat een iegelijk die in Hem gelooft, niet verloren zal gaan, maar het eeuwige leven hebbel” Die mensen in de woestijn, die door de giftige slangen gebeten mensen, die hebben dit geloof beoefend. In hun zien op de koperen slang. Vanwege de nood van hun leven. Door het gif van de slangen dat in hun lichamen woedde. En in het zien op de slang, in het geloof op die aan het kruis verhoogde Christus, is redding. Is zaligheid. Is vergeving!

Dit is de weg. Een zekere weg.

Tevens: de enige weg. Want wie in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven. Maar wie de Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien. De toorn van God blijft op hem! Daarom opnieuw: geloof Zijn heil- en troostrijk Woord. Verhard u niet, maar laat u leiden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen