IN DE DIENST VAN DE HEERE 4

Timotheüs heeft heel wat pastoraal onderwijs van Paulus ontvangen. Wat hij gelezen heeft, is van betekenis voor zichzelf en voor het werk in de gemeente. Hiermee eindigt Paulus zijn schrijven niet. Hij zegt: Bedenk deze dingen. Dat betekent: denk erover na. Het is van betekenis. Het is van levensbelang voor jezelf en voor het dienstwerk. Dus het wijst er niet op dat Timotheüs er oppervlakkig over moet nadenken. Nee, het moet meegaan het leven in. Ook nu wordt dit van een ambtsdrager gevraagd. Tot opscherping, aansporing en bemoediging wordt er door Paulus aan toegevoegd: wees hierin bezig. Letterlijk staat er: wees daarin! Zijn hele leven moet van dit alles doortrokken zijn. Het ‘erin leven’ betekent dat persoonlijk en ambtelijk leven één moeten zijn. Algeheel moet Timotheüs staan achter hetgeen hij preekt of zegt en hij dient er zelf uit te leven. Deze twee mogen niet naast elkaar staan, maar behoren steeds samen te gaan. Welk een aansporing. Welk een eis zelfs. Zo behoort de opstelling van een dienaar te zijn. Dit dient bemerkt te worden op de zondag en overal waar het dienstwerk roept. Het is bijzonder nodig dat daaraan wordt gedacht. Opleiding en studie zijn noodzakelijk, maar daarmee alleen kan men de praktijk niet in. Zonder de beleving van geestelijk leven gaat het mis. Dan kunnen woorden gehoord worden, maar de zaken ontbreken. Bijzonder komt dit in het persoonlijk gesprek aan het licht. Nu was er bij Paulus aangaande Timothe-us’ geestelijk leven geen twijfel, maar er mag geen stilstand zijn. Dat is niet bevorderlijk voor Timotheüs zelf en ook voor zijn werk niet. Het erin leven leidt tot erbij leven. Woord en gebed of gebed en Woord gaan dan samen. Ook de verwerking van gefundeerd Bijbels geestelijk leven van wat men hoort of leest. Dit nu gaat langs de geroepen prediker niet heen. Iemand heeft eens gezegd: de Heere heeft geen grote begaafdheden of geleerdheid nodig en geen welsprekende predikers, maar mannen die groot zijn in het geloof, groot in de liefde, groot in de trouw, groot in heiligheid, groot in Godsvreze, groot voorde Heere. Mannen die op de kansel vroom preken en buiten de kerk vroom leven. Wordt dit beseft, dan wordt biddend geleefd bij wat de wil van de Heere is en wat Hij werkt. Bijzonder op de studeerkamer, voor de trap van de kansel en op de preekstoel. Het gebed ontaardt dan niet in een beroepsmatige handeling, in een routineonderdeel van de dienst. Het blijft een hoogst noodzakelijk gebeuren. Voor de gemeente, maar ook voor de dienaar. Uit het gebedsleven leert men ook de dienaar kennen. Wanneer er nu de harmonieuze eenheid is tussen hart en leven dan is er vanzelf van binnen uit vooruitgang. Er zal wasdom, verdieping en rijping zijn. Een groeiproces zal zich voltrekken. Wanneer de Heere Christus bij Zijn onderwijs de wijnstok en de ranken betrekt, dan geeft Hij aan hoe en waardoor er levensgroei, levensbloei en levensvrucht zal zijn in het leven van de discipelen. Dit is een levenszaak. Daar doelt ook Petrus op als hij schrijft: wast op in de genade en in de kennis van onze Heere en Zaligmaker Jezus Christus (2 Petrus 3:18a). Zo ook als hij opwekt om bij het persoonlijk geloof te voegen deugd en bij de deugd kennis. Bij de kennis matigheid en bij de matigheid lijdzaamheid en bij de lijdzaamheid liefde, liefde jegens allen. Want zo deze dingen bij u zijn en in u overvloedig zijn, zij zullen u niet ledig laten noch onvruchtbaar laten in de kennis van onze Heere Jezus Christus (2 Petr. 1:6-8). Terecht is gezegd: de reikwijdte van de pastor wordt groter naarmate zijn geloof dieper geworteld is. Veel wordt gesproken over de reformatoren, de puriteinen. Er wordt op hen gewezen. Citaten worden geplaatst. Op zich is dat niet verkeerd. Maar dit mag niet losgepeld worden uit hun persoonlijk leven, van eigen getuigenissen. Paulus was niet alleen de leermeester van Timotheüs, maar ook zijn vader. Zeker, de zoon behoeft niet gelijk te zijn aan de vader. Wel behoort er de gezindheid van de vader te zijn. Het staan naar toename in geestelijk opzicht. In moed en kracht. Geloof, hoop en liefde. In de Kerk des Heeren zijn onderscheiden dienaren. Er is verschil in inzet, kennis, gaven en talenten, maar allen zijn geroepen door de Heere. De Heere gedenkt aan allen. En gelijk de Heere het gekrookte riet niet verbreekt en de rokende vlaswiek niet uitblust, zo schrijft Hij de worstelaars in de dienst niet af. Tot bemoediging voor de dienst zegt Luther: niet allen kunnen Paulussen en Jo-hannes de Doper zijn. Er moeten ook Timotheüssen en Titussen zijn. Aan een gebouw zijn meer vuistenen dan hoekstenen nodig. Doet dat wat voor en in het ambtswerk? Laat het moed en drang geven om te werken. Zeker, Gods knechten weten dat er veel opkomt tegen het dienen van de Heere. Men bemerkt het. Echter er mag geen ogendienst plaatsvinden. In oprechtheid, in getrouwheid, in gebondenheid aan het Woord van de Heere moet steeds alles gedaan worden. Er is geen uitzondering. Overal geldt: predik het Woord! Nu lezen we in de Heilige Schrift van de dwaasheid der prediking. Zo wordt de kruisprediking genoemd. Dit is vandaag hoogst actueel. Wie gelooft nu in een kruis, in een Gekruisigde, waardoor redding komt? De prediking van het kruis, van de gekruisigde Jezus Christus heeft haar tijd gehad. Zij is achterhaald. Redding komt door zelfactiviteit of intensieve samenwerking. Verbeter de wereld en begin bij jezelf. Dit devies moet bij ons leven en in praktijk gebracht worden. Zo komt de wereldredding. Dwaasheid is de kruisprediking. Maar nu is er nog een andere kant en dat is de ergernis. Wanneer er is een kruisprediking, waarbij betrokken is het recht van de Heere, de verdiende straf op de zonde, het buigen voor de rechtvaardigheid des Heeren, dan wordt zo zegt men de liefde van de Heere verduisterd en straalt niet uit in de prediking. We bezitten toch Johannes 3 vers 16? We moeten daarom uitgaan van Gods liefde en de ander daarop wijzen. Het accent moet zijn: Jezus heeft je lief. Zie wat Hij voor je deed aan het kruis. Geef je over aan Hem. Hij is je vriend! Welk een Vriend is onze Jezus, Die in onze plaats wil staan. Echter, Bijbelse prediking wekt verachting, bespotting maar ook ergernis. Paulus ondervond het al. Maar met nadruk zegt hij: wij prediken Christus, de Gekruisigde. Dit was niet alleen zijn plicht, maar ook zijn lust. Het was de keus van zijn hart. Het verzoenend sterven van Jezus had hem verlost van de vloek der wet en het gemeenschapsleven met de Heere was op die wijze voor hem verworven. Hij was gerechtvaardigd. Wie dit nu verstaat, mag ‘amen’ zeggen op wat staat in zondag 23 van de Catechismus. Die geloofsgenade leidt tot de belijdenis en al dieper: Gode zij dank voor Zijn onuitsprekelijke gave. Het is immers ’s Heeren welbehagen om door de dwaasheid der prediking zalig te maken die geloven. Zalig te maken. Wat houdt dat in! Waarvan wordt men verlost en waartoe geleid! Een commentator heeft in dit verband geschreven: laat iedere dienaar van het Woord alles wat zijn aandacht af zou kunnen trekken van het wonder van Gods begenadiging in Christus Jezus uit zijn hart en van zijn kansel bannen. Laat ons het verrukkelijke Evangelie van Gods genade in Christus Zijn Zoon onverkort en blijmoedig verkondigen. Recht en genade.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen