DE BEKERING 6

De hoopgevende moordenaar

Er zijn mensen die de kostelijkste waarheden van de Bijbel verdraaien tot hun eigen verderf. Mensen die de Bijbel kennen tracht de satan in zijn greep te houden door Gods Woord op een onjuiste manier voor te stellen en toe te passen. Als er in het hart liefde tot de zonden heerst is een mens vindingrijk in het vinden van uitvluchten om de zonden te blijven koesteren. De geschiedenis van de moordenaar aan het kruis laat ons zien dat de grootste zondaren bekeerd kunnen worden. We zien het ook aan Manasse en Paulus. Ook zij waren grote zondaren. Ook zij hadden veel kwaad gedaan. Het is tot eer van God als een grote zondaar bekeerd wordt. Uit de geschiedenis van de moordenaar leren we ook dat er hoop is zolang er leven is. Zult u niemand afschrijven zolang hij of zij nog in leven is? Zult u grote zondaren die voortgaan op de brede weg aan de Heere opdragen in het gebed? Dat zelfs de moordenaar bekeerd wordt dient tot bemoediging van hen die de Heere vroeg zoeken, zij zullen zeker vinden, Spreuken 8:17. De Heere is immers een Waarmaker van Zijn Woord. Als de genadetijd ten einde loopt moet men niet wanhopen aan de bekering. De Heere kan ook aan oude zondaren het leven geven. Hij is immers de Almachtige. Hij maakt doden levend. Hij verbreekt stenen harten en geeft vlezen harten.

De boetvaardige moordenaar

De verharde zondaar die met het voorbeeld van de moordenaar aan het kruis zijn bekering blijft uitstellen, heeft geen reden tot hoop. De bekering van de moordenaar aan het kruis is een zeldzaam voorbeeld van bekering. De moordenaar kwam op het laatste moment tot bekering. Heel zijn leven had hij doorgebracht in de zonden. Een uitzondering betekent heel iets anders dan de algemene regel. Laten we dat bedenken. Een mens sterft doorgaans zoals hij geleefd heeft. Er zijn mensen die tijdens het zondigen onverwacht stierven. Zij kregen geen tijd meer tot bekering. Ananias en Saffira stierven met de leugen in hun mond. Velen stierven door de zondvloed ten tijde van Noach. Veel mensen sterven terwijl zij denken nog een tijd te zullen leven. Onverwacht kan de levensdraad worden afgesneden. Dan is het eeuwigheid. Dan is er geen bekering meer mogelijk. Het is de mens gezet eenmaal te sterven en daarna het oordeel. Hij kan het leven nooit meer overdoen. Zo de boom valt blijft hij liggen.

De moordenaar als enige bekeerd

De andere moordenaar stierf zoals hij geleefd had, verhard in zijn zonden. Voor zijn sterven lasterde hij zelfs de Zoon van God. U die uw bekering uitstelt, het is mogelijk dat u niet als een boetvaardige sterft, maar als een lasteraar, al zondigende. U weet niet hoe het met u zal zijn als u sterft. Maar als u uw bekering uitstelt, zet u uw ziel op het spel. Het gaat toch tegen ons gezonde verstand in iets in onzekerheid te laten terwijl we zekerheid kunnen krijgen. We lezen op blz. 204 “De algemene ervaring leert ons dat de meeste mensen sterven zoals zij leven. Bekering is een bloem die men zelden tot bloei ziet komen op een sterfbed. De harten van mensen die een genadeloos, zorgeloos en hoogmoedig leven geleid hebben, worden op een sterfbed zelden verbroken vanwege de zonden en het onrecht dat God daarmee aangedaan is. De zonden kleven hen meestal tot het einde aan.” Boston schrijft dat er weinig mensen zalig worden. Denk aan de brede en de smalle weg. Hij voegt eraan toe dat de meeste onboetvaardige zondaren ook onboetvaardig sterven. Ook schrijft hij dat er in de Bijbel geen belofte staat van genade aan hen die de bekering uitstellen. De moordenaar die niet bekeerd werd toont dat God niet altijd mensen bekeert als zij in grote nood verkeren. Hij bleef onverbeterlijk tot zijn laatste snik toe. Hoewel hij Christus zag lijden, dus heel dicht bij Hem was, ging hij door in de zonde. De boetvaardige moordenaar was een stervende prediker, maar ondanks alles wat die andere moordenaar hoorde en zag kwam er geen bekering. Als iemand gaat sterven kan de ziekte hem zo in beslag nemen dat er niet aan bekering gedacht kan worden. Boston schrijft dat mensen die heel hun leven het Woord gehoord hebben, maar dat veracht hebben, doorgaans niet tot bekering komen aan het einde van hun leven. Wie zijn bekering uitstelt moet niet de gunst verwachten die de moordenaar ten deel viel.

Geen sterfbedbekering

De boetvaardige moordenaar stierf niet aan een ziekte, kwaal of vanwege ouderdom, maar hij moest de kruisdood sterven vanwege zijn zonden die hij bedreven had. Deze moordenaar had dus geen sterfbed, maar hij werd terechtgesteld. Zijn sterven was dan ook heel anders dan het sterven van hen die na een onboetvaardig leven op het sterfbed komen te liggen. Het is gemakkelijker iemand op het schavot te overtuigen van zijn zonden dan iemand die rustig op zijn sterfbed ligt. Iemand die aan het kruis hangt heeft minder hoop op verder leven dan iemand die ernstig ziek op bed ligt, die hoopt vaak nog op enig herstel of enige verlenging van het leven. Het was onder zeer bijzondere omstandigheden dat de moordenaar bekeerd werd. Christus hing immers aan het kruis. De moordenaars werd in zijn laatste uur bekeerd op een tijdstip zoals dat er nog nooit geweest was en ook nooit meer zou zijn. Het hart van de moordenaar werd geopend om Christus en Zijn genade te ontvangen.

Verheerlijking van Christus

Christus liet Zijn heerlijkheid uitroepen door iemand die met Hem gekruisigd was. Toen de Heere op het diepst vernederd was, beleed de moordenaar de goddelijke natuur van Christus en dat Hij Koning was. Hij sprak het immers uit: ‘Heere, gedenk mijner als Gij in Uw koninkrijk zult gekomen zijn.” Als Christus alleen maar aan hem zou denken zou dat voldoende zijn om hem voor eeuwig zalig te maken. Wie nu de bekering uitstelt dient te bedenken dat hij of zij de Heere nu niet meer kan verheerlijken in Zijn diepste vernedering aan het kruis. Christus zal niet voor de tweede maal gekruisigd worden. Terwijl anderen Hem bespotten beleed deze moordenaar Hem als Heere van de hemel. De moordenaar doet nog meer. Hij rechtvaardigt God en veroordeelt zichzelf. Hij waarschuwt zijn medemoordenaar.

Stel niet uit

Het is dwaas erop te vertrouwen dat u op het laatste moment van uw leven tot bekering zult komen. Misbruik het voorbeeld van de boetvaardige moordenaar niet. Hoeveel roepstemmen zijn al tot u uitgegaan? Wat hebben zij uitgewerkt? Als u dit leest is het ook een roepstem tot bekering. Helaas stellen velen de bekering toch uit totdat zij op hun sterfbed liggen. Bedenk dat een sterfbedbekering niet alleen zeldzaam is, maar ook weinig tot eer van God is. De levenstijd is dan immers al bijna om. Wie op het sterfbed bekeerd wordt, ontvangt doorgaans weinig troost. Zij gaan als langs de rand van de hel naar de hemel. Ook is een sterfbedbekering zelden oprecht. De dood kan een farao laten zeggen dat hij gezondigd heeft. Als iemand ernstig ziek wordt en er komt ‘bekering’ dan blijft er in veel gevallen niets van over als er genezing optreedt. De oude levenswandel wordt dan weer opgepakt. Boston haalt een uitspraak van Augustinus aan over sterfbedbekeringen: “Ik zeg niet, dat zo’n persoon vervloekt zal worden, of dat hij zalig gemaakt zal worden; maar denk eraan dat u zich moet bekeren als u gezond bent.” Velen krijgen nooit een sterfbed. Plotseling worden zij uit het leven weggenomen. Anderen zijn zo ziek dat zij niet aan de eeuwigheid kunnen denken. Weer anderen raken hun verstand kwijt. We besluiten met een aanhaling van blz. 218: “En de meeste mensen sterven zoals zij geleefd hebben. Daarom: Bekeer u op tijd, stel het niet langer uit, uit vrees dat uw ziel ten onder zal gaan. Dat kan immers nooit meer hersteld worden.

N.a.v. Berouw, Thomas Boston, gebonden, 312 blz., € 21,90, Uitgeverij De Banier, Utrecht, ISBN 978-90-336-0725-7.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen