(Kerkenraads-)lid blijven of niet? (1)

Naar aanleiding van het artikel “ in ons blad van november 2006 heb ik behoorlijk wat readies gekregen van mensen, die zich in de getekende situaties herkenden en die om raad vroegen wat te doen. Ik wil proberen er nu op in te gaan. Al zijn alle gevallen verschillend, toch is de nood één. Ik zal proberen om er in een tweetal artikelen op in te gaan. Al is daarmee het laatste woord nog niet gezegd!

Want de zaak zelf is behoorlijk ingewikkeld voor de vraagstellers. Wat moet je doen als de gemeente, waarvan je al vele jaren lid bent, steeds verder van het door jou gewenste en als juist geachte spoor afgaat en je je onder liturgievorm en de inhoud van de prediking niet meer vinden kunt? Wat moet je doen als je als kerkenraadslid mede verantwoordelijk bent voor besluiten, waar je het in het geheel niet mee eens bent? Moet je nu je oude, vertrouwde gemeente, waar ook je ouders en zelfs grootouders nog lid van waren, gaan verlaten omdat er nu samenwerking met de GKV wordt begeerd? Wat moet je doen als er in de buurt geen andere kerk van onze eigen denominatie is te vinden, waar alles nog is zoals vroeger, zowel wat de liturgie als wat de prediking betreff? Moet je van kerk veranderen? Mag dat wel? Hoe moet je je opstellen als je door kerkenraad en gemeente als lastpost wordt ervaren, die overal op tegen is, terwijl je helemaal geen lastpost wilt zijn? Wat te doen als het verlaten van je gemeente een scheur in de nu nog zo hechte familie zal veroorzaken? En hoe toch te handelen als je eigen vrouw het niet met je eens is?

U ziet, het zijn nogal wat vragen en ze spreken van een grote nood. Wat nu op deze noodkreten te antwoorden?

Ik zou in de eerste plaats willen wijzen op de mogelijkheid, tevens de noodzaak om het voor de Heere neer te leggen en Hem om uitkomst te vragen. Zie dit niet als een goedkope dooddoener. Alles moeten we leren bespreken met de Heere. In alles moeten we naar Zijn wil en weg vragen. En de Heere hoort uw stem, uw smekingen en uw klagen!

Toch is het ook goed om deze dingen eens met elkaar te overwegen en, kon het zijn, elkaar in deze moeilijke dingen een helpende hand te bieden.

Ik voor mij kan deze noodkreten heel goed aanvoelen en begrijpen. Zitten namelijk allen die zich, niet zonder oorzaak, aan Bewaar het Pand verwant weten, niet in hetzelfde schuitje? De vraagstellers voelen zich in hun eigen gemeente niet thuis. Maar wie kent niet dat gevoel van vervreemding, bijvoorbeeld als ambtsdrager op een classisvergadering! Je wordt meer en meer een eenling, alleen uiterlijk al vanwege je zwarte pak. Velen van de afgevaardigden hebben er geen flauwe notie van dat wij ons bijvoorbeeld al stoten aan ambtsdragers die in het licht gekleed en met bijvoorbeeld spijkerbroek aan de kerkelijke vergaderingen bijwonen. En hoe ongemakkelijk voel je je niet als in openbare gebeden de Heere steeds als Vader aangesproken wordt, als zou Hij ons aller Vader zijn. Het trieste is dat we al zover uiteen liggen dat een gesprek hierover niet meer mogelijk is. “Maar we zijn toch allemaal kinderen van God?” riep een ouderling, al weer jaren geleden, verbijsterd uit, wijzend op alle classicale afgevaardigden, toen hij ontdekte dat daar wat anders over gedacht werd. Het geloof wordt door velen verondersteld!

Ja, dat maakt je eenzaam. Heeft men nu echt niet door dat onze kerken niet meer zijn wat ze waren in de jaren 50 van de vorige eeuw bijvoorbeeld? Is men nu echt serieus als gezegd wordt dat in die en die gemeente nog precies zo wordt gepreekt als in 1950? Dat gebeurt hoor! Het valt nooit en nergens mee als je in de minderheid bent; als ambtsdrager niet, als prekend student niet, (die zich aan Jan en alleman moet aanpassen en zijn eigen prineipes geweld moet aandoen), en voor u als behoudend lid van uw gemeente ook niet!

Een vraag of het juist is als dominees onze kerken verlaten en tot een ander kerkverband overgaan, kan ik met nee beantwoorden. Naar mijn gedachten moet een predikant blijven waar de Heere hem geplaatst heeft, zolang als dat mogelijk is. We hebben een goede opleiding in Apeldoorn gehad. We hebben van de Heere een plaats binnen de kerken mogen krijgen. Een plaats waar je je thuis mag voelen. Blijf daar trouw. Als je heen gaat laat je ook broeders achter. Je geeft bij je vertrek, misschien onbewust, toch aan buitenstaanders het idee dat degenen die christelijk gereformeerd blijven, het allemaal wat gemakkelijker opvatten en niet wakker liggen van de kerkelijke situatie.

Met niet-dominees ligt het anders. Als bewaar-het-pand-dominee sta je in een bewaar-het-pand-gemeente. Maar als je een eenling wordt in je gemeente, en bovenal als je geen voedsel meer krijgt voor je arme ziel, dan moet je onder biddend opzien tot de Heere overwegen hoe je weg verder moet gaan.

Maar ga niet zomaar weg! Maak duidelijk waarom je afscheid neemt. En: probeer bij het kerkverband te blijven. Overgaan tot een ander kerkverband is ingrijpender dan je denkt. We zijn toch opgevoed, als het goed is, met een gezond kerkelijk besef, al is kerkisme ook weer niet goed. Laat de minderheid niet kleiner worden!

Een besluit om heen te gaan neem je niet zomaar. Het kan zelfs grote offers kosten. Onbegrip binnen de familie, met alle gevolgen van dien. Velen huiveren daar begrijpelijk voor terug. Maar als het goed is weten je kinderen toch hoe je erover denkt? Als het goed is bespreek je toch alles met elkaar? Als er onder de vraagstellers mensen zijn die echt bezwaren hebben tegen de inhoud van de prediking, dan is dat toch onderwerp van gesprek binnen de familie? Ik weet, terwijl ik dit schrijf, dat dit heel erg moeilijk is. Ik weet van gevallen, waarin binnen families juist niet over kerkelijke zaken en standpunten wordt gesproken, omdat men de vrede wil bewaren en de sfeer niet wil bederven. Moeilijker wordt het als man en vrouw van inzicht verschillen wat de wezenlijke geloofsvragen en de visie op Gods Woord betreff. In een goed, christelijk huwelijk, moet je het over de wezenlijke dingen gewoon eens zijn. Smaken blijven verschillen, maar er is slechts ene waarheid. Het enige advies dat ik bij dergelijke gevallen kan geven is toch: in gesprek blijven met elkaar en elkaar aanspreken op Gods Woord. Dat moet ons richtsnoer zijn en niet onze gedachten over Gods Woord. Het “ik zie het zo en ik zie het anders” is vandaag de dag niet van de lucht. Het gaat ook niet om een bepaalde mening over Gods Woord. Gods Woord heeft een mening over ons en daar moeten we achter komen. Daar moeten we voor leren buigen. Gods Woord leert ons dat we van nature verloren Adamskinderen zijn die van nieuws geboren moeten worden. En kúnnen worden. Omdat God machtig, gewillig en genadig is.

Ik hoop de volgende keer verder te gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen