Vragenrubriek

(KERKENRAADS-)LID BLIJVEN OF NIET?(-2)

Het valt niet mee om in de minderheid te zijn, zeker niet als kerkenraadslid. Er vallen besluiten, waar je het niet mee eens kan zijn. Je zegt je zegje, maar ervaart dat je tegenover elkaar blijft staan. Je wordt als lastig ervaren, terwijl je dat helemaal niet wilt zijn. Ik denk aan de invoering van allerlei vernieuwingen in gemeenteleven en liturgie, die je als ambtsdrager niet mee kunt maken. Je voelt je hopeloos omdat je de ander niet duidelijk kunt maken dat het in jouw ogen niet om bijkomstigheden gaat, zoals men je wil doen geloven. Ik ben het met de vraagstellers eens dat het inderdaad niet om bijkomstigheden gaat. Dat zeiden ze in de gemeente waar ik vele jeugdjaren doorbracht ook, toen het ritmisch zingen ingevoerd moest worden. Het was dan een zogenaamde bijkomstigheid, maar men had geen rust tot het er door was. De werkelijkheid van vandaag in die bewuste gemeente laat zien dat het niet bij dat ene gebleven is. Toen ik er als kandidaat eens preken moest, werd ik nog net getolereerd, met natuurlijk de nodige kritiek, maar nu is het gewoon ondenkbaar dat ik er zal voorgaan.Belangrijker dan de vernieuwingen is het geestelijke klimaat binnen de gemeente. Als ik me in dat klimaat en onder de prediking niet meer zou kunnen vinden, zou ik weg gaan. Maar met een bloedend hart. Omdat je de kerken waarin je bent opgegroeid lief hebt. Maar ik zou niet weggaan zonder verantwoording af te leggen, of dat nu begrepen wordt of niet. En, maar dat schreef ik de vorige keer al, onder biddend opzien tot de Heere. Dan wijst Hij mij ook de weg verder. En het zal offers kosten. Maar goed moet overwogen worden wat het zwaarste is: de kerkelijke eenheid binnen de familie of het gaan van Gods weg. En wat het zwaarste is, moet het zwaarste wegen!

Toch heb ik ook veel respect voor die vraagsteller die meent getrouw op zijn post te moeten blijven, hoewel hij als kerkenraadslid het heel moeilijk heeft. Wie ben ik om dat te bekritiseren? Wat Gods weg is, moet persoonlijk, biddend voor Gods aangezicht, overwogen worden. En als u vrede hebt met deze weg, mag u niet zomaar weg. Bedenk echter wel dat u als ouderling verantwoordelijkheid draagt voor de prediking. Als er niet onderscheidend wordt gepreekt bijvoorbeeld, en het geloof bij de hoorders wordt verondersteld, als er wel over dagelijkse bekering wordt gesproken, maar niet over de noodzaak van een eerste bekering uit, door en tot God, als er niet duidelijk twee wegen worden gepreekt, als de christen en zijn werken worden gepredikt in plaats van Christus en Zijn volbrachte werk, ja dan bent u als ouderling geroepen bezwaar aan te tekenen en u hiervan te distanciëren. Wat dat allemaal met zich meebrengt is niet eenvoudig. Gesprekken over en weer, het samen luisteren naar Gods Woord, de beoefening van liefde en geduld is dan nodig. Moge de Heere u in die omstandigheden gedenken.

Wat is het een zegen om binnen onze kerken of over kerkmuren heen broederlijke eenheid en saamhorigheid te mogen ondervinden. Dat is een verademing in onze dorre en geesteloze tijden. De wil van de Koning der Kerk, dat allen die God vrezen één mogen zijn, zie Joh. 17:21, wordt straks eeuwig en volmaakt werkelijkheid, maar ook hier al! Als alle kerkmuren en kerkstrubbelingen eens weg mogen vallen en ervaren mag worden: Ik ben een vriend, ik ben een metgezel, van allen die Uw Naam ootmoedig vrezen, en leven naar Uw goddelijk bevel! Als van hart tot hart gesproken mag worden: Hoort wat mij God deed ondervinden, wat Hij gedaan heeft aan mijn geest! Dan smelten harten samen. Waar zondaars harten in liefde en eenheid samen mogen smelten, wordt door die zondaren de gemeenschap der heiligen ervaren!

Eén volk is het, dat gelukkige volk van God, van welke eeuw en van welke cultuur ook. Laat ons niet eng en bekrompen van God denken! Op die grote dag komen ze aanstromen uit het kille Noorden, hetzoele Zuiden, het vurige Oosten en het rijke Westen. Bij alle verschil hebben ze allen één geloof, het waar zaligmakend geloof, als een kostelijke vrucht van de wedergeboorte en kunnen ze zich allen vinden in die ontroerende geloofsbelijdenis van die man die goddeloos werd in de beleving en het heil van God mocht smaken. Op de vraag: hoe zijt gij rechtvaardig voor God? mocht hij antwoorden: Alleen door een waar geloof in Jezus Christus; alzo dat, al is het dat mij mijn geweten aanklaagt, dat ik tegen al de geboden Gods zwaarlijk gezondigd en geen daarvan gehouden heb, en nog steeds tot alle boosheid geneigd ben, nochtans God, zonder enige verdienste mijnerzijds, uit louter genade, mij de volkomen genoegdoening, gerechtigheid en heiligheid van Christus schenkt en toerekent, evenals had ik nooit zonde gehad noch gedaan, ja, als had ikzelf al de gehoorzaamheid volbracht, die Christus voor mij volbracht heeft. In zoverre ik zulk een weldaad met een gelovig hart aanneem!

De beleving van deze heerlijke zaken wens ik u allen in rijke mate toe!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen