De Heilige Schrift, als Godsopenbaring - pagina 22

vielen en maakten plaats voor de bedehuizen G-ods. De dienst van Zeus en Hera moest plaats maken voor het kruis, de stelsels van Plato en Socrates voor het „zalig zijn de armen van geest." Doch nog gaf Satan den strijd niet op. In het Rome der middeleeuwen trad het uiterlijke en wettische meer te voorschijn; het aanzien der PT. S. trad achter de overlevering; de bijbel werd het boek der ketters. Het doel van den vorst der duisternis, die het verbod van schriftonderzoek in Rome's ooren fluisterde, was om den Bijbel met het stof der vergetelheid te bedekken en zoo die Godsopenbaring te doen verdwijnen. "Wel zal men ontkennen, dat het lezen der H . S. verboden was, maar dat het lozen van vertalingen, die niet door de kerk waren geapprobeerd, niet werd toegelaten. Doch daar de kerk zeer weinige vertalingen goedkeurt, en het gebruik daarvan zeer bezwaarlijk maakt, is die beperking met een verbod van den Bijbel te onderzooken gelijk te stellen. Het bijbelverbod vergezelt met gelijken tred de ontwikkeling van het Roomsehe kerksysteem. G-regorius V I I vindt hot onbetamelijk om den Bijbel in de volkstaal to gebmiken; en noemt het een wijs bestel der goddelijke voorzienigheid, dat de taal der Schrift voor de leeken onverstaanbaar is. Toen de kerk het aan do Albigonsen on Katharen ondervond, dat uit den Bijbel gedachten worden geput, dio hot leerstelsel dor kerk weerspraken en de hierarchie bedreigden, verbood het concilie van Toulouse i n . 1229 het gebruik van den Bijbel in de landstaal. De beweging der Hussieten vermeordorde den tegenzin tegen het bijbelonderzoek dor leeken. Het vernieuwde verbod toont het. Aan de beweging der hervorming kon geen verbod een einde maken; zelfs werd Luthers vertaling in de uitgave van Emser aan het Roomsehe volk aangeboden. Doch hot concilie van Trente herinnerde zich hot woord van Cardinaal Husius, dat den leeken den Bijbel to geven is, de paarlen voor de zwijnen werpen; dit concilie stond het lezen van den Bijbel in de landstaal slechts toe, wanneer een biechtvader het veroorloofde aan kerkelijk onverdachte leeken. In de Roomsehe kerk zelf traden soms enkele verdedigers van het bijbellezen op. Zoo noemden de

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen