Waarom wij Christ. Gereformeerd willen blijven - pagina 5

de gewone broederliefde. W a a r nog zooveel verschil bestaat als tusschen Chr. en ISTed. Geref. kan geene ware eenheid zijn, tenzij gebjk de voorgangers der eersten, die i n de Synode zitting hadden en in de provinciën samenkwamen, hunne beginselen ter zijde stellen en deemoedig het hoofd blijven buigen om ten laatste geheel op te gaan in hetgeen den Doleerenden behaagt. Het „de liefde zal wel toenemen," dat de Synode ons antwoordde , betwijfelen wij zeer en wel op grond van feiten. Niet alleen dat er plaatsen zijn, waar de vroegere samenwerking reeds weder verbroken i s , maar onder Doleerenden zelve heerscht op menige plaats verwarring. Het zoude niet moeielijk zijn aan te wijzen hoe zelfs eene kerk der doleerenden, weder door tweedracht in twee deelen werd gescheurd en op enkele minuten afstands een tweede gebouw is opgericht. W i j mochten hen, die om de eenheid zoozeer riepen, wel toevoegen: „doet eerst de verdeeldheid in eigen boezem weg." Verbaasd moet men zeker staan over het antwoord op het bezwaar, dat door ons in de laatste plaats werd geuit. Gij weet, dat gold wat door voorgangeren der Doleerende kerken in den laatsten tijd geleerd en verkondigd is over de Wedergeboorte en den Doop, twee zoo hoogst gewichtige en ingrijpende leerstukken. Hierop was het bescheid dat „de vereeniging geschiedt op grond van eenheid in belijdenis en Kerkregeering en persoonlijke gevoelens aangaande' eenig punt der leer op classikale vergaderingen kunnen worden gebracht en beoordeeld." D i t juist ontkenden w i j , dat er eenheid in belijdenis was. Die „persoonlijke gevoelens," het is van openbare bekendheid, zijn geene 'gevoelens van enkele leden in deze of gene gemeente, maar is de leer aan de Vrije Universiteit verkondigd, in de Heraut verdedigd, door de kweekelingen dier school in de gemeente geleerd en, helaas! doorgedrongen ook onder tal van Chr. Geref. predikanten. Juist na de vereeniging zullen in de classikale vergaderingen de verdedigers dier „doopsdwalingen" (gelijk v. d. Kemp ze noemt) de overhand hebben. Bij de Romeinen mochten aanklagers en aangeklaagden een vijftiental van de aangewezenen noemen, die ze als rechters weigerden; hier zal men eerst i n de Classes onze tegenstanders opnemen om voor deze ter beslissing onze klacht te brengen. W i j

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen