Historische mededeelingen over de Scheiding en de Doleantie, benevens de gronden, waarop de Christ. Geref. Kerk in Nederland is blijven voortbestaan, ook na de vereeniging van Juni 1892 - pagina 24

24 Kerk geschied was! Een licht als was opgegaan in 1886 had na 1816 niet geschenen!! Aan 1834 stootte men zich niet; men deed eenvoudig alsof er geen '34 geweest was; mannen als d e C o c k e. a. werden zelfs niet eens genoemd. Verschrikkelijke verachting en versmading dus van het werk des Heeren, door aldus de geschiedenis van '34 en v. v. als uit vijandschap en zelfverheffing dood te zwijgen! E n . bij dit woord voegden zij de daad; want zij liepen de kerkgebouwen der Scheiding voorbij, alsof die er niet waren, en bouwden voor zich z.g. noodkerken, omdat zij hoopten niet, dat zij met die verachte Kerk der Scheiding nog eens zouden vereenigen, maar nog eenmaal de kerkgebouwen der Ned. Herv. Kerk te veroveren en in bezit te nemen. En dan? Ja, dan zou men dat zijtakje van '34 afsnijden en die „ G e scheidenen", bij de gratie der reformateurs van 1886, indeelen als „houthouwers en waterputters". En omdat deze „voorname" menschen, deze versmaders en verachters van het werk Gods van 1834 nog nimmer belijdenis van deze schuld en zonde hebben gedaan, maar slechts na allerlei mislukte pogingen op ander terrein er eindelijk toe gekomen zijn om met die verachte Afgescheidenen te vereenigen, zij het dan slechts (ook na het mislukken der Reformatie) om hun getal te vermeerderen, daarom vereenigden wij met hen niet, maar zijn en blijven tot die verachte Kerk der Scheiding behooren. 3. W i j zijn en blijven d e C h r i s t . G e r e f . K e r k , o m d a t m e n v e r e e n i g d i s met m e n s c h e n zonder belijdenis en tucht, en d i e de* d e u r e n d e r K e r k h e b b e n o p e n g e z e t v o o r allen en alles. Hebben wij uit de historie vernomen, hoe tot het beginsel der Scheiding behoorde, dat allen, die tot de kerk kwamen, moesten ingaan door de deur, boven welke stond ingegrift: „zuiver in belijdenis en onberispelijk in den wandel", dit was persoonlijke eisch. Tengevolge daarvan veroorzaakte dit bij de meesten zwaren strijd en zware beproeving, omdat men als vanzelve er toe moest komen, dat, zoo men zich wilde voegen tot de Kerk der Scheiding, men niet met één oog kon blijven zien naar de Herv. Kerk, maar zich van deze Kerk volkomen, geheel moest afscheiden, zonder nog te blijven spreken van eene verbasterde Kerk der Vaderen, die men moest reformeeren

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen