Historische mededeelingen over de Scheiding en de Doleantie, benevens de gronden, waarop de Christ. Geref. Kerk in Nederland is blijven voortbestaan, ook na de vereeniging van Juni 1892 - pagina 18

18 Neen, niets daarvan! Men scheen overtuigd, dat alles in het reine was; — aan die deputaten was het wel toevertrouwd! Alleen het verslag dezer deputaten werd voorgelezen; en zonder een der bovengenoemde vragen gedaan te hebben, alleen onder eene dankzegging voor den zwaren arbeid, voor het eordaat optreden en voor het ten einde brengen van een zoo groot en heerlijk werk, zou zóó het scheepje der vereeniging van stapel zijn geloopen, ware er niet een struikelblok in den weg gekomen. Of in die gewichtige oogenblikken het afgescheiden hart begon te kloppen, weten we niet; maar één was er, die bezwaar opperde, en een schijnbaar kleine „oneffenheid" in de stukken werd oorzaak, dat er storing kwam. Of die kleine oneffenheid slechts maar in der haast werd aangegrepen, om misschien nog eenige oogenblikken van nadenken te geven, ook dat weten we niet. Hoe het zij, het „amen" kon niet onmiddellijk worden uitgesproken, te minder toen ook anderen van deze gelegenheid gebruik maakten en mede met bezwaren aankwamen. Deze bezwaren verder te stuiten en het hoofd in te drukken, was het werk van een der professoren; deze heeren toch hadden meestal het eerste en het laatste woord; trouwens de Synode geleek ook meer op eene Synode van Docenten dan van Afgevaardigden der gemeenten, zoodat er velen als marionetten bij zaten. Deze professor begon dadelijk de nuttigheid en daarna de profijtelijkheid der vereeniging te betoogen; vervolgens prees hij de goedertierenheid van het doleerend volkje, om eindelijk te verzekeren, dat de Christ. Gereformeerden de Doleerenden over vijf of tien jaren wel beter zouden kennen, en ten slotte voegde hij er dezen eisch bij: Wij zijn nu g e k o m e n om t e v e r e e n i g e n . Èn als g ij l i e d e n n u a l l e b e z w a r e n g a a t o p s o m m e n , d a n k u n n e n wij w e l n a a r h u i s g a a n ; wij z o u d e n d a n d e n V o o r z i t t e r m a a r w i l l e n v e r z o e k e n om d e z e S y n o d e te s l u i t e n . W a a r t o e d a n z o o v e e l k o s t e n en m o e i t e , en w a a r t o e l a n g e r h i e r gebleven? Zulke taal en dat van zulk een' man moest den bezwaren wel het hoofd indrukken; de bezwaren verminderden dan ook. gaandeweg, terwijl hierdoor de vurige aanbidders der vereeniging moed en kracht ontvingen om met sterken aandrang te roepen: „vereenigen! vereenigen!!" Een er van zeide: „het moet dan z'n hart maar ophalen!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen