Historische mededeelingen over de Scheiding en de Doleantie, benevens de gronden, waarop de Christ. Geref. Kerk in Nederland is blijven voortbestaan, ook na de vereeniging van Juni 1892 - pagina 20

20 Toen aan de orde werd gesteld, welken naam de vereenigde Kerken zouden dragen, begreep de Christ. Geref. Synode wel, dat men in den naam verandering moest brengen. Een professor, die deze zaak reeds met zijne toekomstige kerkelijke broeders had besproken, vond het raadzaam vooraf eene nog al lange rede te houden om toch den eigen naam geheel los te laten en den naam „Geref. Kerken" aan te nemen, als zijnde door de Doleerenden ernstig begeerd. Dit lang gerekt betoog kon het thans echter nog niet verder brengen, dan dat men het besluit nam om den naam van Christ. Geref. Kerken te kiezen. Toen hiervan bericht werd gezonden naar de Synode der Doleerenden, werd eenvoudig kort en goed geantwoord, dat de naam „Gereformeerde Kerken" aan de vereenigde Kerken moest worden gegeven, en zoo de Christ. Gereformeerden dezen naam niet konden aannemen, moest de vereeniging maar afspringen. Klare wijn werd geschonken! De volgende zitting ontving de Christ. Geref. Synode dit bericht. Wat zal zij nu doen? In de vorige zitting was, onder aanroeping van den naam des Heeren, besloten niet den naam „Geref. Kerken" te zullen aannemen; thans wordt zij voor de keuze geplaatst den naam of de vereeniging op te offeren. En, ofschoon het velen smart veroorzaakte, meenden zij evenwel, dat zij om den naam de vereeniging niet mochten laten afspringen. Besloten werd daarom aan den eisch der Doleerenden toe te geven! Deze beide zittingen werden met gebed geopend; doch wij vragen: wat beteekent het gebed, als het enkel voor den vorm wordt gedaan en men toch z'n eigen weg gaat? maar, nietwaar, als men met de gemeente des Heeren kan spelen, dan kan men dit nog veel gemakkelijker met genomen besluiten. Dat de Synodeleden zelf niet geloofden aan de verhooring van het gebed, hebben zij aldus door daden bewezen; doch waarom dan niet liever het „bidden" nagelaten? En met dit laatste besluit was het dan ook met de Afgescheiden Kerk afgeloopen geweest, zoo niet een klein getal daar had gestaan als bezwaarden, die met deze schandelijke verloochening van beginsel en geschiedenis niet konden instemmen, maar zich voor den Heere geroepen gevoelden pal te blijven staan in den weg, eenmaal door den Heere aangewezen en door de vaderen betreden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen