De Christelijke Gereformeerde Kerk verkocht, overgeleverd en begraven door middel van de vereeniging met de Doleantie tot eene Kerk - pagina 19

17 En wat is er nu weer uit de vereeniging van de Christelijk Gereformeerden met de Doleerenden voortgesproten? Velen zeggen, waaronder ook enkele leeraars: wij blijven die wij zijn, dat is Christelijk Gereformeerd, en zullen ons voortbestaan als zoodanig niet prijsgeven, maar waar wij kunnen en mogen, hetzelve handhaven en voor onze rechten die wij hebben verkregen, optreden. Wat ons betreft, voor zoover wij hen beschouwen als leden en leeraars van genoemde kerk, willen wij hen volstrekt niet in het ongelijk stellen. Integendeel, want dat gaat toch niet, als men zooveel jaren met zooveel opofferingen aan een huis heeft gearbeid en daar komt een vreemde, die nog inplaats van een voor- een tegenstander is geweest en neemt maar een deel van mijne bezittingen, zooals hier nu is geschied met de ineensmelting van beide kerken. Doch wanneer wij de zaak in zijn diepen grond bezien en zij met ons, dan is het nog weer niets anders als een nieuwe lap op een oud kleed gezet, die bij de minste aanraking ook weer afscheurt. Neen, vrienden, de kanker die aan den boom der kerk al zooveel jaren geknaagd heeft, heb ik gezegd, zit niet in de takken, maar in den wortel en daardoor is het, dat er tot op dezen dag zulk een kwijning in de takken zich openbaart, hetwelk zijn begin heeft genomen in 1836, met de aanneming van het bedoelde staatsstuk, de vrijheid. I's. De Cock kwam daarom reeds in 1S37 met zijn protesten op de Synode en de kerkeraad van Amsterdam schreef toen ook een brief met deze woorden: „Indien we bitter wilden zijn, zouden we waarlijk eerder redenen hebben om te klagen dat de verdeeldheid der leeraars dikwijls de oorzaak is, dat wij nauwelijks weten, waaraan wij ons te houden hebben", zoodat zij al dadelijk het ongenoegen Gods er op ondervonden. W anneer wij dus de zaak van die zijde bezien, dan zullen wij in dezen ook weer tot de bekentenis moeten komen: .onze vaderen hebben gezondigd en zijn niet meer, en wij dragen hunne ongerechtigheden" (Klaagl. v. Jer. 5 : 7 ) als «•«•n vrucht der zonden. ,,;iv e de Ileere nu eens, dat Hij daartoe een ruime mate Van Zijnen Geest uitstortte in de harten van zijn volk, ten «»nde daardoor de oogen eens geopend mochten worden, «un zou men het niet langer zoeken in de takken, om

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen