Kennen en kunnen. De nieuwe opvoeding. Eenheid. Wetenschap en dogma. - pagina 28

29

slechts van de geestelijke organen te spreken, wijs ik alleen op het eene feit dat de moderne paedagogiek van eene oefening van het geheugen weinig of niets wil weten, maar eerst eenzijdig al den nadruk op het verstand heeft gelegd, thans meer het gevoel en den wil als den grondslag van haar werk beschouwt. Een ander algemeen beginsel, aan de natuur ontleend, was dit: de natuur maakt geen sprongen, wat paedagogisch toegepast wil zeggen: volg steeds eene geleidelijke methode. Maar, M. H., juist hier blijkt het hoe voorzichtig men met het aanvaarden van dergelijke algemeene beginselen aan de natuur ontleend moet zijn. Het is u allen bekend dat de nieuwste phase in de evolutieleer, gebaseerd op waarnemingen van Prof. Hugo de .Vries, aantoont dat de natuur wèl sprongen maakt, dat juist door sprongen nieuwe soorten ontstaan. Wie dus zijne paedagogiek op de natuur wil baseeren en met zijnen tijd medegaan, zal sprongen in zijne methode moeten toelaten. Daar echter de sprongen juist het eigenaardige zijn in de nieuwste opvatting der natuurontwikkeling en onze tijdgenooten eene sterke neiging hebben tot radicalisme, kan men verwachten, dat er op paedagogisch gebied eene periode van groote sprongen in aantocht is en het springen als principe bij het onderwijs zal worden aanbevolen. Toch, M. H., blijft het waar, wat ik in het begin zeide; op zichzelf is aansluiting aan de natuur, ook op paedagogisch terrein, niet kwaad, ik mag zelfs wel zeggen goed. Maar wederom vraag ik: hoe? en ook: in hoeverre? Niet zóó, dat de natuur ons eene wet is

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen