Gedachtenisrede uitgesproken in de Christelijke Gereformeerde Kerk te Apeldoorn - pagina 11

10

barmhartigheden. Maar niet minder, wat zaligheid werd toen geproefd en gesmaakt, toen bij dat roepen om genade liet licht des Heeren in de ziel straalde en iets gesmaakt werd van dien vrede, die alle verstand te boven gaat. Vijandschap hebben wij toen ondervonden van vroegere vrienden, men riep ons toe, dat wij op zulk een weg voortgaande, nog eenmaal van het verstand zouden beroofd worden, maar bet ging ons in zekeren zin als den apostel Paulus, terstond predikten wij Christus. Wij moesten ze vermanen en waarschuwen toch den Heere Jezus te zoeken en bij allen tegenstand mochten wij zalig ervaren liever met het volk Gods kwalijk gehandeld te worden, dan nog langer de genietingen der zonde te hebben. Voor God te leven, o, het werd toen de keus van ons hart en al hadden wij duizend harten gehad, wij zouden er niet één aan de wereld, maar alle aan Jezns gegeven hebben. Die eerste tijden, het waren zalige tijden en al kenden wij den Heere Jezus toen nog niet als onzen schuldovernemenden Borg, Zijne hand ondersteunde ons, Zijn licht bestraalde ons en Zijne gemeenschap was onze dagelijksche spijze. Mij in cle bediening gesteld hebbende. Want ook dat, M. G, wilde de Heere ons schenken. Een half jaar later maakte de Heere ons werkzaam met de roeping tot den dienst des Woords. Inwendig gevoelden wij ons tot dat werk gedrongen, maar neen, dat scheen onmogelijk, daartoe waren wij veel te onbekwaam, dat toch zou nooit gebeuren, en hoe soms de begeerlijkheid van dien dienst op het hart werd gebonden, telkens trachtten wij liet van ons te zetten, met het oog op het zware van het werk en de groote verantwoording, welke daaraan verbonden was. Soms waren er tijden, dat wij het als onmogelijk beschouwden, dan daalde het lieflijk ruischend in 't h a r t : Maar de Heer zal uitkomst geven, Hij, die 's daags Zijn gunst gebiedt. Dan weder werden wij bestreden geene roeping tot dat werk te hebben en kwam de Heere ons bepalen bij Samuel, die vescheidene malen de roepstem des Heeren niet opmerkte, totdat wij ons eindelijk onbedongen aan den Heere overgaven, toen wij liet moesten gelooven, God riep ons tot de bediening des evangelies. Nog was de weg daartoe gesloten en scheen ons bij oogenblikken toegemuurd, totdat God op Zijn tijd ook den weg kwam te banen en de harten onzer geliefde ouders, geheel buiten ons om, kwam te neigen, om toestemming te geven onzen werkkring te verlaten, om opgeleid te worden tot het werk in den wijngaard des Heeren. Niet dat wij daarna in onzen studietijd zonder bestrijding waren of wij wel waarlijk door God waren geroepen, verre van daar, doch toen eindelijk het jaar 1892 aanbrak en de

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen