Beginselen en eischen - pagina 90

-

88

-

vasthielden aan de achteruitzetting en het tegenover den Staat niet meêrekenen van het christelijk onderwijs, — kon men onder het z. g. liberale publiek reeds dikwerf milder stemming ontwaren. Zelfs zijn er niet weinigen, die zich hebben laten meêvoeren om feitelijk vóór de openbare school te strijden, die toch in hun hart niet zoo afkeerig zijn van christelijk onderwijs. Maar de liberale pers verstond uitnemend de taktiek om door allerlei schrikbeelden van clericalisme, geloofsvervolging, ketterjacht, brandstapel, schavot, monsterverbond, burgeroorlog, — den menschen zooveel vrees aan te jagen, dat zij zich toch telkens weer bewegen lieten om meê te varen in het vrijzinnig zog. Met het oog daarop is een antirevolutionair Kabinet voor de liberale pers en de liberale woordvoerders fataal. Het wordt dan al moeielijker het publiek met de voorspelling van allerlei verschrikkelijkheden, die te wachten zijn als de vrijzinnigheid haar macht verliest, langer op te winden. En nog bedenkelijker, als daarbij komt, dat in hoogst ernstige omstandigheden het Ministerie eene regeerkracht en een beleid ten toon spreidt, waaraan schier het gansche Land hulde moet brengen 1), en het Schier het gansche land. Natuurlijk niet van socialistischen kant. Maar ook niet van de zijde van Mr. G O E M A N B O R G E S I U S blijkens wat hij sprak als Voorzitter van de Liberale Unie op de vergadering van deze Vereeniging 19 Sept. 1.1.. Hij zoude toen volgens de verslagen in de pers het volgende hebben gezegd: „Alsof er maar eenige reden is om te vermoeden, dat een liberaal ministerie niet evenzeer met alle kracht de orde gehandhaafd en stremming van het spoorwegverkeer zooveel mogelijk zou hebben tegengegaan! „Daarmede is echter niet gezegd, dat de liberalen op dezelfde wijze zouden hebben gehandeld en dezelfde maatregelen zouden hebben genomen. In Januari heerschte er anarchie — en de regeering deed niets. Was het gezag toen reeds krachtiger opgetreden, het zou niet zoover gekomen zijn. Daarna verviel men van het eene uiterste in het andere. Men kwam voor den dag met strafwetten, zóó kras en technisch zoo slecht bewerkt, dat daartegen geenszins alleen bij revolutionairen oppositie ontstond, — dat er zelfs onder de regeeringsgezinden zeiven waren, die het plicht achtten de regeering tot meerdere gematigdheid aan te sporen. Aan die waarschuwende stem werd gevolg gegeven en de aanhangige wetten zóó aanmerkelijk verzacht en aangevuld, dat ook de groote meerderheid van de linkerzijde er zijn stem aan kon geven. „In het gebeurde is echter m. i. geen enkele reden gelegen om het ministerie te bewierooken." Dat Mr. G O E M A N B O R G E S I U S verstandig handelde met de stakingsgeschiedenis op te rakelen, zou ik niet durven beweren. Evenmin, dat hij der Liberale Unie een dienst bewees met aldus te spreken. De Nederlander neemt den oud-Minister over zijne woorden als volgt onder handen:

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen