De pauskeuze - pagina 64

bleven;

slechts Adrianus V I

en Marcellus II hebben

hun eigen naam ook als Paus behouden. N o g dit: in de middeleeuwen was het de taak van den prior der diakenen om den naam des gekozenen te vragen, en eerst sedert

1523

doet het de kardinaal-deken.

Indien het

verder volgens sommige middeleeuwsche berichten den schijn hebben mocht, kiezers zijn uitgegaan,

als zou de naamgeving van de dan staat

daar tegenover, dat

andere gelijktijdige berichten vermelden, dat de gekozene den naam droeg, „die hem aangenaam was." Van 't aannemen van het pausschap, en 't kiezen van een naam door den nieuw-verkozene, wordt door den opper-ceremoniemeester

een

protocol

opgemaakt

en

voorgelezen, en nu wordt de nieuwe Paus door de beide eerste diakenen, den Secretaris van 't Conclave en den sacristein naar 't altaar en na een kort gebed in de sacristie aan,

geleid.

Hier doet hij de pauselijke gewaden

de witte soutane,

die in onderscheiden grootten

voorhanden is, de rokette, de roode kraag en de muts, en de eerste kardinaal-diaken reikt hem de roode stool over. De roode kraag is klaarblijkelijk het overblijfsel van den rooden mantel, waarmede in de middeleeuwen de nieuwe Paus onmiddellijk

na de keuze bekleed werd.

De woorden, die, volgens het ceremonieboek van Gregorius

X,

sprak:

„Investio te de papatu romano, ut praesis urbi

de aartsdiaken

bij het overgeven daarvan

et orbi; ik bekleed u met de waardigheid van Paus van R o m e , opdat gij aan 't hoofd moogt staan van de stad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen