Aan de rivier Ahava - pagina 14

woord: „maar Zijn sterkte en Zijn toorn over allen die Hem verlaten." De toorn Gods over de zonde is vreeselijk. Die Hem verlaat, heeft dien toorn, dat heilig ongenoegen Gods te wachten. Hij zal gewis omkomen. In dezen tijd zijn de oordeelen des Heeren op de wereld. Allerwege wordt beluisterd, de ongeloofstheoriën van een Gode vijandige wereld, die geheel ligt in het booze. Er wordt gespot met God en Zijn dienst. Ontzaglijk zal het zijn in den dag der rechtvaardige oordeelen Gods. Er is niets vreeselijker, dan buiten Christus in het oordeel Gods te moeten staan. Nu wil Ezra, geen gewapende macht ter begeleiding mede hebben op de reis. O, neen! Hij durft er den Vorst niet om vragen. Hij zegt, ik schaamde mij, om dat nu nog te doen. Geen wagenen, geen paarden, geen ruiteren. Geen zichtbare leiding en bescherming, doch de onzichtbare Goddelijke bewaring. Die begeert hij. Hij kan er eenvoudig niet meer buiten. Hij ziet twee zaken. In de allereerste plaats, ziet hij de beschermende hand Gods uitgebreid over een Godzoekend volk, doch in de tweede plaats ziet hij de verdelgende hand Gods uitgestrekt over eer Godverlatend volk. Het eerste geschiedt in Christus, het laatste zal gewis gebeuren buiten Christus. Gods goede hand zal niet een zoekend mensch vergeten. Hij zal hen allen gedenken. Maar ook niet minder, Gods verdelgende hand zal ook allen straffen, die Hem verlieten. Dit alles mag de Priester en Schriftgeleerde vrijmoedig voor den Koning uitspreken. Maar dan gevoelt gij ook, dat de weg, die Ezra en zijn volk nu gaan bewandelen, een gebaande weg is. We willen het zien. IV. Een gebaande weg. Wij lezen verder: „Alzoo vastten wij en verzochten zulks van onzen God; en Hij liet Zich van ons verbidden." Had Ezra een vasten uitgeroepen, het volk gehoorzaamde. En dat moet u, nu eens een oogenblik gaan indenken. Vasten wil naar het grondwoord beteekenen: „verdrukken, verootmoedigen, kwellen". Er is ook nog een ander woord en dat wil zeggen: „niet eten" dus zich van spijze onthouden voor bepaalden korteren of langeren tijd. In deze laatste beteekenis is het hier gebruikt. Over dat Schriftuurlijke vasten zegt „Brakel" terecht: „Vasten is een buitengewone godsdienstige oefening in welke een geloovige eenen dag zich van alles, wat het lichaam verkwikt, onthoudt, en zich zoowel naar het lichaam als naar de ziel voor God verootmoedigt, als een middel om zijn begeerte te verkrijgen." Dit is heerlijk uitgedrukt. Het moet dus louter een godsdienstige oefening wezen. Alle andere oogmerken zijn ten eenemale veroordeeld. Wij moeten vooral niet voorbijzien, dat het Bijbelsche vasten gepaard moet gaan met de oprechte, door Gods Geest gewerkte verootmoediging. Vasten, op en voor zich zelf is geheel geen Godsdienst. Hiermede valt de vastenpraktijk der Roomsche kerk geheel buiten de lijn der bijzondere Godsopenbaring. Vasten in de ware verootmoediging. Ootmoed gepaard met vasten. Zietdaar, geliefden, wat hier bedoeld wordt. Zie hierover: „Red. Godsdienst door W. a. Brakel, Hoofdstuk 32 Dl. II van het vasten." Zie, als wij dif alles lezen, zie dan gevoelen wij, hoe ver wij in onzen tijd van huis zijn. Welnu, had Ezra dit vasten uitgeroepen aan de rivier Ahava, hier zien wij inderdaad den weg, daartoe gebaand. Er zijn de hoofden der familie's. Zij vasten, de vorsten van elk huisgezin. De vaderen onder 12

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen