Verbondsmatige zelfbeproeving - pagina 22

voorlichten door al die woorden der Schrift die overduidelijk zeggen, dat het verbond dit IS dat Gods wet in onze harten geschreven is, en dat wij de vergeving der zonden hebben en het eeuwige leven. En dat hebben wij allen aangevoeld. Ook de Chr. Gereformeerden. M a a r omdat zij dit niet zoo kras omtrent allen durven uitspreken hebben zij de bondelingen in twee groepen gescheiden, n.1. van het inwendig verbond, voor wie dit geldt, en van het uitwendig verbond voor wie dit niet geldt, of omtrent wie dat nog niet vast staat. M a a r zulk een twee-groepen-stelsel kent de Schrift niet! Men noeme anders slechts den text! En de Gereformeerden hebben dit eveneens aangevoeld. Duidelijk spreekt in dien geest zich uit dr. E. D. Kraan in zijn zeer lezenswaardig geschrift „Gereformeerde verbondsbeschouwing en opvoeding", waarin hij eveneens aantoont dat zoo de verbondsbeschouwing onzer vaderen uit de bloeiperiode der 16de eeuw is geweest. Ik citeer slechts van Ursinus, een der opstellers van onzen Catechismus, in zijn grooten Catechismus van 1562 die aan onzen ten grondslag is gelegd: het verbond is de verzoening met God, waarin God belooft, ter wille van Christus voor de geloovigen altijd een goedgunstig V a d e r te zullen wezen en hun het eeuwige leven te schenken. En van Calvijn schrijft dr. K. „Het verbond was Calvijn met zijn geestverwanten niet slechts de weg, langs welken God door Christus het eigendom van den zondaar wordt en deze het eigendom Gods: maar het was die gemeenschap en verzoende verhouding zelve, die in het bloed van Christus reeds tot stand gekomen was, en die uit kracht daarvan ook verder haar volle beslag zou krijgen. En op dat standpunt stond ook de reformatorische synode van Utrecht 1905, en wij hebben wel toe te zien, dat wij dit standpunt niet gaan verzwakken, gelijk enkele symptomen er reeds op gaan wijzen, en waartoe de verworden levenspraktijk van velen ons zou kunnen nopen. Alleen maar in het vorige hoofdstuk werd er reeds op gewezen; waar de Schrift van geen onderstelling spreekt, maar ervan uitgaat dat wij die in het verbond geboren zijn, bondelingen Z I J N , zal het goed zijn het element der onderstelling te verwijderen, en slechts in stellige trant te spreken van ons en onze kinderen, dat, in het verbond onze staat is gegeven door God, zonder dat wij dit door een onderstelling behooren te verzwakken. Ieder, als kind des verbonds geboren, is begenadigd, en treedt als met God verzoend in de kerkgemeenschap in. God geeft immers Zichzelf als Hij het verbond met het kindeke opricht. En dat is meer dan een conditioneele belofte voor later. Dat bepaalt de rechtstreeksche genadige verhouding tusschen God en mensch. Zooals de rivier vloeit door z'n bedding, stroomt de genade des Geestes door de bedding der geslachten, hetgeen nog veel meer is dan het troostelooze en onzekere, dat God in de lijn der geslachten hier en daar genade geeft. W a n t Geest en W o o r d zullen niet wijken van onder ons dak.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen