Wat is de Evangelische Alliantie? - pagina 4

toestanden of gebeurtenissen. Zij is van den beginne af aan, een zuiver geestelijke, evangelische beweging geweest. Op de vraag: Waarom juist toen? kunnen we geen antwoord geven; doch wij weten dat godsdienstige opwekkingen dikwijls ontstaan, zonder dat er een directe oorzaak voor is aan te wijzen; de spontaneïteit des Geestes is onnaspeurbaar. D i t w i l natuurlijk niet zeggen, dat de in de aanvang genoemde conferentie zoo maar uit de lucht viel; zij had haar voorgeschiedenis en was grondig voorbereid. In het tweede kwart der 19de eeuw, hadden, als gevolg van het Réveil, nu en dan reeds pogingen plaats gevonden om de Christenen van verschillende confessie, als kinderen van één Vader, nader tot elkaar te brengen. Reeds in het jaar 1827 hadden de hoogleeren Gaussen en MerZe d' Aubigné uit Genève, D r . Kniewei uit Dantzig en D r . Schmucker, hoofd van een Luthersch Seminarie in Pennsylvanië, contact met elkander gehad, waarbij hun dit doel voor oogen stond. Doch de directe aanleiding tot de conferentie van 1846, vormde een beweging, die zich binnen Engeland en Schotland openbaarde, en die eigenlijk in eersten aanleg gericht was tegen de aangroeiende macht van het Katholicisme en het Puseyïsme*). Men moet er b.v. aan denken, dat in 1845 John Henry Newman van de Anglikaansche tot de Roomsche Kerk overging en hij was werkelijk niet de eenige, die dat in die dagen deed. Met het oog op deze wassende invloed, riep in 1845, de Schotsche predikant Thomas Chalmers, namens de Vrije Kerk in Schotland, alle evangelische Christenen in Engeland en Schotland op, zich te vereenigen tot een krachtige en blijvende gemeenschap. Het resultaat was een beteekenisvolle en geestdriftige vergadering te Liverpool in October 1845. Hier werd feitelijk reeds de grondslag gelegd, van dat, wat weldra uitgroeien zou tot de Evangelische Alliantie. Dat Rome de macht van dit streven niet onderschatte, bleek wel daaruit, dat, in het zelfde jaar nog, Paus Gregorius X V I in zijn bul „Inter principuas", er zijn afkeuring over uitsprak. Op de vergadering nu van October 1845, besloot men wat tot nu toe Engelsch geweest was, internationaal te maken en men belegde daarom plannen voor een wereld-actie van Christenen. Naar alle werelddeelen werden uitnoodigingen *) Puseyïsme, een richting in de Engelsche kerk, zoo genoemd naar Pusey, een Engelsch theoloog, die in het bijzonder sterk de invoering van Romaniseerende vormen voorstond. D e eeredienst moest zeer liturgisch zijn; vasten, biecht en andere aan de Roomsche kerk verwante gebruiken, moesten worden ingevoerd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen