Herinneringen - pagina 6

Met schroom waag ik het om bij het gedenkboekje van mijn man eenige aanteekeningen te maken, meer speciaal over ons huiselijk leven gedurende de twee en vijftig jaar die wij met onze kinderen doorgemaakt hebben. Ik herhaal het, ik doe het met schroom, omdat ik ten eenenmale onbekwaam ben, om eenig werk op dit gebied te leveren; maar ook wil ik den schijn niet geven, dat ik het werk van mijn besten man als onvolledig zou beschouwen. Onze eerste vier jaren, in Waarde op Zuid-Beveland, waren in veel opzichten heerlijke, maar toch ook heel moeielijke jaren. Want bij al de ernstige prediking van mijn man miste ik steeds dat eene noodige, wat voor mij de levensvraag was, en de eenige troost in leven en in sterven. Toch maakte hij mij dikwijls beschaamd door zijn stille en vaste Godsvertrouwen onder alle omstandigheden, zoodat het me dikwijls tot ootmoedige schuldbekentenis bracht. Nimmer heeft mijn man mij verhinderd om aan de kinderen der gemeente, die ik eiken avond een uurtje bij me verzamelde, handwerkles te geven en daarbij hen te helpen voor hun catechisatiewerk. Toen wij ruim tien maanden in Waarde waren, werd onze Hendrika geboren. Wat een schat en wat een blijdschap in onze stille pastorie. Ook deelde de heele gemeente in ons geluk. De oudsten in de gemeente hadden zelfs nooit een kindje in de pastorie gekend, daar onze beide voorgangers, die heel veel jaren daar geweest waren, geen kinderen hadden. Wat groeide onze Hendrika lief en vlug op; zij werd aller lieveling en elk4

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen