Tweemaal verscheurd - pagina 2

2

om zijn familie te onderhouden. Omstreeks 1795 begon hij huisjes aan te kopen, te verhuren en weer door te verkopen, en deed ook zaken in roerende goederen. Omstreeks 1800 bouwde hij vier van die huizen aan de Uiterstegracht en één aan de Middelstegracht—om tot een “oudeliedenhuis” of “minnehuis,” waarvan hij de “vader” was. De kerk had onvoldoende ruimte in bestaande faciliteiten, en daarom werd de zorg voor oude armen uitbesteed aan particulieren. Dit leidde nu en dan tot Dickensiaanse situaties. Twintig jaar na Benjamin’s dood in 1824 wordt medegedeeld dat een hoogst primitief minnenhuis aan de Middelstegracht zal worden opgeheven. De familie woonde aan de Middelstegracht, en Benjamin was vader van een minnehuis. Maar misschien waren er anderen op dezelfde straat. Het is moeilijk voor te stellen dat de familie in een vervallen huis woonde gezien het testament van Benjamin en Wilhelmina de Moen. Ze waren redelijk welgesteld. In het testament van Wilhelmina Menzel vermaakt zij gouden, met “stenen” bedekte, ringen en ketting aan haar vier dochters. De testamenten van Benjamin en zijn vrouw laten bovengenoemde huisjes na, en waren ook eigenaars van een ongetwijfeld mooi huis aan de Heerengracht. Het trouwe kerkbezoek van de familie De Moen aan de Pieterskerk zou de indruk kunnen geven dat Benjamin geen wandaden beging. Het kerkgebouw bevond zich niet in hun buurt, maar de dominee, Ds. Lukas Egeling, was een trekpleister. Zijn preken waren orthodox, maar niet dogmatisch, en dat sprak - volgens Willem Bilderdijk – vooral de greiners aan. De dochters De Moen woonden zijn catechismus lessen bij en werden vast en zeker gesticht door boeken van zijn hand, zoals De Nadenkende Christen of De Weg der Zaligheid. Ongetwijfeld werd thuis de bijbel gelezen. Een tijdgenote van Christina, dochter van een dominee, schrijft met genoegen over de boekjes die zij thuis las, en vooral over “de prentenbijbel, dat grote boek in perkamenten kaft.” De christelijke scheurkalender was toen ook al populair, en de bijna liturgische handeling om dagelijks een blad af te scheuren, vond wellicht ook in het gezin van De Moen plaats. Wellicht las Christina de boeken van Fenna Mastenbroek, de schrijfster van populaire en goedgekeurde boeken voor vrouwen en meisjes. In ieder geval was hun opvoeding thuis en in de kerk een van de redenen waarom Christina en haar zusters volgens hun geliefde neef en zoon Anthony Brummelkamp, Jr “een van God beschikte hulpe geweest zijn voor den man harer keuze.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen