Directeur Van den Dikkenberg neemt afscheid van Stavenisse

In 1981 ging Van den Dikkenberg, na eerst acht jaar aan Dr. C. Steenblokschool in Veenendaal gewerkt te hebben, als hoofd op de nieuwe Rehobothschool van start. Met de eerste ploeg leerkrachten voelde hij als het ware de uitdaging om de startende school te doen slagen: “Er werd immers ook van buitenaf op ons gekeken. En de grondslag van de school was onze inspanning zeker waard. De klas met de kinderen was je lief en ’s avonds werkte je voor school tot in de late uurtjes.”
Een zaak van zorg was veelal hoe de school aan bekwame, principiële leerkrachten kwam. In al de 31 jaren is er een golfbeweging geweest in de beschikbaarheid van te benoemen leerkrachten. “Steeds was er weer die gezamenlijke zorg van bestuur en directeur om mensen te benoemen die van harte achter de grondslag en de daarop gebaseerde uitgangspunten van de school staan.” Begin jaren negentig stond Van den Dikkenberg twee jaar voor een combinatieklas van groep 7/8 met vijftig leerlingen, omdat er onvervulde vacatures waren.
„Al het directeurswerk bleef liggen tot na schooltijd.”

Van den Dikkenberg vervulde ook vele nevenfuncties, maar altijd gelieerd aan het onderwijs. Zo was hij redacteur van Criterium en het secretariaat van de beheerscommissie van het Ds. G.H. Kerstenonderwijscentrum. Al het werk heeft zware tol geëist. In 2000 raakte Van den Dikkenberg voor het eerst burn-out.
Hoewel hij wel weer aan het werk ging, is hij nooit meer volledig hersteld. „Tien jaar lang ging ik ’s morgens al moe naar school en slikte ik halverwege de dag medicijnen om de rest van de dag te kunnen blijven functioneren.” Zo ging dat tot 4 juni 2010. „Die dag kwam de grote klap. Daarna heb ik mijn werk niet meer kunnen oppakken.” Na twee jaar ziekte was 15 juni de tijd van officieel afscheid nemen aangebroken.

Op de afscheidsdag werd Van den Dikkenberg van huis opgehaald met een oldtimer. Deze reed hem met zijn echtgenote over de weg die hij meer dan 12.000 keer gereden heeft. Op school werden zij opgewacht door een erehaag van kinderen. Vervolgens werd er per bouw afscheid genomen. Aan het eind van de morgen was er een bijeenkomst met alle kinderen van de school. Zij zongen meester Van den Dikkenberg Psalm 71 vers 12 (1773) toe:
Gij hebt mij, van mijn kindse dagen,
Geleid en onderricht;
Nog blijf ik van mijn plicht
Van Uwe wond’ren blij gewagen.
O God, wil mij bewaren,
Bij ’t klimmen mijner jaren.

Bestuurslid ds. Th.L. Zwartbol besloot de ochtend.

’s Avond was er een bijeenkomst met bestuur, collega’s en (klein)kinderen. De voorzitter sprak naar aanleiding van Hooglied 1. Daarna kwam wethouder P. Hoek aan het woord, die namens de gemeente Tholen zijn dank uitsprak. Zoon Bart verwoorde namens het gezin hoeveel tijd Van den Dikkenberg in al zijn werk gestoken heeft. Hij dankte ook ieder die zijn meeleven en begrip tijdens de ziekte van zijn vader heeft betoond.
Tenslotte sprak Van den Dikkenberg, mede namens zijn vrouw, een dankwoord aan het bestuur, kerkenraden, collega’s, adviesraad, vrijwilligers. Daarna werd hem Psalm 25 vers 6 (1773) toegezongen.

De avond werd afgesloten met een receptie.

Dit artikel is samengesteld door Martin Tijssen m.b.v. de volgende artikelen:
- W. van den Dikkenberg, ‘Leiding geven op de Rehobothschool’, in: P. den Boer e.a., Rehobothschool Stavenisse 1981-2006, 25 jaar Christelijk onderwijs (Stavenisse 2006) 13-18.
- Linda Otte, ‘Niet langer “de school van Dikkenberg”’, Reformatorisch Dagblad, 12-06-2012.
- W. van den Dikkenberg, ‘Eben-Haëzer’, Schoolkrant Rehobothschool Stavenisse zomer 2012.

Uit het dankwoord van Van den Dikkenberg

Na 31 jaar aan deze school verbonden te zijn geweest, is het moment van afscheid gekomen. Al die jaren en daarvoor, bij elkaar 39 jaar, hebben we het Christelijk onderwijs aan de kinderen mogen dienen. Nu afscheid. Een voor ons pijnlijk moment.
Het is de weg des Heeren die Hij met ons houdt.
In Zijn voorzienigheid houdt Hij met elk mens een weg, van zijn ontvangenis tot zijn sterven. Daar wij tegen God in opstand zijn gekomen, blijven wij hoogmoedige opstandelingen tegen Hem, ondanks onze godsdienst. Zo blijven wij verdorven in onze eigen natuur tot ons sterven. Het is het allergrootste wonder als God zo’n mens krachtdadig opzoekt en ons van geestelijk dood geestelijk levend maakt en leidt op de weg des levens. (…)
Dan geeft Hij in Zijn voorzienigheid ons ook een weg van beproevingen, van verdrukkingen. Die weg dient om ons te vernederen voor Zijn Aangezicht en te zorgen dat we geen hemel op aarde krijgen, maar leren uitzien naar een beter vaderland. Dat doet Hij tot ons bestwil. Dat werkelijk te aanvaarden is geloof.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen