De regeling van ons Kerkelijk leven

(24)

Evenals we van de H. Doop maar enkele van de voornaamste bepalingen behandeld hebben, zullen we dit ook van het H, Avondmaal doen. Reeds op het convent te Wezel, 1568, werd besproken wie tot het H. Avondmaal mocht worden toegelaten. Er werd toen bepaald, dat „niemand tot het Avondmaal zal toegelaten worden, tenzij hij vooraf belijdenis des geloofs afgelegd en aan de kerkelijke tucht zich onderworpen zal hebben." Dus alleen belijdende leden mogen worden toegelaten tot het H. Avondmaal. Daarbij diene een elk zich wel zeer nauw te onderzoeken of hij ook een Goddelijk recht bezit. Want een iegelijk, die dat niet bezit, een en drinkt zichzelven een oordeel, als hij zijn handen uitsteekt naar het brood der kinderen. Alleen een kerkelijk recht is niet voldoende.

Alvorens men belijdenis aflegt wordt er door de kerkeraad een onderzoek ingesteld naar leer en leven. Dit onderzoek is geen examen, maar een kerkelijk onderzoek of zij, die belijdenis wensen af te leggen, een zekere mate van kennis van de H. Schrift en de Gereformeerde religie bezitten. Is dit onderzoek bevredigend, dan heeft de belijdenis plaats in 't openbaar voor de gemente, door met „ja" te antwoorden op de gestelde vragen. Nu is men belijdend lid der kerk geworden. Voor dien was men ook reeds lid. Want men wordt geen lid van de kerk door zijn belijdenis, zelfs ook niet door de doop, maar men is lid krachtens zijn geboorte uit gelovige ouders. Op grond daarvan juist worden de kleine kinderen gedoopt.

Voor 't afleggen van belijdenis is geen bepaalde leeftijd aan te geven. Gewoonlijk zal dit geschieden tussen het 20e en 25e levensjaar. Men kan toch niet z'n leven lang dooplid blijven. Anderzijds is het doen van belijdenis een zeer gewichtige zaak.

Wanneer iemand gaat verhuizen, dan vraagt hij zijn attestatie op en levert die dan in bij de kerkeraad der gemeente in zijn nieuwe woonplaats. Zo*n attestatie is een door de kerkeraad afgegeven getuigenis van leer en leven. De kerken, die in eenzelfde kerkverband leven, nemen elkanders leden over op getuigenis van leer en leven. In de Bijbel lezen we daar ook van. De discipelen te Efeze gaven brieven van aanbeveling mede aan Apollos naar de gemeente te Achaje, opdat deze hem ontvangen zou, Hand. 18 : 27. Paulus beval Febé aan de gemeente te Rome aan, Rom. 16 : 1. In 't begin der Reformatie nam men elkanders leden over op een mondeling getuigenis. Een schriftelijke verklaring was gevaarlijk, daar deze in handen der inquisitie zou kunnen komen. Doch de kans op bedrog was ook zeer groot, daar bedelaars zich uitgaven voor vervolgde gelovigen, om daardoor meer aalmoezen te kunnen ontvangen. Daarom werd op de synode van Embden (1571) reeds bepaald, dat leden van elders, alleen op vertoon van attestatie zouden worden aangenomen. Op de synode te Middelburg (1581) werd het artikel vastgesteld, zo als het nu nog luidt: zonder welke (belijdenis en getuigenis) ook degenen, die uit andere kerken komen, niet zullen toegelaten worden (tot het H. Avondmaal).

Zo'n attestatie kan b.v. luiden als volgt:

„De Kerkeraad der Gereformeerde Gemeente van verklaart dat zich, zover hem bekend is, in belijdenis en wandel onergerlijk gedragen heeft.

Voornoemde wordt aan de herderlijke zorg en liefde van Opzieners en Gemeente te aanbevolen".

De attestatie wordt ondertekend door Praeses en Scriba van de Kerkeraad. Vervolgens moeten op de attestatie worden vermeld de data van geboorte, doop en belijdenis. Helaas, wordt dit maar al te vaak verzuimd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen