ALEXANDER COMRIE

(4.)

Comrie was een man van een zacht gemoed en een tedere consciëntie en gaarne vergevende en in 't minst geen „stijfkoppig" man, zoals zijn vijanden hem wel verweten hebben. Hij was een „openhartige en eenvoudige Schot", die het liefst maar thuis was en alleen uitging „wanneer de nood het vorderde." Toch hield hij er ook niet van om altijd alleen te zijn, want „de mens is een gezellig schepsel en kwijnt zeer dra, wanneer hij als van een ieder verlaten wordt", zo schrijft hij. Bovendien bezat hij een grote mate van mensenkennis en levenswijsheid en was een grote vijand van twist en scheurmakerij.

Toen Comrie zijn ambt in Woubrugge aanvaardde was hij nog ongehuwd. Doch dit veranderde spoedig. 15 Augusttfs 1737 trouwde Comrie met Johanna de Heyde uit Middelburg. Slechts korte tijd heeft Comrie deze uitmuntende vrouw mogen bezitten. 29 Oct. 1738 stierf zij, Comrie achterlatende met een dochtertje van slechts 12 dagen oud.

De laatste woorden, die zij tot haar man sprak, waren: „God zal voor u zorgen, zoek Hem en dien Hem, Hij zal der wezen Vader en Richter zijn er der weduwen Man."

Comrie was door droefheid overstelpt. Enige maanden later schrijft hij: „Maar mij was het bitter, zeer bitter, ja onuitsprekelijk smartelijk; ik moet mijn aangezicht met Hizkia dikwerf naar de wand keren. Vele smarten heb ik ondervonden, maar deze gaat boven alle; zij krenkt het hart en dóet mij doorgaans piepen als een zwaluw en kirren als een duif." Doch hoe zwaar zijn lijden ook was, God hield hem staande.

Na twee en een half jaar weduwnaar geweest te zijn, huwde Comrie de 25e April 1741 met Maria van der Pijll. Met deze vrouw, waarover Comrie in zijn geschriften niet spreekt, is hij bijna 23 jaar gehuwd geweest. 9 Januari 1764 nam God haar weg.

Zo was de vreemdeling dan weer alleen. Bij Comrie zelf deden de gebreken van de oude dag zich reeds gevoelen en bovendien was hij met droefheid vervuld over de steeds treuriger wordende toestand van Neerlands kerk. Na bijna 3 jaar eenzaam te hebben voortgeleefd huwde hij de 10e November 1766 met Catharina de Reus. Met deze vrouw is Comrie 8 jaar gehuwd geweest, daar God toen Comrie uit dit leven wegnam.

Comrie heeft slechts één kind gehad, het dochtertje waar ik reeds over sprak. Zij werd naar haar beide grootmoeders Rachel Cornelia genoemd. Toen zij 19 jaar oud was trouwde zij met Gerhardus Boufy uit Schiedam. Op bijna 36-jarige leeftijd overleed zij, nog voor haar vader. Ongetwijfeld is dit voor de oude Comrie ook een zware slag geweest. .

Geldelijke zorgen heeft Comrie als predikant niet gekend.

In 1919 werd in de consistoriekamer van de Ned. Herv. Kerk te Woubrugge een fraai geschilderd portret van Comrie opgehangen.

38 jaar lang heeft Comrie te Woubrugge het Woord bediend. Zondag 4 April 1773 nam hij afscheid van zijn gemeente, daar hij" emeritaat had aangevraagd en verkregen.

Comrie bleef niet te Woubrugge wonen, maar vestigde zich te Gouda op de Westhaven. Hier heeft hij slechts anderhalf jaar gewoond. Want op 10 December 1774 nam God hem weg en ging hij in in de vreugde zijns Heeren. Op de avond van de 12e December werd zijn lijk met grote staatsie in de Janskerk begraven. De plaats waar, - is niet precies bekend.

„Werd Macedonisch Vorst met recht genoemd den [Grooten,

Om dat gansch Asiën zijn Scepter hulde bood. Dees Alexander, in dit sombre graf beslooten, Was groter, want zijn pen verwon èn Hel èn Dood."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen