De staat Israël

Men kan tegenwoordig bijna geen krant in de vingers krijgen, of men leest er iets in over het moderne Israël en zijn botsingen en moeilijkheden met de Arabieren. Bovendien zijn er allerlei meningen, beschouwingen, gedachten enz. over deze jonge staat in omloop wat betreft zijn sociale en economische structuur, die meestal voor een groot deel bezijden cle waarheid zijn, En daar de Bijbel in nauw verband staat met Palestina, hebben wij gemeend, na al het behandelde in andere artikelenseries over het vroegere land, ook eens een kijkje te gaan nemen in het moderne Israël.

Iedereen weet haast wel, dat het huidige Palestina verdeeld is onder Joden en Arabieren. Wij dienen clus eerst na te gaan: Waar halen de Arabieren de aanspraken op dit gebied vandaan? Om deze vraag afdoende te kunnen beantwoorden, dienen we de historie na te gaan, om daardoor meteen beter te kunnen begrijpen de dikwijls felle haat, die zich thans openbaart tussen deze beide volkeren en die zich openbaart in moorden, infiltraties en incidenten.

Geschiedenis.

Als de Bijbelse historie ophoudt, is Palestina in de macht van de Romeinen en is dat gebleven, tot in de zevende eeuw het Mohammedanisme cle prediking van de heilige oorlog begint en de Mohammedanen beginnen met de uitbreiding van hun geloof door het zwaard. De Kalif Omar veroverde in 638 Jeruzalem en op het oude tempelplein werden Mohammedaanse heiligdommen gesticht en kreeg dit plein een arabisch karakter, dat het ook thans nog heeft. Voor de Mohammedanen is sindsdien Jeruzalem één van de drie heiligste plaatsen der aarde.

Tijdens de kruistochten (1096-1291) werd het een Christenrijk (het Koninkrijk Jeruzalem). Later werd het weer veroverd door cle Mohammedaanse Turkse Sultan Selim I, die er een Turkse provincie van maakte. Toen heerste er clus opnieuw de halve maan. Het werd een tijd van wanbestuur en verwaarlozing van het land. In deze tijd, die duurde tot het einde van cle eerste wereldoorlog, d.i. ± 4 eeuwen, was er reeds sprake van de terugkeer der Joden naar het oude land der vaderen. Zelfs valt in het laatst van die tijd het begin van het Zionisme onder leiding van Th. Herzl.

In cle eerste wereldoorlog (1914—'18) vocht Turkije aan cle zijde van Duitsland en clus werd Palestina als Turkse provincie slagveld. De oorlog werd daar gevoerd door Britse troepen, die steun ondervonden van de Arabieren, maar eveneens van Joodse legioenen. Op 9 December 1918 trokken Engelse troepen Jeruzalem binnen. Engeland vaardigde toen de voor deze tijd zo buitengewoon belangrijke Baljour-declaratie uit: „De Britse regering beschouwt goedgunstig de vestiging van een nationaal tehuis voor het Joodse volk in Palestina; en zij zal er naar streven de bereiking van dit doel te vergemakkelijken, onder de uitdrukkelijke voorwaarde echter, dat niets gedaan zal worden, dat inbreuk maakt op de godsdienstige en politieke rechten der niet-Joodse gemeenschappen in Palestina."

Deze verklaring werd opgenomen in het vredesverdrag van Sèvres van 10 Augustus 1920. Palestina werd daarbij een mandaatgebied van de Volkenbond en Engeland werd met dit mandaat belast. Het gebied ten oosten van de Jordaan werd in 1921 van West-Jordaanland gescheiden onder de naam Transjordanië. Als emiraat werd het eveneens geplaatst onder bescherming van het Britse mandaat en Abdallah, cle zoon van Hoessein werd er emir van.

Op grond van de Balfour-declaratie verwachtten de Joden een grootse toekomst voor hun land. De poorten des lands zouden geopend worden en uit de gehele wereld zouden de Joden toestro-

men, om er hun woonplaats te stichten. De systematische opbouw van Palestina zou beginnen.

Het kwam echter heel anders uit, want men stuitte op felle tegenstand van de Arabieren in het land.

Beriepen de Joden zich op de Balfonrdeclaratie, de Arabieren beriepen zich op de Mac-Mahonbrieven. In October 1915 had de Britse regering door middel van een brief van haar Hoge Commissaris in Egypte Sir Iienry Mac Mahon aan Hoessein van Mekka mededeling gedaan van haar bereidheid Arabische onafhankelijkheid te erkennen op een gebied, begrensd door de volgende lijnen:

le in het noorden de 37ste breedtegraad;

2e in het oosten de Perzische golf;

3e in het zuiden de Indische Oceaan (uitgezonderd Aden);

4e in het westen de Middellandse Zee en Rode Zee.

Dit gebied omvatte dus ook het Heilige Land en ziehier de bron van botsingen en spanningen tussen beide volkeren (Balfour-declaratie tegen Mac-Mahonbrieven), afgezien natuurlijk nog van godsdienstige en volkentegenstellingen. Engeland zag spoedig de blunder in. Op 12 April 1923 schreef Sir Gilhert Clavton: „Ik kan getuigen, dat het nooit de bedoeling was, dat Palestina in de algemene toezegging werd inbegrepen." Sir MacMahon zelf schreef in een ingezonden stuk in de „Times" van 23 Juni 1937: „Ik acht het mijn plicht hier te verklaren en ik doe het met de meeste nadruk, dat het bij mijn toezegging aan koning Hoessein niet mijn bedoeling was om Palestina in te sluiten in het gebied, waarin de Arabieren onafhankelijkheid werd beloofd. Ook had ik toentertijd alle reden om aan te nemen, dat het feit, dat Palestina in mijn toezegging aan koning Hoessein niet was inbegrepen, door hem zeer goed werd beseft." Toen was het echter te laat. En tussen de beide stromingen laveerde de Britse politiek, maar het tragische gevolg was, dat de Joden teleurgesteld werden na hun geestdriftige blijdschap over de Balfourdeclaratie.

Deze teleurstelling verhinderde hen echter niet, om met grote energie en laaiend enthousiasme de kolonisatie van het oude land der vaderen aan te vatten. Bij honderden en bij duizenden stroomden de pioniers toe, in 1934 bv. 40.000 en zelfs 62.000 in 1935, vooral uit Duitsland. (Hitier!)

We zullen niet uitvoerig ingaan op hetgeen er allemaal gebeurde tussen de beide wereldoorlogen. Slechts zij opgemerkt, dat de verhoudingen zeer spannend werken en dat er dikwijls slachtoffers vielen, vooral op de Joodse feestdagen, b.v. op 15 Augustus 1929 (de dag van de verwoesting des tempels) zelfs 150. Steeds moesten Britse soldaten ingrijpen en de Engelse regering gaf Witboek op Witboek uit en tenslotte ging Engeland de immigratie beperken met het tragische gevolg, dat de Engelsen de Joden tegen zich kregen, terwijl zij de Arabieren niet wisten te winnen. En toch stonden de Joden in de tweede wereldoorlog aan de zijde der geallieerden, terwijl de Arabieren toezagen.

Duitsland maakte felle propaganda onder hen door agenten met de spreuk: „In de hemel Allah, op aarde Hitier". Zonder resultaat overigens.

Na de tweede wereldoorlog kregen de Joden weer nieuwe hoop. In Engeland kwam een nieuwe regering: de Labourregering en men verwachtte, dat die de immigratie weer zou toestaan. Maar Groot-Brittannie wenste rust in het Midden-Oosten en meenae dus zich te moeten verbinden met de Arabische Liga, zocht dus de vriendschap van de Arabische staten. Toen gingen de Joden met talrijke schepen en scheepjes illegaal landverhuizers naar Palestina vervoeren. De Engelse marine moest dit beletten, emigrantenschepen werden in volle zee aangehouden en de opvarenden naar Cyprus vervoerd. Toen achtten de Joden de tijd gekomen om tot daden over te gaan. Men pleegde ondergronds verzet en verschillende organisaties werden opgericht en gewapend, b.v. de Pal-

mach, de Haganah, de Irgoen Zwai Leoemi. De felste groep was echter de Stemgroep, genoemd naar de eerste leider Abraham Stern. Deze groepen streden voor hetgeen zij als heilige rechten van het Joodse volk zagen en de strijd was bitter: op een veroordeling door de Britse autoriteiten volgde een wraakneming door Joodse strijdkrachten.

Op 7 October 1946 ging de Amerikaanse president Truman er zich mee bemoeien. Hij legde een verklaring af, die inhield: onmiddellijk hervatting van ruime immigratie in Palestina en uitgebreide Amerikaanse hulp bij het transport van de emigranten. Toen botsten de Engelse en de Amerikaanse politiek.

Ook de Verenigde Naties konden toen niet meer afzijdig blijven. Een commissie van onderzoek werd ingesteld, die een rapport uitbracht, waarin de meerderheid pleitte voor een verdeling van Palestina in een economische unie.

Hierover moest de vergadering der Verenaigde Naties zich uitspreken. De Britse regering besloot het mandaat te zullen beëindigen en dat op 1 Augustus 1948 de laatste soldaat het land zou verlaten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen