DE SOEFI-BEWEGING

In de vier grootste steden van ons land, Amsterdam, Rotterdam, den Haag en Utrecht worden iedere zondagmorgen kerkdiensten gehouden, uitgaande van de Soefi-beweging. Deze eerste neemt onder de stromingen van onze tijd een belangrijke plaats in en daarom lijkt het ons nuttig, iets over de leer en het leven van de Soefisten mee te delen.

De Soefi-beweging vindt haar oorsprong, niet zoals vele andere moderne secten, in Amerika, maar in het oosten We moeten namelijk onderscheid maken tussen de oude Soefi-beweging, een mystieke stroming in de Islam, en het moderne Soefisme, dat over de hele wereld verspreid is.

Omstreeks 800 jaren na Christus heette een ingewijde mohammedaan een „Soefi." Deze hield zich bezig met gebed en meditatie en leefde afgezonderd van de wereld. Hedendaagse soefisten beweren dat het woord soefi is afgeleid van het Griekse sophia (= wijsheid) doch het zal wel in verband staan met het Perzische woord soef, dat wol betekent. (De oude socfi's droegen namelijk wollen mantels als boeteklederen).

In 1910 is het nieuwe soefisme ontstaan. De grondlegger van deze „leer" was Inayat Khan, die in de soefistische scholen was onderwezen en later de wereld ingang met de nieuwe leer. Ook aan ons land heeft Khan vele malen een bezoek gebracht.

Toen Khan in 1927 op 45-jarige leeftijd overleed, was er, vooral in Amerika, maar ook in de meeste Europese landen een groot aantal soefisten. In zijn korte, maar werkzame leven heeft Khan vele boeken geschreven, waarvan de meeste in het Nederlands zijn vertaald.

Na de dood van Khan ontstond er een scheuring in de beweging. De ene groep — de kleinste — bleef hem als leider erkennen en wilde geen opvolger; de andere groep — een grote meerderheid — koos een nieuw hoofd.

Wat de soefisten nu eigenlijk geloven en belijden is niet met een paar woorden te zeggen. Hoofdzaak is dat ze alle godsdiensten en kerken willen verenigen. Daarom houden ze alle „gewijde boeken" in ere, zoals de Bijbel, de Koran, enz. Deze geschriften worden gelijk gewaardeerd en in de samenkomsten wordt nu eens uit het ene, dan weer uit het andere boek, een fragment gelezen. Het Soefisme legt een grote nadruk op eenheid in de godsdienst. Verdeeldheid is ontstaan door het aanvaarden van geloofsbelijdenissen en dogma's. (Toch heeft ook het Soefisme een geloofsbelijdenis.)

Voorts leert deze beweging dat in ieder mens de kracht en het licht aanwezig is om de waarheid te ontdekken. En tenslotte streeft ze naar opheffing van de grenzen tussen oost en west om één grote „broederschap der mensheid" te vestigen.

De godenleer van de soefisten is pantheïstisch. Het heelal, de kosmos is God, die we kunnen leren kennen uit „het heilige boek der natuur" en uit ons eigen hart. Er is verder „een Leidende Geest over alle zielen". Deze verschijnt op aarde, telkens in een andere gedaante: Boeddha, Confucius, Mozes, Christus, Mohammed, enzovoort. Deze zijn geen verschillende personen, maar dezelfde persoon in een ander gewaad.

De liefde, de schoonheid en de waarheid nemen in het soefistische denken een bijzondere plaats in. Ze vormen de maatstaf voor goed en kwaad, die voor ieder mens verschillend is. De beoordeling van zonde en deugd, van recht en onrecht, is afhankelijk van onze persoonlijkheid en onze ontwikkeling. De mens bezit een grote mate van rechtsgevoel, waardoor hij zijn egoïsme kan overwinnen.

Schuld en zonde zijn vreemde begrippen voor de soefisten, dus van verzoening of verlossing is ook geen sprake. De mens kan god worden door op te gaan in zichzelf of weg te zinken in de stroom der goddelijke liefde.

Het Soefisme mag dan het Christendom dulden als één kant van de waarheid, die immers veelzijdig is, het Christendom kan het Soefisme echter alleen maar verwerpen.

De kennis van de Drieënige God hebben we niet uit het heilige boek der natuur, maar uit de Heilige Schrift.

Er zijn niet verschillende „geestelijke leiders", maar er is één Middelaar Gods en der mensen, de mens Christus Jezus. Niet het „opgaan in zichzelf" of het wegzinken in de stroom der liefde" voert de mens tot de zaligheid, maar Christus is de Weg, de Waarheid en het Leven.

Het Soefisme loochent de zondeval en dientengevolge ook de zondekennis en cle verlossing. Als zodanig heeft het met het Christendom niets uit te staan.

Joh. Beukelman zegt ergens in zijn Catechismusverklaring dat het met dwaalgeesten is als met de vossen van Simson. Ze mogen onderling veel verschillen (cle hoofden zijn los van elkaar) maar hierin komen zij overeen, dat ze door werken zalig willen worden (de staarten zijn aan elkaar gebonden),

Juist hierin is het Soefisme zo gevaarlijk, dat het zichzelf niet verabsoluteert, maar dat het een plaats toekent aan andere richtingen, ook aan het Christendom. Een dergelijke eenheid en verdraagzaamheid kan echter door géén Christen worden erkend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen