HET OOSTERSE LANDSCHAP

Het Overjordmnse 2.

Bespraken we in het vorige artikel het vlakke zuiden en Gilead, thans komt het noorden van dit gebied aan de beurt.

Het noorden.

Dit landschap gelijkt helemaal niet op Gilead. Bij de Jarmoek, een zijrivier van de Jordaan, die echter in de Bijbel niet voorkomt, verandert het karakter helemaal. Gilead met zijn kalkbodem had rotsholen, die voor de mens tot woning dienden, terwijl de zwervende nomaden haar tenten als verblijfplaats hadden. Ten noorden van de Jarmoek treffen we de steden aan: En wij namen te dier tijd al zijn steden in; er was geen stad, die wij van hen niet namen: estig steden, de ganse landstreek van Argob, het koninkrijk van Og in Basan. Al die steden waren met hoge muren, poorten en grendelen gesterkt, behalve zeer veel onbemuurde steden." (Deut. 3 : 4 en 5.) En in 1 Kon. 4 : 13 lezen we: .... ook had hij de streek van Argob, welke is in Basan, zestig grote steden, met muren en koperen grendelen."

Terwijl dus ten zuiden van de Jarmoek weinig steden voorkomen, maar rotsholen en tenten, treffen we ten noorden er van vele en grote steden aan. Dit vindt zijn oorzaak in het gesteente, dat er wordt aangetroffen tengevolge van vulkanisme. De vulkanen deden basalt uitvloeien, dat gestold is tot een hard, blauwzwart gesteente. Scherp steekt dit

donkere basalt af tegen de geelwitte kalksteen. In die harde basalt kunnen geen rotsholen worden uitgehakt, maar er worden wel huizen van steen van gebouwd, die een grimmig uitzicht hebben. Het lijkt, of de steden daar in rouw zijn. Vandaar dus de ommuurde steden. Het oude Basan bevatte 3 landschappen:

1 het gebergte Hauran of Zalmon

2 het eigenlijke vruchtbare Basan

3 Gaulanitis.

1 Het Haurangebergte: Als de Almachtige de koningen daarin verstrooide, werd zij sneeuwwit als op Zalmon." (Ps. 68 : 15)

Dit gebergte bestaat uit uitgebrande vulkanen, basaltvulkanen, die naast elkaar staan als de topgevels van een huizenrij. De hoogste top in 1839 m hoog, dus beneden de sneeuwgrens, al kan er in de winter wel eens een wit sneeuwkleed op liggen. Op de hellingen groeien de eikebomen: En tegen alle hoge en verhevene cederen van Libanon en tegen alle eiken van. Basan." (Jes. 2 : 13).

Uit de kraters van de vulkanen, zijn vroeger, toen ze nog werkten, enorme lavamassa's over het land uitgevloeid, waardoor een plateau ontstond met talrijke spleten, waarin de bevolking in tijd van nood meer dan eens een veilige schuilplaats heeft gevonden. Wanneer de zon op dit plateau schijnt in al haar Oosterse kracht, kan de gloed zo sterk wezen, dat de gesteenten barsten. Daardoor is hier in de loop der eeuwen een zeer woest landschap ontstaan. Het is net, of het een onstuimige zee is, die plotseling werd verstijfd.

2 Het eigenlijke Basan.

Dit deel van het Overjordaanse is zo vruchtbaar, dat het in het Oude Testament herhaaldelijk het beeld is van weelde en overvloed, niet alleen het akkerland, maar ook het weiland. „Boter van koeien en melk van klein vee, met het vet der lammeren en der rammen, die in Basan weiden, en der bokken, met het vette der nieren van tarwe; en het druivenbloed, reinen wijn hebt gij gedronken." (Deut. 32 : 14). Amos noemt de vrouwen uit Samaria de koeien van Basan, omdat zij evenals het mestvee van Basan in weelde en overvloed leefden. En als een rijke belofte voor een nieuwe tijd luidt het: En Ik zal Israël weder tot zijn woning brengen en hij zal weiden op de Karmel en op de Basan, en zijn ziel zal op het gebergte van Efarïm en Gilead verzadigd worden." (Jer. 50 : 19).

Deze vruchtbaarheid vindt zijn oorzaak in een voortreffelijke grondsoort: een verwervingsprodukt van vulkanische as

en basalt tot een roodbruine aarde. Zij was vroeger de korenschuur van Syrië. Dit gebied werd bij de verdeling van het land toegewezen aan de halve stam van Manasse.

3 Gaulanitis. Flavius Josefus gaf deze naam en ze herinnert aan het Bijbelse Golan: Bezer in de woestijn in het eflen land, voor de Rubenieten; en Ramoth in Gilead voor de Gadieten; en Golan in Bazan voor de Manassieten." (Deut. 4 : 43).

Het bestaat uit twee verschillende landschappen: et zuiden en oosten is vlak. Hier lag het rijke Gesur, waar Absalom heen vluchtte om bij zijn grootvader een schuilplaats te zoeken. Het andere gedeelte is een berglandschap, bedekt met lava uit de vulkanen, in het Oude Testament genoemd Maacha. Bij de verovering van het land bleven deze rijkjes buiten Israëls gebied: Doch de kinderen Israëls verdreven de Gezurieten en de Maachathieten niet; maar Gesur en Maachath woonden in het midden van Israël tot op deze dag." (Joz. 13 : 13).

Ook nu nog is hier een goed weidegebied. Hugo Greszmann schrijft: Daar zagen wij een grote kudde kamelen, zeker wel duizend dieren, die het gras van deze weiden een lekkernij vinden, ver boven de harde struiken en doornige planten der woestijn. Slechts enkele Bedoeïnen hielden er de wacht bij: het waren gespierde kerels; hun ruige koppen waren cloor zon en wind gebruind; hun taaiheid, behendigheid en uithoudingsvermogen wekken bewondering. Zij waren hier gekomen om weiden voor hun kudden te zoeken. Het is weer de oude geschiedenis: dit land lokte immer de „kinderen van het Oosten."

De kinderen van het Oosten.

Al enkele malen hebben we cleze term gebruikt. Het waren Bedoeïnen, die leefden in tenten van zwart geitenhaar en zwierven in de woestijn van Syrië en Arabië ten Oosten van het Overjordaanse. Jakob trok naar het land „van de kinderen van het Oosten." In Richteren worden ze genoemd in bondgenootschap met Midianieten en Amalekieten.

Altijd hebben ze de bevolking van het Overjordaanse benauwd, gekweld cloor honger als ze waren en begerig naar buit, om zich te goed te doen in dit vruchtbare land. Opeenvolgende beschavingen, als cle Israëlietische, Griekse, Romeinse en Turkse mogen de invallen voor een tijd hebben gekeerd, maar als cle beschaving verdween, kwamen de horden terug als cle golven van de zee. Altijd werd cle vruchtbaarheid van het land weer geschaad door vijandelijke roofzucht. Vandaar vermenging van luister en onbelangrijkheid. De Israëlietische stammen die er woonden, waren even dapper en flink als die ten westen van cle Jordaan, maar toch hadden ze geen deel aan cle grootheid van het volk en cle Kerk Gods werd gebouwd in West Palestina, mede dank zij „cle kinderen van het Oosten."

Deeavolis. De Griekse immigranten, die achter Alexander de Grote Palestina binnenstroomden, hebben in het Overjordaanse ter hoogte ongeveer van het Meer van Galilea een aantal nederzettingen gesticht, die zich verenigden tot de stedenbond Decapolis.

Aanvankelijk kon de beschaving er echter geen vaste voet krijgen tot de komst der Romeinen. Niets minder dan het genie van Rome, de macht zijner legioenen en cle organisatie van het keizerrijk waren daarvoor nodig. Tijdens Christus' omwandeling bloeide cle Decapolis clan ook. Eén van haar steden was Gadara. Daar werd het Evangelie gepredikt in een verfijnd cultuurleven. Neen, het Koninkrijk Gods trad niet op in verborgen hoeken, maar onder het oog van cle koninkrijken der wereld. Bij opgravingen ontdekte men resten van huizen, waarbij boven het venster stond geschreven: „Jezus van Nazareth, geboren uit Maria, cle Zoon Gods, woont hier. Maar „Jezus te behouden is grote wijsheid", en die wijsheid heeft hier ontbroken. Jezus is er vergeten en wordt niet meer gediend.

Dat Bazans hemelhoge berg Met al zijn heuv'len Sion terg En wane 't overtreffen. Wat springt gij bergen, trots omhoog? Wat wilt gil, in der volk'ren oog, Bij Sions berg verheffen? (Ps. 68 : 8a)

W. VAN DIJK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen